Maksim verliet zwijgend de chat. Meteen daarna ging zijn telefoon af — het was zijn oom, een gepensioneerde rechter.
— Niet opnemen, — waarschuwde Dasha.
Maar Maksim nam toch op:
— Oom Vitya, ik…
— Jongen, ben je je schaamte helemaal kwijt? — bulderde een schorre stem door de lijn. — Je moeder in tranen, de familie in shock! Bied onmiddellijk excuses aan en zet alles terug zoals het was!
Maksim werd bleek, maar antwoordde vastberaden:
— Oom, u kent niet het hele verhaal.
— Ik weet wat een zoon zijn moeder verschuldigd is! — brulde de oom en gooide de hoorn erop.
Dasha sloeg haar armen om de schouders van haar man. Hij trilde.
— Ze… ze doen dit hun hele leven al, — fluisterde hij. — Overvallen je, zetten druk, dwingen je…
Plotseling begon Dasha’s telefoon te trillen. Een onbekend nummer. Ze nam op.
— Hallo?
— Katja hier, — klonk een honingzoete stem. — Hoor eens, Dasha, misschien is het genoeg met die oorlog? Laten we elkaar ontmoeten, dit onder vrouwen bespreken.
Dasha verstijfde.
— Katja, na dat jij de vaas van mijn moeder ‘rommel’ hebt genoemd?
— Ach, stel je niet zo aan! — lachte Katja. — Goed dan, Maksim zal zelf nog spijt krijgen. Trouwens, — haar stem werd giftig, — heeft hij je verteld dat hij vorig jaar geld van Igor geleend heeft? Met rente? Zo’n schuld erkent de rechtbank…
Dasha legde bruusk de telefoon neer. Maksim keek haar met grote ogen aan.
— Wat zei ze?
— Dat je geld schuldig bent aan Igor. Is dat waar?
Hij liet zijn hoofd zakken.
— Ja… 50 duizend. Maar ik heb bijna alles terugbetaald!
— Bijna?
— Er staat nog 15 open… Ik dacht, dat blijft onder broers…
Dasha sloot haar ogen. Nu viel alles op zijn plaats. Het was een valstrik.
— Morgen betalen we die schuld volledig terug, — zei ze vastberaden. — En nu… — ze pakte de laptop, — schrijven we een bericht op sociale media. Met alle feiten.
Maksim trok zijn wenkbrauwen op.
— Openbaar? Maar dat is toch…
— Zelfverdediging, — zei Dasha beslist. — Anders vreten ze ons levend op.
Ze opende de editor en begon te typen: “Beste vrienden, we zijn genoodzaakt een onaangename geschiedenis met jullie te delen…”
Maksim keek zwijgend toe hoe er op het scherm een waar maar huiveringwekkend verhaal van manipulatie en verraad ontstond. Toen ze klaar was, zei hij zacht:
— Klik op ‘publiceren’.
Die nacht stroomden de meldingen binnen. Het bericht kreeg honderden gedeelde posts. Er kwamen reacties van vrienden, collega’s, zelfs verre familieleden:
“Nooit gedacht dat Ljoeda daartoe in staat was…”
“Igor is mij al geld schuldig sinds de universiteit, een bedrieger!”
“Hou vol, we staan achter jullie!”
Maar om 3:23 kwam er een bericht van Ljoedmila Petrovna:
“Jullie zullen dit berouwen. Echt berouwen.”
Dasha zette de telefoon uit. Morgen zou een nieuwe dag brengen. En een nieuw gevecht.
De ochtend begon met een telefoontje van de wijkagent. De stem aan de andere kant klonk officieel en zakelijk:
— Mevrouw Sokolova, er is een klacht binnengekomen over verstoring van de openbare orde. Nachtelijk lawaai, belediging van ouderen. Weet u daar iets van?
Dasha kneep de telefoon samen.
— Dat is leugen. Wij zitten in de stad, terwijl onze “bejaarde familieleden” op dit moment onrechtmatig onze datsja bezetten.
— Dus u bevestigt dat er een conflict bestaat? — de agent klonk meteen geïnteresseerd.
— Dat bevestig ik, maar vanuit een heel andere hoek. Ik heb geluidsopnames en screenshots van bedreigingen.
Na het gesprek maakte Dasha Maksim wakker. Ze ontbeten zwijgend, beiden beseffend dat ze vandaag naar de datsja zouden moeten rijden.
De rit duurde twee uur. Toen ze aankwamen, wachtte hen een nare verrassing — er hing een nieuw slot aan het hek.
— Wat is dit nou weer… — Maksim rukte aan de poort.
Uit het huis kwam Ljoedmila Petrovna, in een ochtendjas en met een kop koffie in de hand:
— O, daar zijn de nieuwe eigenaars! — riep ze met gemaakte vrolijkheid. — Alleen jammer: wij staan hier nu ingeschreven. Dus dit is óns huis.
Dasha voelde hoe haar handen koud werden. Maksim werd lijkbleek:
— Hoe ingeschreven? Dat kan niet!
— Alles volgens de wet, jongen! — glimlachte de schoonmoeder zelfgenoegzaam. — Wij hebben een huurcontract. Notarieel bekrachtigd.
Achter haar verscheen Igor met een stapel papieren:
— Kijk maar. Jij hebt zelf getekend, broertje, een jaar geleden. Zonder te lezen, zoals altijd.
Maksim greep de documenten. Dasha keek mee over zijn schouder — tussen de papieren zat inderdaad een contract met handtekeningen.
— Dit is vervalsing! — Maksim beefde van woede. — Ik heb nooit…
— Bewijs het maar, — grijnsde Igor.
Plots herinnerde Dasha zich:
— Sergej! Onze advocaat! — Ze draaide meteen zijn nummer.
Terwijl de jurist de situatie telefonisch bekeek, bleef Ljoedmila Petrovna in de deuropening staan met een triomfantelijk gezicht.
— Nou, slimmeriken? Wie heeft er nu gelijk?
Het antwoord kwam onverwachts. Uit een auto stapte de buurman van de datsja, Nikolaj Ivanovitsj, vroeger jurist:
— Ljoedmila Petrovna, weet u dat het vervalsen van documenten een strafbaar feit is? Zeker met notariële bekrachtiging.
De schoonmoeder leek even van haar stuk gebracht, maar herpakte zich snel:
— Welke vervalsing? Alles is legaal!
— Laat dan het origineel van het contract zien, — zei Nikolaj Ivanovitsj rustig. — En de notariële akte.
Igor schoof zenuwachtig heen en weer. Ljoedmila Petrovna veranderde plots van gezicht:
— Ach, ga toch allemaal! Jullie bewijzen toch niks!
Ze smeet de deur dicht. Maar na een minuut ging die opnieuw open — in de deuropening stond een bleke Katja met een koffer:
— Ik… ik wil hier niks mee te maken hebben, — mompelde ze en liep haastig naar de poort.
Dasha keek Maksim aan. Op dat moment ging de telefoon — Sergej had een oplossing gevonden:
— Dit contract is ongeldig. Ten eerste waren jouw handtekeningen nodig, Dasha. Ten tweede hebben zij geen origineel met notariële stempel. Dit is duidelijk een vervalsing.
Maksim stapte vastberaden naar de deur:
— Mam, doe open. Dit is ons huis. Of wij bellen nu meteen de politie.
Stilte. Toen het klikken van het slot. Ljoedmila Petrovna kwam naar buiten met haar spullen, haar gezicht verwrongen van woede:
— Je zult dit berouwen, zoon. Bloed tegen bloed — dat brengt ongeluk.
Igor smeet de sleutels op de grond:
— Hou je wrak maar!
Toen hun auto achter de bocht verdween, haalde Dasha diep adem. Ze hadden deze ronde gewonnen. Maar in de lucht hing een onbeantwoorde vraag:
— Maksim… wat bedoelde ze met “bloed tegen bloed”?
Hij schudde zwijgend zijn hoofd terwijl hij de vertrekkende wagen nakeek. In zijn ogen stond duidelijk: dit was nog niet voorbij.
Twee weken waren verstreken sinds Ljoedmila Petrovna en Igor de datsja hadden verlaten. Het leek alsof alles tot rust was gekomen. Dasha en Maksim begonnen het huis op orde te brengen: ze vervingen de sloten, installeerden camera’s en vroegen nieuwe eigendomsdocumenten aan.
Maar op een avond, terwijl ze samen thee dronken op de veranda, klonk de bel bij het hek.
— Wie zou dat kunnen zijn? — fronste Dasha terwijl ze naar het camerascherm keek.
Op de monitor verscheen een oudere vrouw in een eenvoudig jurkje, met een tas in haar hand. Een onbekende.
Maksim ging naar buiten om haar te begroeten. Dasha keek door het raam toe hoe hij met de vrouw sprak, plotseling verbleekte en snel terugkwam.
— Dat is… tante Sjoera, — stamelde hij. — Mama’s zus. Uit Voronezj.
— En wat wil ze?
— Ze bracht een brief… van mama.
Dasha voelde een koude rilling langs haar rug lopen.
Tante Sjoera stapte het huis binnen, verlegen rondkijkend.
— Ik wil geen problemen, — zei ze meteen. — Ik ben alleen maar boodschapper.
Ze haalde een envelop uit haar tas en gaf die aan Maksim.
Hij scheurde hem met bevende handen open. Binnenin stond slechts één zin, slordig geschreven:
“Als jullie niet vrijwillig de helft van de datsja afstaan, klaag ik je aan voor alimentatie. Volgens de wet ben je verplicht je moeder te onderhouden. Het bedrag zal zo hoog zijn dat je moet verkopen.”
Dasha sprong op.
— Dit is chantage!
Tante Sjoera liet haar blik zakken.
— Ze zei dat dit de laatste kans was…
Maksim verkreukelde de brief.
— Genoeg. GENOEG! — Hij sloeg met zijn vuist op tafel, het servies rinkelde. — Ik laat haar ons leven niet langer verwoesten!
Tante Sjoera kromp ineen.
— Ze… ze is altijd zo geweest, — fluisterde ze. — Al van kinds af aan. Als iets niet naar haar zin ging — meteen strijd.
— Waarom heb je vroeger gezwegen? — vroeg Dasha.
— Ik was bang…
Maksim keek plots op.
— En nu?
Tante Sjoera haalde langzaam een oud schrift uit haar tas.
— Omdat ik dit heb.
Ze sloeg het open op een gemarkeerde pagina. Daar stonden aantekeningen — data, bedragen, namen.
— Dit… dit zijn mama’s “schema’s”. Hoe ze via de rechter het huis van haar zus kreeg. Hoe ze grootmoeder uit de flat verdreef. Alles staat erin.
Dasha en Maksim keken elkaar aan.
— Ben je bereid te getuigen? — vroeg hij.
Tante Sjoera knikte.
— Het is tijd om niet meer bang te zijn.
Een maand later.
De rechtszaak duurde niet lang. Ljoedmila Petrovna verscheen nooit — “om gezondheidsredenen”. Maar tante Sjoera, de buren, Maksims collega’s — allemaal bevestigden ze de manipulaties en bedreigingen.
De eis om alimentatie werd afgewezen. Sterker nog — de rechtbank verbood Ljoedmila Petrovna zich nog bij hun huis te vertonen.
Toen ze het gerechtsgebouw uitliepen, scheen de zon fel.
— Is dit het einde? — vroeg Dasha.
Maksim pakte haar hand.
— Nee. Dit is het begin.
Ze liepen de straat af, zonder om te kijken.
In Dasha’s zak lag de sleutel van hun huis — nu voorgoed.
Epiloog
Een jaar later hing er op de datsja een nieuw bordje: “Perceel beveiligd. Toegang voor onbevoegden verboden.”
En op sociale media bleef Ljoedmila Petrovna woedende berichten plaatsen over ondankbare kinderen.
Maar nu stonden er nog slechts drie reacties onder.
En alle drie — van familieleden die eindelijk opgehouden waren met bang zijn.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
