— Zoek een normale baan, anders laat ik me van je scheiden! — krijste de werkloze echtgenoot terwijl hij naar zijn moeder vluchtte.
Alina trok de rits van haar sportjas dicht en keek uit het raam. Oktoberbladeren dwarrelden door de lucht en vormden een gouden tapijt op de trottoirs. Het was half zeven ’s ochtends en over een half uur moest ze op haar eerste werk zijn. De tweede shift wachtte na de middag.
Het tweekamerappartement op de zevende verdieping van een betonnen flatgebouw hadden ze twee jaar geleden onder hypotheek gekregen. Toen leek het allemaal eenvoudig: haar man Denis werkte als manager bij een bouwbedrijf, Alina was administratief medewerkster in een medisch centrum. Ze maakten rooskleurige plannen, droomden van een renovatie en kinderen.
Maar het leven bracht correcties aan. In het voorjaar verloor Denis zijn baan. Het bedrijf werd gesloten, zonder ontslagvergoeding en met achterstallig loon voor de werknemers. Alina steunde haar man toen en zei dat ze samen door de moeilijke tijden zouden komen. Ze nam er een schoonmaakbaantje bij in een kantoorgebouw voor de avonduren.
De maanden stapelden zich op tot een half jaar, en Denis kon nog steeds geen passende functie vinden. Of beter gezegd: hij zocht niet eens. ’s Morgens ging zijn vrouw werken, ’s avonds kwam ze terug en trof haar man op de bank voor de televisie aan. Het appartement veranderde in een echte varkensstal: vuile borden hoopten zich op in de gootsteen, kruimels lagen overal op tafel en sokken slingerden door het huis.
— Dén, je had tenminste de stofzuiger kunnen aanzetten terwijl ik weg was, — zei Alina vermoeid terwijl ze haar tas bij de voordeur neerzette.
— Het is crisis, Alin. Er is geen normale baan. Waarom zou ik voor een appel en een ei als sjouwer gaan werken? — antwoordde Denis zonder zijn blik van het scherm te halen. — Ik heb trouwens een hogere opleiding.
Alina ging zwijgend naar de keuken en begon de chaos op te ruimen. Haar handen deden pijn van het constante schoonmaken op kantoor en haar rug zeurde, maar de hypotheek vereiste maandelijkse betalingen. De bank had geen interesse in familiekwesties.
Aan het begin van de herfst liep de situatie volledig uit de hand. Denis uitte steeds vaker verwijten naar zijn vrouw, alsof hij vergeten was wie er eigenlijk geld verdiende in huis.
— Je bent weer laat, — begroette haar man Alina met een misnoegde blik. — Ik zit de hele dag alleen en verveel me. En jij denkt alleen maar aan werk.
Alina klapte met haar handen, niet in staat haar emoties te beheersen:
— Denis, meen je dit serieus? Ik werk twaalf uur per dag zodat we niet op straat belanden! En jij klaagt dat ik je te weinig aandacht geef?
— Nou ja, — hij haalde zijn schouders op. — Een vrouw moet voor haar gezin zorgen, en niet alleen maar geld verdienen. Bijvoorbeeld het avondeten klaarmaken. Of tenminste normaal met me praten.
Het bloed steeg naar Alina’s gezicht. Ze fronste en hield haar hoofd schuin, terwijl ze probeerde te begrijpen wat ze zojuist had gehoord. Was Denis werkelijk zo brutaal geworden dat hij haar de schuld gaf van het feit dat zij zich kapotwerkte met twee banen?
— Avondeten? — herhaalde Alina. — En wat houdt jou tegen om zelf van de bank op te staan en iets te koken? Je hebt toch handen? En je hoofd werkt ook nog, voor zover ik weet.
— Begin niet, — mompelde Denis. — Mannen en vrouwen hebben verschillende taken. Ik zoek werk, dat is ook een inspanning.
— Zoeken? — Alina keek naar de televisie waar een voetbalwedstrijd te zien was. — En waar zijn de resultaten van je zoektocht? Hoeveel cv’s heb je deze week verstuurd? Naar hoeveel sollicitatiegesprekken ben je geweest?
Denis draaide zich van haar af om duidelijk te maken dat het gesprek voorbij was. Zulke dialogen herhaalden zich bijna elke avond. Alina voelde hoe niet alleen de fysieke maar ook de mentale vermoeidheid zich opstapelde. Ze moest voor twee werken, achter haar man opruimen, zijn verwijten slikken en zich nog verantwoorden voor haar eigen drukte.
Op donderdagavond was haar geduld voorgoed op. Alina kwam om half elf thuis. Haar benen deden pijn, haar hoofd bonsde van de vermoeidheid. In de keuken trof ze een complete ravage aan: Denis had roerei voor zichzelf gemaakt, maar blijkbaar was er iets misgegaan. Vetspetters overal op het fornuis, eierschalen op de grond en de vieze koekenpan stond in de gootsteen naast een berg ongewassen borden.
— Dén! — riep Alina. — Kun je me uitleggen wat hier aan de hand is?
Haar man kwam met een nors gezicht uit de kamer:
— Wat is er mis? Ik heb gewoon gegeten. Jij ruimt het morgen wel op, niemand heeft haast.
— Morgen? — Alina bleef stokstijf staan, niet wetend hoe te reageren. — En waarom niet vandaag? Waarom niet meteen na het koken?
— Omdat ik moe ben. Ik heb de hele dag thuis gezeten en nagedacht over onze toekomst. Mijn hoofd doet pijn van de spanning.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
