Alina barstte in lachen uit, maar het was een nerveuze, hysterische lach:
— Van de spanning? Denis, maak je een grapje? Ik sta om zes uur op en kom om elf uur ’s avonds thuis, en jij bent moe van op de bank liggen?
— Schreeuw niet tegen mij! — snauwde haar man. — Ik ben de man in huis en jij bent gewoon mijn vrouw! Jij hoort me te respecteren en steunen in plaats van te ruziën!
— Steunen? — Alina’s stem sloeg over van woede. — Wie steunt hier wie? Wie betaalt dit appartement? Wie koopt het eten? Wie betaalt de rekeningen?
— Jij kunt geen gezin onderhouden! — brulde Denis terwijl hij met zijn armen zwaaide. — Een normale vrouw zou een manier vinden om meer te verdienen! En wat doe jij? Je dweilt vloeren voor een schijntje!
Alina voelde hoe alles in haar binnenste zich samenkneep van gekrenkte trots en razernij. Deze man, die al een half jaar op haar zak leeft, durft haar te beschuldigen dat zij het niet aankan?
— Een manier om meer te verdienen? — herhaalde Alina zacht. — En welke manier stel jij voor? Misschien kun jij me vertellen waar ik een baan vind met een salaris van honderdduizend roebel, zonder ervaring of connecties?
— Geen idee! — brulde Denis. — Dat is jouw probleem! Zoek een normale baan, anders scheid ik van je!
De woorden bleven in de lucht hangen. Alina verstarde, knipperde met haar ogen en kon haar oren nauwelijks geloven. Iemand die geen dag werkt, die leeft van haar geld, dreigt met een scheiding? Omdat zij te weinig verdient?
Blijkbaar schrok Denis zelf van zijn woorden, maar terugkrabbelen was te laat. Met een klap gooide hij de deur dicht, zo hard dat de ruiten trilden, en rende het appartement uit. Alina hoorde hoe zijn stappen donderden over het trappenhuis en hoe de buitendeur met een harde klap achter hem dichtviel.
Alina fronste en hield haar hoofd een beetje scheef, terwijl ze probeerde te bevatten wat er zojuist was gebeurd. Voor het eerst in lange maanden was het stil in huis. Geen televisie, geen misnoegd gemopper van haar man, geen gerinkel van kapot servies.
Glimlachend liep Alina naar de keuken en zette de waterkoker aan. Denis was zeker naar zijn moeder gerend. Galina Michajlovna woonde in de buurt en stond altijd klaar om haar zoontje te betuttelen, terwijl ze zijn vrouw de schuld gaf van alle problemen. De vrouw had nog nooit in haar leven gewerkt, had altijd op de zak van haar man geleefd en vond oprecht dat vrouwen hun echtgenoten moesten bedienen en dankbaar moesten zijn dat ze überhaupt naast hen mochten staan.
Alina schonk zichzelf sterke zwarte thee in en ging aan de tafel zitten. Vreemd genoeg voelde ze voor het eerst in maanden opluchting. Geen verwijten, geen verontschuldigingen voor haar vermoeidheid, geen schaamte omdat ze te weinig verdient. Gewoon in stilte zitten en nadenken.
En er was genoeg om over na te denken. De scheidingsdreiging was niet nieuw. Denis gooide die wel vaker op tafel zodra Alina protesteerde tegen zijn ledigheid. Vroeger schrok ze daarvan, smeekte ze om vergeving, beloofde ze beter haar best te doen. Maar nu, bij het horen van die bekende woorden, besefte Alina voor het eerst: wat is er eigenlijk zo erg aan een scheiding?
Wat zou ze verliezen? Een man die niet werkt, niet helpt in het huishouden, alleen maar vreet en klaagt? Een echtgenoot die háár de schuld geeft van het feit dat zij zich kapot moet werken? Iemand die met een scheiding dreigt in plaats van een baan te zoeken?
Alina dronk haar thee op en begon de afwas te doen. Morgen zou Denis vast terugkomen, met rode ogen, smekend om vergeving en belovend dat alles anders zou worden. Hij zou zeggen dat hij overdrijft, dat hij van haar houdt en niet zonder haar kan leven. Galina Michajlovna had hem zeker al uitgelegd hoe je je vrouw weer gunstig stemt en haar terugwint.
Maar iets zei Alina dat dit keer alles anders zou zijn. Er had zich te veel wrok opgehoopt, de ongelijkheid was te overduidelijk geworden. Werken op twee banen, een volwassen man onderhouden én nog verwijten krijgen dat je niet genoeg zorg besteedt? Nee, genoeg.
Alina maakte het appartement schoon, nam een douche en ging naar bed. Morgen zou een nieuwe dag zijn, en misschien wel een nieuw leven.
Alina werd wakker vóór de wekker afging. Buiten miezerde een fijne regen, maar haar humeur was verrassend goed. Voor het eerst in lange maanden hoefde ze niet de rondslingerende sokken van haar man op te rapen, zijn gemopper te horen of ontbijt voor twee te maken.
Terwijl ze zich klaarmaakte voor haar werk, dacht Alina terug aan de ruzie van gisteren. Hoe langer ze erover nadacht, hoe duidelijker het werd: een volwassen man onderhouden die niets doet behalve klagen en eisen stellen — dat is absurd. Waarom zou een vrouw zo’n houding moeten tolereren? Alleen vanwege een stempel in haar paspoort?
Op haar eerste werk merkten collega’s meteen dat Alina anders was. Normaal altijd moe en stil, zag ze er vandaag uitgerust uit.
— Alin, je straalt helemaal vandaag, — merkte verpleegkundige Sveta op. — Wat is er gebeurd? Heeft je man eindelijk werk gevonden?
Alina grinnikte:
— Nee, Svetochka. Mijn man dreigde met een scheiding. En weet je wat? Het idee beviel me wel.
— Echt waar? — Sveta sperde haar ogen open. — En hoe zit het dan met het appartement, de lening?…
— En wat is er met het appartement? De hypotheek betaal ík, en de documenten staan op míjn naam. Laat hij zelf maar een nieuwe kostwinner zoeken.
De hele dag ging Alina in gedachten verschillende scenario’s na. Tegen de avond was haar besluit definitief. Na haar tweede shift ging ze langs bij een 24-uurs kopieerservice en maakte ze kopieën van alle belangrijke documenten: paspoort, huwelijksakte, papieren van het appartement, inkomensverklaringen.
De volgende ochtend, in plaats van naar haar werk te haasten, ging Alina naar een juridisch adviesbureau. De oudere advocaat, Viktor Semjonovitsj, luisterde aandachtig naar haar verhaal.
— Duidelijk, — knikte de man. — Er is geen gezamenlijk opgebouwd vermogen, behalve het appartement? Ook geen kinderen?
— Nee. Het appartement is op hypotheek, en ik ben de enige die het betaalt. Denis werkt al een half jaar helemaal niet.
— Dan duurt een scheiding via de rechtbank een maand tot anderhalve maand. We dienen een verzoek tot ontbinding van het huwelijk in, met vermelding dat samenleven onmogelijk is geworden. Het appartement blijft bij u, aangezien u als enige de financiële verplichtingen draagt.
Viktor Semjonovitsj stelde de aanklacht op, legde haar de procedure uit en de hoogte van de griffiekosten. Alina ondertekende de documenten en betaalde een voorschot voor de diensten van de advocaat. Een uur later lagen de papieren al bij de griffie van de rechtbank.
Thuisgekomen voelde Alina een vreemde rust. De machine was in werking gezet, nu was het alleen nog wachten op de uitkomst. Denis was nog steeds niet opgedoken, waarschijnlijk mokte hij bij zijn moeder en wachtte tot zijn vrouw hem zou smeken om terug te komen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
