Op het moment dat de punt van de pen het papier raakte, klonk er uit de ontvangstruimte een dreun en een vrouwelijke gil. Daarna het woeste, overslaande geschreeuw van Aleksej.
— ‘Ik zei dat jullie me binnen moesten laten! Ik ben de commercieel directeur!’
Viktor en ik keken elkaar aan. Hij wilde naar de deur lopen, maar ik hield hem tegen met een gebaar.
— ‘Niet nodig. Ik doe het zelf.’
Ik liep de ontvangstruimte in. Mijn secretaresse, het jonge meisje Lenotsjka, drukte zich angstig tegen de muur. Twee beveiligers probeerden Aleksej tegen te houden, die zich naar het kantoor wilde wurmen. Toen hij mij zag, brulde hij:
— ‘Wat doe jij hier?’
Medewerkers staken hun hoofden uit de kantoren, uit de open space klonken gedempte stemmen. De voorstelling begon.
— ‘Aleksej, kalmeer en ga weg. Je trekt te veel aandacht.’
— ‘Ik zal nog meer aandacht trekken!’ riep hij, terwijl hij de beveiliger wegduwde. ‘Ik zal iedereen vertellen hoe jij besloot ons gezin kapot te maken uit kleinzielige wrok! Hoe jij, domme kip, die op mijn geld zit, dacht dat je iemand bent!’
Hij deed een stap naar me toe. Zijn gezicht was verwrongen van woede.
— ‘Zonder mij ben je niets! Een nul! Alles wat jij hebt, is mijn verdienste! Dit kantoor, deze mensen — ze werken omdat ik ze betaal! Jij bent slechts een mooi verpakkingspapiertje dat ik naast me verdraag!’
Dat was de laatste druppel. Niet de beledigingen. Maar deze brutale, allesverslindende leugen. De toe-eigening van alles wat ik had opgebouwd. Mijn leven, mijn slapeloze nachten, mijn ideeën.
Klik.
Ik zette een stap naar voren en mijn stem klonk verrassend luid en duidelijk.
— ‘Geachte collega’s,’ ik liet mijn blik over de verstijfde medewerkers glijden. ‘Mijn excuses voor deze onaangename scène. Laat me mezelf voorstellen voor wie mij nog niet kent.
Mijn naam is Anna Sergejevna Volkova. Ik ben de oprichter en meerderheidsaandeelhouder van “Innovatieve Systemen”.’
Een fluistering ging door de menigte. Aleksej verstarde, keek me ongelovig aan.
— ‘Wat zeg je? Ben je helemaal gek geworden?’
Ik negeerde hem en richtte me tot het hoofd van de beveiliging.
— ‘Begeleid burger Volkov naar vergaderzaal drie. Viktor Pavlovitsj en onze jurist komen er zo bij en zullen hem officieel bekendmaken met het ontslagbesluit en de voorwaarden van de contractbeëindiging.’
Daarna wendde ik me tot de medewerkers. Mijn stem werd harder, veranderde van die van een beledigde vrouw in die van een leidinggevende.
— ‘En nu, geachte collega’s, terug aan het werk. We hebben veel te doen.
Dergelijke circusvoorstellingen zijn binnen deze muren onaanvaardbaar. Elke verdere poging om het werkproces te verstoren, door wie dan ook, zal worden gestopt in overeenstemming met de arbeidswetgeving.
Is dat duidelijk?’
De mensen knikten zwijgend en begonnen uiteen te gaan. Niemand wilde tegenspreken. Ze hadden macht gezien. Echte, geen schijn.
Ik liep naar Aleksej, die al in de aangegeven richting werd geleid door de beveiliging. Zijn zelfverzekerdheid was verdampt. Er bleef alleen angst en verwarring over.
— ‘Weet je nog hoe je vorige maand het diner in het restaurant niet kon betalen omdat je je pincode was vergeten?
En hoe ik die je door de telefoon moest voorzeggen, als aan een klein jongetje? Dat is jouw werkelijke niveau.
Het niveau van iemand die niet in staat is vier cijfers te onthouden. Al het andere was je slechts in bruikleen gegeven. De huurtermijn is verstreken.’
Toen de deur achter Aleksej dichtviel, werd het niet stil in de hal. Integendeel, de lucht gonste van honderden fluisteringen. Ik deed geen moeite om iemand tot stilte te manen. Laat ze maar praten. De waarheid vindt altijd zijn weg.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
