— Lida, ben je gek geworden? — lachte Katya. — Natuurlijk wil ik! Wat is er gebeurd?
— Dat vertel ik later. Morgen vertrekken we.
Terwijl Sergey op zijn werk was, pakte Lida haar koffer. Ze handelde snel en vastberaden, alsof ze bang was van gedachten te veranderen.
Op het vliegveld zette ze haar telefoon uit. Ze wilde geen boze berichten van haar man zien.
Katya wachtte al op haar. De vriendinnen omhelsden elkaar, en voor het eerst in vele dagen glimlachte Lida.
— Vertel, wat is er gebeurd? — eiste Katya toen ze in het vliegtuig zaten.
Lida vertelde alles. Over haar schoonmoeder, de reparatie, het schandaal.
— Goed gedaan, — zei Katya terwijl ze haar hand klemde. — Genoeg geleefd naar andermans belangen.
Op Cyprus was het zonnig en warm. Het hotel bleek nog beter dan op de foto’s. Lida stond op het balkon, keek naar de zee en huilde van geluk.
— Eindelijk, — fluisterde ze. — Eindelijk.
Op de tweede dag zette ze haar telefoon aan. Drieënveertig gemiste oproepen van Sergey en twintig berichten. De eerste waren vol woede:
«Ben je gek geworden! Kom onmiddellijk terug!»
«Mama heeft ontdekt dat je bent weggelopen! Ze is in paniek!»
«Je schaamt me!»
Maar geleidelijk veranderde de toon:
«Lida, laten we praten.»
«Ik voel me slecht zonder jou.»
«Sorry.»
En het laatste bericht was bijna smekend:
«Ik mis je. Kom alsjeblieft snel terug.»
Lida zette de telefoon uit en ging naar het strand. Katya lag al op een ligstoel met een boek.
— Schrijft je man? — vroeg ze.
— Uh-huh, — knikte Lida. — Eerst schreeuwen, nu excuses.
— Klassiek, — snauwde Katya. — Eerst hysterisch, dan tranen.
Lida lachte. Het voelde zo licht en goed. Ze zwom in de warme zee, zonnebaden, wijn drinken op het terras van het restaurant, genieten van de zonsondergangen. Alles waar ze jarenlang van had gedroomd.
In een week op Cyprus had ze meer tot rust gekomen dan in de afgelopen jaren.
— Ik wil niet naar huis, — bekende ze op de laatste dag aan Katya.
— Ik begrijp het, — knikte haar vriendin. — Maar je kunt niet voor altijd weglopen.
— Dat kan ik wel, — zei Lida peinzend. — De vraag is alleen of ik dat wil.
Op het vliegveld zette ze toch haar telefoon aan. Sergey had een foto gestuurd — hij stond bij de uitgang met een boeket bloemen.
«Ik wacht op je, lieverd. Vergeef me.»
Lida zuchtte. Er zou dus toch een gesprek komen.
Sergey wachtte haar echt op met bloemen. Hij zag er vermoeid en vermagerd uit. Katya verdween tactvol in de menigte en beloofde later te bellen.
— Lida… — begon Sergey.
— Laten we naar huis gaan, — zei ze moe. — Daar praten we.
Thuis gingen ze op de bank tegenover elkaar zitten.
— Vergeef me, — begon Sergey. — Ik had ongelijk.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
