“Ze zijn zoals ik.”
Max stapte naar haar toe, zijn staart kwispelend, en draaide zich toen om en wachtte tot Daisy volgde. En dat deed ze—vertrouwend, langzaam, vol zekerheid.
Het meisje keek op naar haar moeder en zei:
“Ik wil ze allebei.”
Die dag gingen Daisy en Max naar huis. Naar een plek waar liefde niet ging over wat je kunt zien—maar over wat je voelt.
Waar anders zijn niets is om je voor te schamen—maar iets om te eren.
Waar een blinde hond en haar gids eindelijk konden rusten. Samen. Voor altijd.
Want misschien had zij geen zicht.
Maar met hem had ze alles.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
