Er viel stilte in de kamer, alleen onderbroken door het stille geluid van een lepel die tegen het kopje tikte.
“Je denkt aan iets”, zei Zachar Ilicz, terwijl hij opnieuw naar de ogen van zijn zoon keek. – Het gaat nog steeds over het landgoed, toch?
Igor zuchtte, zette zijn kopje neer en leunde zijn ellebogen op zijn knieën.
Ja, dat is waar ik aan denk. Weet je, ze hebben ons niet met rust gelaten sinds opa is overleden. Het is alsof gieren boven een kadaver vliegen. En jij, papa, je bent altijd zo kalm hierover. Het is makkelijk voor jou, je maakt je niet meer druk om geld. Maar voor hen, voor hen draait alles om geld.
Zachar Ilicz schudde treurig zijn hoofd, zijn blik gefixeerd op het raam, waar de sneeuw langzaam buiten viel en de grond bedekte met een witte deken.
Je hebt gelijk, mijn zoon. Ze begrijpen niet dat opa veel meer in zijn leven had dan wat het geld waard was. Hij was een man die altijd zijn eigen mening had en zijn eigen manier van doen. Zij… ze geloven dat alles gekocht kan worden. Ze begrijpen niet dat het niet het geld is dat blijft, maar de herinneringen die we aan hem hebben. Herinneringen die leven in de beelden, de boeken en de gedachten die we hebben.
Igor knikte zwijgend. In zijn ogen was niet alleen wanhoop te zien, maar iets meer. Hij wist waar zijn vader het over had, maar hij wist ook dat degenen die nu aanspraak maken op de “erfenis”, zich niet om zulke dingen bekommeren. Ze geven niet om gevoelens of herinneringen, alleen om geld en snelle winst.
Na een paar minuten viel er weer stilte in de kamer. Zachar Ilicz stond op en ging naar de plank waar zijn boeken en albums van zijn werken stonden. Hij pakte er een uit, opende het op de eerste pagina en gaf het aan Igor.
Dit is ons familiearchief, mijn zoon. Hier staat elk werk, elke foto, elk belangrijk moment dat ons aangaat. Ik, je moeder, opa. Ik wil dat je weet dat een echte erfenis niet iets is wat verkocht kan worden. Het is wat in onze families leeft, in onze herinneringen en wat we achterlaten. En wanneer ik weg ben, maak ik me geen zorgen over wat er nog in deze albums staat. Ik wil gewoon dat jullie trots zijn dat we de erfgenamen zijn van ons verhaal.
Igor pakte het album, maar opende het niet meteen. Hij voelde de woorden van zijn vader, alsof de bladzijden meer dan alleen herinneringen bewaarden. Het was de verbinding met het verleden van zijn familie, met degenen die hij liefhad en degenen die niet meer tussen hen waren. En nu moest hij deze erfenis bewaren, ongeacht wat er in de buitenwereld gebeurde.
Dank je wel, papa – zei hij uiteindelijk, terwijl hij naar het album keek. – Ik begrijp het.
Toen verscheen Nastja weer in de deuropening van de keuken. Ze liep naar de tafel en keek naar de kopjes koffie.
Dus het is hier? – zei ze verdrietig. – Nu realiseert iedereen zich dat ik geen cent had?
Zachar Ilicz en Igor keken haar aan zonder een woord te zeggen, maar er was geen antwoord. Nastja stond daar, en plotseling voelde ze dat haar woorden in deze stilte geen betekenis meer hadden. Het was de rust die hen omhulde, alsof het hen alles had verteld.
Igor legde het album voorzichtig neer, stond op en er was iets vastberadens in zijn ogen. Hij wist dat de erfenis niet alleen was wat opa hen had achtergelaten, maar wat zijzelf voor de toekomst konden nalaten.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
