Hij knikte. “Meer dan je denkt.”
Een jaar later stond Claire op een bescheiden podium op de hogeschool, haar certificaat in vroege jeugdontwikkeling in haar hand—een eerste stap richting haar studie maatschappelijk werk.
David stond in de eerste rij, Lily in zijn armen, die het hardst applaudisseerde.
Toen Claire naar hen keek—haar baby in David’s armen, tranen glinsterend in haar glimlach—was het duidelijk:
Ze was niet alleen gered.
Ze was opgestaan.
En ze had de man die haar weer tot leven bracht, mee omhoog getrokken.
Die avond keerden ze terug naar het trottoir waar het allemaal begon—hetzelfde bistro, dezelfde tafel.
Alleen zat Claire deze keer ook.
En in een klein kinderstoeltje tussen hen in knabbelde Lily op broodstengels en giechelde naar voorbijrijdende auto’s.
Claire keek naar David en fluisterde, “Denk je dat die nacht het lot was?”
Hij glimlachte. “Nee.”
Ze keek verbaasd.
“Het was een keuze,” zei hij. “Jij koos om te spreken. Ik koos om te luisteren. En we kozen allebei om niet weg te lopen.”
Ze pakte zijn hand over de tafel. “Laten we dan blijven kiezen. Elke dag opnieuw.”
Onder het warme licht van de cafélampen en het gebrom van de stad zaten ze samen—drie harten, één tafel.
Niet gebroken.
Geen hulpbehoevenden.
Gewoon een familie die niemand had verwacht.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
