Nu werkte Paweł weer in hetzelfde kantoor, en het leek alsof er een onzichtbare, warme band was die hen weer met elkaar verbond. Hij keek naar haar op dezelfde manier — met liefde en zorg. Dat gevoel veroorzaakte een zoete pijn in haar hart.
Met Ignat was alles… stabiel. Hij deed echt zijn best, werkte hard voor het gezin. Maar ze woonden nog steeds niet in hun eigen huis, maar in het huis van Ignats zus. Oksana en haar man hadden geen financiële problemen, dus gaven ze hun huis tijdelijk aan hen. Olga en Ignat deden een verbouwing, kozen meubels uit, maar het huis voelde altijd vreemd aan. Ze voelde nooit dat het hun echte huis was.
Olga dacht vaak: misschien was het beter om een klein, maar eigen appartement te huren? Of een lening te nemen — zelfs voor één kamer, maar die zou van hun zijn. Maar ze hadden al zoveel geïnvesteerd en voelden dat het nog steeds niet “hun” huis was.
Toen ze naar huis terugkeerde, liep ze langzaam — alsof ze niet naar binnen wilde gaan. Op de gang rook het nog steeds naar vochtige cement, en elke volgende verdieping bracht een onverklaarbare onrust in haar hart. Toen ze boven aankwam, zag ze de bekende schoenen met hoge hakken bij de deur — Oksana. Wat deed zij hier?
Olga ging niet meteen naar binnen. Instinctief stopte ze. Ze bleef staan en luisterde.
— Mijn man en ik wilden op vakantie gaan — zei Oksana. — Maar het is niet gelukt. Dus dacht ik, misschien gaan jullie wel op vakantie. Maar jij gaat met Kira, niet met Olga.
De naam sloeg in als een mes. Kira… De vriendin van Oksana, over wie Ignat al een paar keer had gesproken. Olgas hart begon sneller te kloppen.
— Ik wil niet met Kira gaan. Ik heb een vrouw — antwoordde Ignat nerveus.
Maar Oksana drong aan. Ze herinnerde hem aan hun verleden, de gevoelens die blijkbaar nog steeds aanwezig waren. Olga kon haar oren niet geloven: “Ze hield van hem? Ze had me verteld dat ze met hem wilde trouwen? En hij had me gezegd dat alles dom was…”
Beschuldigingen, voorstellen, verklaringen weerklonken. En toen viel één zin als een mes in haar hart:
— Zeg het aan Olga, ik help dit weekend op het strand. En jij kunt met Kira naar het strand gaan. Wat is daar zo moeilijk aan?
Dat was het. Olga draaide zich om en ging weg. Ze liep gewoon verder, steeds verder, zonder doel.
Enkele minuten later kwam ze in haar vertrouwde café aan. Dezelfde tafel bij het raam. Ze bestelde warme chocolade — dat was al een gewoonte. Haar gedachten vermengden zich, haar gevoelens vochten. Ze herinnerde zich: de stilte, het feit dat ze Paweł had afgewezen, dat ze trouw was aan Ignat… En nu — dit alles.
Toen ze thuis kwam, zag ze de koffers. Ignat was aan het inpakken. “Vertrekt hij?” dacht ze. Maar wat hij zei, verraste haar:
— We vertrekken. We hebben een appartement gevonden. Ik wil iets van mezelf hebben. Ik wil niet meer afhankelijk zijn van Oksana.
Olga bevroren. Alles begon zich te vermengen — woede, twijfels, hoop.
Toen zei ze alles tegen hem: over Kira, over het verleden, over het feit dat hij echt onverschillig voor haar was. Maar nu — koos hij voor haar.
Olga zweeg een tijdje. Het deed pijn. Maar misschien maakt het soms niet uit wat er in het begin gebeurde, maar wat je daarna doet.
— Dus pakken we? — vroeg Ignat.
Ze keek naar hem en schudde haar hoofd. Misschien was dit echt een kans om een nieuw leven te beginnen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
