Maanden gingen voorbij. Rebecca leerde zonder angst te zitten. Daarna leerde ze met steun te staan. De eerste keer dat ze een stap zette, haar handen om Jonahs armen geklemd, haar hele lichaam trillend, huilde Michael openlijk, het kon hem niet meer schelen wie het zag.
Uiteindelijk liep Rebecca zelfstandig door de therapiekamer. Ze gebruikte nog steeds de rolstoel als ze moe was, en sommige dagen waren zwaarder dan andere, maar het onmogelijke was mogelijk geworden.
Michael hield zich aan zijn belofte.
Het adoptieproces was ingewikkeld, vol papierwerk, interviews en lange wachttijden, maar Jonah trok al lang voor de officiële afronding in hun huis. Hij leerde hoe het voelde om zonder haast te eten, te slapen zonder ‘s nachts voetstappen te horen, en zijn spullen op één plek te laten liggen zonder bang te hoeven zijn dat ze zouden verdwijnen.
Rebecca stelde hem voor als haar broer voordat iemand haar dat had gezegd.
Jaren verstreken en de herinnering aan het ziekenhuis vervaagde tot iets stillers. Jonah groeide uit tot een bedachtzame jongeman, gevormd door verlies maar niet gedefinieerd door het. Hij studeerde maatschappelijk werk, gedreven door de wens om de onzichtbare wonden te begrijpen die kinderen met zich meedragen. Rebecca, zelfverzekerd en uitgesproken, deelde haar verhaal openlijk en weigerde zich door schaamte te laten achtervolgen tot in haar volwassenheid.
Samen bouwden ze iets op dat groter was dan zijzelf. Eerst een klein buurtprogramma, daarna een stichting, gewijd aan het helpen van kinderen bij het vinden van een gezin en het helpen van gezinnen bij het leren van geduld en liefde.
Op een avond, terwijl ze samen zaten te kijken hoe de zon achter de tuin onderging, sprak Michael zachtjes.
‘Als ik je die avond niet had ontmoet,’ zei hij, ‘weet ik niet waar we nu zouden zijn.’
Jonah glimlachte. « We hebben elkaar ontmoet omdat we elkaar nodig hadden. »
Jaren later vertelde Jona kinderen een bekend verhaal over een klein vogeltje met gebroken vleugels dat een ander vogeltje hielp om te leren vliegen.
‘En leefden ze nog lang en gelukkig?’ vroeg een kind.
‘Ze leefden met liefde,’ antwoordde Jona. ‘En dat was genoeg.’
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie 
