Toen haar kracht terugkwam, durfde Dasha er voor het eerst over te praten met Artyom:
‘Weet je, Tjoma, ik heb besloten dat ik niet meer bij jouw moeder op bezoek ga. En van haar eten neem ik ook niets meer. Zelfs niet als jij er boos om wordt.’
Artyom ging naast haar zitten en pakte haar hand.
‘Natuurlijk. Ik wil zelf ook niet meer dat je daarheen gaat.’
Ze knikte, en tranen glansden in haar ogen.
‘Dank je dat je er bent.’
Artyom kneep haar hand steviger, alsof hij beloofde haar nooit los te laten.
De vouchers leverden ze in. Over de zee werd niet meer gesproken. Alle dagen bracht Artyom door aan het bed van zijn vrouw, hij vergat zijn werk en alles daarbuiten.
‘Het belangrijkste is dat jij leeft en gezond bent,’ zei hij tegen Dasha. ‘Vakantie… daar gaan we zeker heen zodra jij weer sterk genoeg bent.’
Nina Viktorovna belde om naar haar gezondheid te vragen, kwam langs met fruit en sappen, maar Dasha nam nooit meer ook maar één kruimel uit haar handen.
Toen Dasha uit het ziekenhuis werd ontslagen, droeg Artyom haar bijna letterlijk op handen: hij kookte, maakte schoon en liet haar geen moment te veel inspannen.
Dasha kwam langzaam weer tot zichzelf: ze wandelde ’s avonds met Artyom, genoot opnieuw van kleine dingen — de geur van lindebloesem in het park, een grappige film, een nieuw boek. Over de zee begon Dasha niet eens, maar op een avond kwam Artyom naar haar toe met zijn telefoon in de hand:
‘Kijk eens wat ik gevonden heb. Er zijn nog goede reizen in augustus. We kunnen het nog halen.’
‘Meen je dat?’ Ze sperde haar ogen wijd open.
‘Absoluut. Ik wil niet dat deze zomer alleen in je geheugen blijft als een tijd van ziekenhuis en tranen. We verdienen onze vakantie.’
En zo liepen ze even later al over de drukke boulevard, hand in hand. Een warme bries speelde plagerig met hun haar, het rustgevende geruis van de branding overstemde alle overbodige gedachten en stemde hen af op een zorgeloze lichtheid. Dasha trok haar sandalen uit en liep blootsvoets over het hete zand.
‘Dát is geluk!’ zei ze en lachte.
Aan zee brachten ze een week door. Ze zwommen, lagen in de zon, maakten foto’s. Voor het eerst in lange tijd voelde Dasha zich vrij en werkelijk gelukkig.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
