— Sleutels. Nu.
— Ik geef ze niet! — Denis verborg zijn handen achter zijn rug. — Je hebt geen recht!
— Prima, — knikte Alina. — Dan laat ik morgen het slot vervangen. En over een week krijg je een dagvaarding voor de scheiding.
Denis werd lijkbleek:
— Een scheiding? Alina, wat dóé je? Mama zei nog dat je wel tot bezinning zou komen en excuses zou maken!
— Mama? — Alina schoot in de lach. — Galina Michajlovna, die haar hele leven op de zak van haar man heeft geleefd? Ja hoor, geweldige raadgever. Maar de tijden zijn veranderd, Denis. Moderne vrouwen hoeven geen gezonde kerels te onderhouden.
— Alina, wacht! — Hij greep haar hand. — Laten we er rustig over praten. Ik zal werk zoeken, écht! Geef me nog één kans!
Alina maakte rustig haar hand los:
— Een kans? Denis, je hebt een half jaar vol kansen gehad. In plaats van werk te zoeken, lag je op de bank en gaf je mij de schuld dat ik te weinig verdien. En donderdag dreigde je me zelfs met een scheiding als ik geen ‘normale baan’ zou vinden.
— Ik meende het niet! — Denis schudde wanhopig zijn hoofd. — Ik sloeg door! Je weet toch dat ik van je hou!
— Van me houden? — Alina fronste en hield haar hoofd lichtjes schuin. — Een vreemde manier van liefde. Iemand die van je houdt, dreigt niet met een scheiding, maar zoekt manieren om te helpen.
Denis zag in dat ze vastberaden was. Het bloed steeg naar zijn gezicht — pure paniek.
— Goed, goed! Ik zal elke baan aannemen! Desnoods sjouwer of straatveger! Alsjeblíeft, zet me er niet uit!
— Te laat, — zei Alina. — Het besluit is genomen. Sleutels, óf morgen nieuwe sloten.
Nog een hele minuut stond Denis daar, met de sleutels stevig in zijn vuist. Toen legde hij ze langzaam op de drempel:
— Je zult hier spijt van krijgen, — mompelde hij. — Zonder mij red jij het niet. Wie helpt jou als er iets gebeurt?
Alina klapte in haar handen:
— Helpen? Denis, jij hebt een half jaar niets anders gedaan dan problemen veroorzaken. Ik kan mijn leven prima zelf regelen.
Hij sloeg de tassen op zijn schouders en liep onzeker naar de lift. Op de drempel draaide hij zich nog om:
— Alin, ik kom over een week terug. Tegen die tijd ben je afgekoeld en zie je in hoe dom je dit doet.
— Kom niet terug, — antwoordde Alina kalm. — Over een week krijg je de dagvaarding van de rechtbank.
De liftdeuren sloten zich en namen Denis mee — samen met zijn spullen en zijn ambities. Alina ging de woning weer in, draaide alle sloten dicht en leunde met haar rug tegen de muur.
Stilte. Voor het eerst in twee jaar huwelijk heerste er echte stilte in huis. Niemand zette de televisie aan, niemand smeet met kastdeuren, niemand klaagde over het avondeten. Ze kon gewoon leven zonder rekening te houden met andermans ontevredenheid.
Alina liep door het appartement en liet haar blik rondgaan. Zonder Denis leek de ruimte groter. Geen rondslingerende sokken, de boeken stonden keurig op een rij in de kast, in de badkamer hing nog maar één handdoek.
Tegen de avond kwam Galina Michajlovna. De schoonmoeder belde aan en eiste uitleg:
— Alina, doe open! Wat is dit voor schande? Mijn zoon kwam in tranen bij mij aan!
— Galina Michajlovna, — antwoordde Alina door de deur heen, — uw zoon is een volwassen man. Laat hem zelf verantwoording afleggen voor zijn daden.
— Hoe durf jij je man eruit te zetten? — raasde de schoonmoeder. — Dat is tegen de natuur! Een vrouw moet haar gezin steunen!
— Dat heb ik twee jaar lang gedaan, — antwoordde Alina droog. — Nu mag hij zichzelf gaan steunen.
Galina Michajlovna bleef nog een tijdje op de deur bonzen en verwijten schreeuwen, maar Alina deed niet open. Een vrouw die nooit gewerkt heeft en haar hele leven afhankelijk is geweest van mannen, kon moeilijk begrijpen wat een moderne vrouw beweegt.
Een maand later ontving Alina de kennisgeving van de rechtzitting. Denis was niet verschenen, maar had een verklaring van instemming met de scheiding ingediend. Blijkbaar had hij ingezien dat verzet zinloos was: het appartement was gekocht met Alina’s geld, de hypotheeklast lag alleen bij haar, er was geen gezamenlijk vermogen.
De rechter wees het verzoek zonder omhaal toe. Tien dagen later had Alina het officiële bewijs van haar echtscheiding in handen.
Die avond, op weg naar huis, bleef Alina even bij een raam staan en keek uit over de herfstige stad. De bladeren dwarrelden in het licht van de lantaarns, fijne regen viel neer. Precies een maand later was één leven geëindigd — en een ander begonnen.
Ze hoefde niet langer twee banen te combineren om een volwassen man te onderhouden. Ze kon zich beperken tot haar hoofdjob en een hobby zoeken. Of zich inschrijven voor rijlessen — waar ze in haar studententijd al van droomde.
Alina zette thee, ging in haar favoriete stoel bij het raam zitten en pakte een boek. In het appartement heersten rust en stilte. Niemand dreigde meer met een scheiding omdat zijn vrouw te weinig verdiende. Het leven behoorde voortaan alleen haar toe.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
