— Is dit een grap?
— Nee, lieverd, — glimlachte ze, een glimlach die herinnerde aan de glimlach van een slang voordat die toeslaat. — Dit is het leven.
Mijn verstand weigerde te begrijpen.
— Maar… hoe?
— Heb je ooit nagedacht over wat je hebt ondertekend bij de burgerlijke stand? — André vouwde zijn armen over zijn borst, duidelijk genietend van mijn verwarring. — Het was alleen een registratie van samenwonen.
Ik voelde hoe het koude zweet over mijn lichaam brak.
— Wat?! — fluisterde ik, en mijn stem trilde.
De kamer leek zich om me heen in te krimpen. Alles wat vertrouwd en dierbaar was, werd plotseling vreemd. Elk voorwerp, elke hoek van dit appartement — mijn appartement! — leek te zeggen: “Jij bent hier niemand.”
André keek me aan met ijskoude kalmte. In zijn ogen was geen medelijden, geen verwarring. Alleen koude, meedogenloze vastberadenheid.
— Dit is onmogelijk… — fluisterde ik. — We waren getrouwd! Iedereen wist het…
— Iedereen dacht dat we getrouwd waren, — onderbrak hij me. — Maar juridisch gezien waren we niet getrouwd. Je vertrouwde me, je las de documenten niet.
Ik voelde een rilling door mijn hele lichaam. Hij had gelijk. Ik had niet gekeken naar wat ik ondertekende. Ik was verliefd. Blind, dom verliefd.
— En het appartement? — vroeg ik, hoewel ik het antwoord al wist.
— Het staat op mijn naam, Larisa. Het was altijd op mijn naam. — Hij haalde zijn schouders op. — Jij hebt voor de verbouwing betaald? Nou, dat was jouw keuze.
Ik draaide me naar mijn schoonmoeder. Haar gezicht straalde een afschuwelijke voldoening uit. Alles werd duidelijk. Ze waren samen in dit alles.
— Maar waarom? Waarom?
— Het is handig, — antwoordde ze. — Een vrouw in huis, die voor de zoon zorgt, helpt. Maar geen rechten heeft. Heel handig.
Ik voelde iets in me breken. Dit was niet zomaar verraad. Dit was opzettelijke misleiding, een zorgvuldig geplande voorstelling. Mijn tien jaar van mijn leven werden een handige regeling voor iemand anders.
— Jij hebt me nooit vertrouwd, hè? — vroeg ik André.
— Vertrouwen is zwakte, — antwoordde hij. — En zwakken worden in het leven gebruikt.
Alles viel op zijn plaats. Zijn kou in de laatste maanden. De constante vertragingen op het werk. Het vreemde gedrag van mijn schoonmoeder — alsof ze op het juiste moment wachtte.
— En wat nu? Jullie zetten me gewoon buiten?
— Je kunt blijven… totdat je ergens anders een plek hebt gevonden, — zei André, alsof hij me een gunst verleende. — Maar dit is niet meer jouw huis.
Ik knikte zwijgend. Huilen had geen zin. Huilen was onder mijn waardigheid. Ik had al alles verloren wat belangrijk voor me was — het was niet de moeite waard om mijn trots ook nog te verliezen.
— Goed. Ik ga. Maar niet met lege handen.
André glimlachte.
— Jij hebt niets.
— Ben je zeker?
Hij fronste zijn wenkbrauwen, maar zei verder niets.
De volgende dag ging ik naar mijn vriendin Sveta. We hadden elkaar al een tijd niet gezien, maar zij was altijd daar geweest wanneer er iets belangrijks gebeurde. Sveta is juriste. Ervaren, scherpzinnig, en, het belangrijkste, aan mijn kant.
— Vertel me alles, — zei ze terwijl ze thee inschonk.
Toen ik klaar was, kneep ze haar lippen samen en zei:
— Weet je, je bent niet zo machteloos als ze denken. We hebben genoeg om ze onder druk te zetten. We hebben de rechtbank, we hebben bewijzen, we hebben getuigen. Jij hebt daar 10 jaar gewoond. Je bent niet zomaar een “gast”.
En voor het eerst in de afgelopen 24 uur voelde ik een sprankje hoop.
Ik had niet de bedoeling me over te geven. Ja, ze hebben me gebruikt. Ja, ze hebben me verraden. Maar ik ben geen slachtoffer. Ik ben een vrouw die tien jaar van haar leven heeft verloren. En nu is het tijd om mijn rechtmatige bezit terug te krijgen.
Vanaf dat moment begon ik alles te verzamelen wat ik kon: foto’s, berichten, bonnetjes, getuigen. En met elke stap voelde ik de kracht in mijn borst weer opvlammen.
Ze wilden dat ik stilletjes weg zou gaan. Maar ik zal gaan met een overwinning.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
