Viktor Semjonovitsj stelde de aanklacht op, legde haar de procedure uit en de hoogte van de griffiekosten. Alina ondertekende de documenten en betaalde een voorschot voor de diensten van de advocaat. Een uur later lagen de papieren al bij de griffie van de rechtbank.
Thuisgekomen voelde Alina een vreemde rust. De machine was in werking gezet, nu was het alleen nog wachten op de uitkomst. Denis was nog steeds niet opgedoken, waarschijnlijk mokte hij bij zijn moeder en wachtte tot zijn vrouw hem zou smeken om terug te komen.
Maar er kwam geen smeekbede. Alina ging rustig verder met haar dagelijkse routine: naar het werk, het huis schoonhouden, voor zichzelf koken. Niemand zette de tv op volle kracht, niemand slingerde spullen rond, niemand klaagde over verveling of gebrek aan aandacht.
Op de vierde dag hield Denis het niet langer vol. Op zaterdagochtend ging de deurbel. Alina deed open en zag haar man met een schuldbewuste blik. Hij hield een boeket verwelkte chrysanten vast — duidelijk uit het dichtstbijzijnde kraampje geplukt.
— Alinka, hoi, — begon hij met een voorzichtige glimlach. — Sorry voor die avond. Ik was te fel en zei dingen die ik niet meende. Snap je, de zenuwen staan strak door dat werkloze gedoe.
Alina bleef zwijgend in de deuropening staan, zonder hem uit te nodigen binnen te komen. Hij stak de bloemen naar haar uit:
— Kom nou… We houden toch van elkaar? In elke familie gebeurt wel eens wat. Maar nu begrijp ik hoe zwaar jij het hebt. Ik zal meer helpen in huis, dat beloof ik.
— Denis, — zei Alina rustig, — je spullen staan al klaar.
Haar man knipperde verward met zijn ogen:
— Welke spullen? Wat bedoel je?
Alina liep naar de hal en kwam terug met twee grote sporttassen. Denis keek er verbijsterd naar.
— Alin, wat dóé je? Ik heb toch mijn excuses aangeboden, bloemen gebracht…
— Je kleding, documenten, persoonlijke spullen, — somde Alina op terwijl ze de tassen over de drempel zette. — Lever je sleutels in en ga wonen waar je wilt.
— Ben je gek geworden?! — schreeuwde Denis verontwaardigd. — Dit is ook míjn appartement! Ik ben je man, ik heb het recht hier te wonen!
— Man? — Alina lachte schamper. — Degene die al een half jaar op mijn zak leeft en ook nog eisen stelt? Wie betaalt de hypotheek? Wie betaalt de rekeningen? Wie koopt het eten?
— Maar we zijn getrouwd! — piepte Denis. — Je kunt me er niet uit gooien!
Alina haalde de huissleutels uit haar zak tevoorschijn:
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
