Zoonlief, misschien kan ik met je mee naar zee terwijl Dasha in het ziekenhuis ligt? Het zou toch zonde zijn als de vouchers voor niets verloren gaan?
Toen Dasha met Artyom trouwde, waren veel van haar vriendinnen oprecht jaloers. Haar man was rustig, hardwerkend, niet iemand die graag in gezelschap rondhing of geld over de balk smeet.
En het belangrijkste: haar schoonmoeder ontving de bruid zo hartelijk dat Dasha aanvankelijk haar geluk niet kon geloven. Het leek wel alsof Nina Viktorovna in haar een eigen dochter had gevonden.
‘Eindelijk is er een vrouw in mijn huis,’ lachte ze, terwijl ze Dasha op de schouder klopte. ‘Met twee mannen hier was ik helemaal verwilderd, altijd alles alleen. Nu kunnen we samen taarten bakken!’
Dasha glimlachte terug en voelde hoe oprecht haar schoonmoeder zich tot haar aangetrokken voelde. Zelf was ze wees; ze had haar ouders vroeg verloren, en daarom verwarmde het tedere “dochtertje” dat Nina Viktorovna uitsprak haar hart des te meer.
Het eerste jaar van hun huwelijk vloog voorbij, bijna ongemerkt. Het jonge stel richtte hun tweekamerappartementje in, verheugde zich over elk nieuw meubelstuk, koos gordijnen uit, discussieerde over de kleur van het plaid voor de woonkamer.
’s Avonds gingen ze vaak bij Nina Viktorovna op de thee: zij woonde samen met haar jongste zoon niet ver weg, in de aangrenzende wijk. In huis rook het altijd naar vers gebak en op tafel stond steevast een samovar – een gewoonte die ze uit haar jeugd had behouden.
‘Artyom drinkt al sinds zijn kindertijd liters thee,’ vertelde ze vrolijk terwijl ze heet water bijschonk. ‘Ik dacht soms dat er in zijn aderen geen bloed maar theeën trekt.’
Artyom bromde en deed alsof hij zich beledigd voelde, maar hield altijd zijn kopje klaar. Dasha zat ernaast, luisterde naar hun gesprekken en was blij: in dit gezin ging alles zo harmonieus, zonder die eeuwige ruzies en wrok waar haar vriendinnen vaak over klaagden.
Een jaar ging voorbij. Met de komst van de lente stelde Dasha haar man voor:
‘Tjoma, laten we deze zomer eens naar zee gaan. We zijn eigenlijk nog nooit echt samen op vakantie geweest.’
Het voorstel kwam onverwacht, maar Artyom steunde zijn vrouw:
‘Geweldig idee! Op het werk kan ik de vakantie precies voor die datum plannen. Laten we een reis uitzoeken.’
Ze zaten de hele avond achter de laptop en bekeken waar ze heen konden. Sotsji, Anapa, de Krim – foto’s van stranden flitsten één voor één voorbij op het scherm. Dasha stelde zich al voor hoe ze aan de waterkant zou zitten, ogen dichtgeknepen tegen de zon, het hete zand onder haar voeten voelend.
Natuurlijk vertelden ze hun plannen aan de schoonmoeder. Nina Viktorovna luisterde aandachtig, knikte, en sloeg toen plots de handen ineen, alsof ze een idee kreeg:
‘Wat zou het fijn zijn om met jullie mee te gaan… Ik heb de zee in mijn hele leven maar één keer gezien. Ik was nog een meisje, zeventien misschien. Sindsdien droom ik er altijd van om nog eens te gaan.’
Er viel een korte stilte. Dasha glimlachte ongemakkelijk, Artyom wist even niet wat hij moest zeggen. Hij begreep dat zijn moeder het oprecht meende, maar ze hadden de vakantie toch vooral met z’n tweeën voor ogen.
‘Mam,’ begon hij voorzichtig, ‘laten we het zo doen: wij gaan nu, en voor jou koop ik later apart een reis. Echt. Beloofd. Alleen wilden we deze keer samen uitrusten… Begrijp je?’
‘Ik begrijp het heus wel,’ wuifde Nina Viktorovna haastig. ‘Ik ben toch geen klein kind. Natuurlijk moeten jonge mensen samen tijd doorbrengen. Ga maar, ik zal alleen maar blij voor jullie zijn.’
Ze zei het rustig, maar in haar ogen flitste iets – misschien spijt, misschien lichte ergernis. Dasha merkte het, maar zweeg. Ze besloot dat het logisch was: iedereen vindt het tenslotte jammer als anderen op vakantie gaan en jij thuisblijft.
Daar leek de zaak mee afgerond. Dasha en Artyom gingen door met de voorbereidingen. ’s Avonds bespraken ze welke excursies ze zouden doen en waar ze de lokale keuken wilden proeven.
Dasha grapte dat ze beslist maïs op het strand zou eten, hoe afgezaagd ook. Artyom beloofde dat hij haar zeker mee zou nemen op een waterfiets.
Hun kleine appartement kreeg in die dagen een nieuwe energie: in de hal stond de koffer al klaar, op de bank lag een berg kleren, Dasha bleef maar dingen verplaatsen, passen, zich voor de spiegel draaien. Artyom mopperde voor de grap:
‘Het lijkt wel of we een expeditie naar de maan voorbereiden, en niet gewoon twee weken vakantie aan zee.’
‘Je begrijpt er niets van,’ glimlachte ze. ‘Een vrouw kan niet naar zee zonder al die kleinigheden – dat is alsof een vis zonder water is.’
Ze lachten, maakten plannen, discussieerden over kleinigheden – alles voelde zo huiselijk en vrolijk.
Een paar dagen voor vertrek belde Nina Viktorovna onverwachts. Haar stem klonk plechtig, zelfs een beetje opgewonden.
‘Artyom, kom met Dasha langs. Ik heb iets te vieren.’
‘Wat voor reden?’ vroeg hij verbaasd.
‘Geheim!’ lachte zijn moeder. ‘Dat vertel ik later, maar jullie moeten zeker komen.’
’s Avonds kwamen ze langs. Nina Viktorovna stond hen bij de deur op te wachten met zo’n stralend gezicht dat Dasha meteen dacht: zou ze een man hebben gevonden? Maar het bleek iets anders: trots kondigde de schoonmoeder aan dat ze een baan op afstand had gekregen.
Nu hoefde ze niet meer vroeg op te staan of ergens heen te haasten; ze zou veel meer vrije tijd hebben.
‘Ik droomde hier al lang van,’ bekende ze terwijl ze de thee inschonk. ‘En nu is het uitgekomen. Ik zit gewoon achter de computer en het geld druppelt binnen. Heerlijk!’
Ze lachte, gebaarde levendig, en het leek alsof ze er jaren jonger uitzag.
Op tafel stond een grote, goudbruine taart waaruit een zoetige geur opsteeg. Nina Viktorovna zette hem trots in het midden en zei:
‘Hier, zelf gebakken, volgens een oud familierecept. Bedient jullie, mijn lieverdjes!’
De sfeer was uiterst warm. Ze dronken thee, praatten en lachten. Artyom maakte steeds weer geestige opmerkingen, en Dasha hield het gesprek gaande. Het leek allemaal uitstekend te gaan.
Toch had Dasha op een bepaald moment het gevoel dat Nina Viktorovna haar iets te indringend aankeek, alsof ze ergens op wachtte. Ze joeg die gedachte snel weg — wat een onzin! Haar schoonmoeder was gewoon in een opgewekte stemming.
Dasha legde een stukje taart op haar bord, en de zoete geur werd nog sterker. Ze nam een klein hapje, spoelde het weg met hete thee en glimlachte naar haar schoonmoeder:
‘Heel lekker, dank u wel!’
Artyom prees zijn moeder ook:
‘Mam, je bent zoals altijd geweldig.’
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
