Tweeëndertig dagen later werd er een bord met de waarschuwing voor inbeslagname bij de ingang van de ranch geplaatst.
Het Callahan-imperium stortte niet met een knal in, maar met het scherpe klikje van een nietmachine waarmee een officiële kennisgeving werd vastgeniet. De bank verkocht de activa: de naam, de gebouwen, het drooggelegde land.
De waterrechten bleven echter gescheiden.
Een lokale groep, in samenwerking met een landbeschermingsorganisatie, kocht de rest op. Ze boden me een partnerschap aan om de bodem te herstellen, de kuddes te verminderen en het land te laten ademen. Precies wat ik altijd al had bepleit.
Een paar maanden later was het gras in North Spring weer aangegroeid. Het water was helder. Ik verving de oude hekken door diervriendelijke exemplaren.
Een nieuw bord markeert nu de ingang:
North Spring Range, onder de hoede van Morgan Brooks.
Niet « in bezit ». Bewaard.
Op een dag reed Troy langs. Hij remde af, keek naar de groene aarde aan mijn kant en het stof aan de andere kant. Ik knikte alleen maar. Een gebaar uit het Westen: ik zie je, maar rijd maar door.
Mijn grootvader had gelijk. Je bezit het land nooit echt. Je dient het.
Zij zaaiden hebzucht en oogstten stof. Ik zaaide geduld en eerlijkheid.
En het water blijft stromen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
