Ze was 30 jaar oud, had het perfecte leven… tot die brief, vergeten in haar brievenbus.
Anna was dertig jaar oud. Ze had een stabiele relatie, een succesvolle carrière en een stijlvol appartement in Parijs. Alles was in balans – tot ze tussen reclamefolders en rekeningen een anonieme envelop aantrof. Binnenin: één zin en een vergeelde foto. De boodschap: “Je geboortenaam was: X.”
Een verleden dat ze dacht achter zich te hebben gelaten, keerde terug als een storm.
Ze liet zich op de vloer van haar woonkamer zakken. In haar hand de oude foto. Haar koffie was koud geworden. Ze zei niets – zelfs niet tegen Thomas, haar partner sinds zes jaar. Sommige geheimen passen niet in een zorgvuldig opgebouwd leven.
Die avond toonde ze hem de foto. Ze lette op zijn gezicht, elke kleine trek. Een blik? Een aarzeling? Ze wilde geloven dat het toeval was. Maar haar hart fluisterde anders – een ongemak dat niet verdween.
Drie dagen later ging ze langs bij haar ouders in Neuilly. Ze zei dat het was voor de zondagse lunch. Ze had een vraag voorbereid, maar durfde die niet te stellen.
Pas bij het weggaan, op de trap, keerde ze zich om en vroeg zacht:
— Hebben jullie mij geadopteerd?
Er viel een stilte. Haar moeder sloeg haar ogen neer, haar vader staarde in de verte.
— We wilden je beschermen – fluisterde haar moeder. – We wilden dat je je ons kind zou voelen.
Anna’s wereld stortte in. Ze verliet het huis met een onzichtbare wond op haar borst. Alles wat ze kende – haar jeugd, verjaardagen, herinneringen – wankelde. Ze dacht terug aan de keren dat ze zich anders voelde, vreemd – tot nu toe had ze dat aan haar gevoeligheid geweten.
Ze dwaalde door de straten van Parijs en huurde uiteindelijk een kamer in een klein hotel. Ze wilde niet naar huis. Ze wilde niets uitleggen. Ze wilde alleen zijn. Volledig alleen.
Midden in de nacht zocht ze online naar: “geboren als X in Frankrijk”, “hoe vind ik mijn biologische moeder”, “anonieme geboorte”. Tientallen resultaten verschenen. Eén cijfer bleef hangen: 17.000 kinderen werden in de jaren ’90 als X geregistreerd. Tienermoeders, vrouwen in crisis, vergeten verhalen. Een reactie op een forum raakte haar diep:
“Wat het meest pijn doet, is niet dat ze me hebben verlaten. Het is dat ik niet weet waarom.”
Zoektocht naar oorsprong
Anna ging naar het Necker-ziekenhuis, waar ze dacht geboren te zijn. Er waren geen gegevens – of ze waren ontoegankelijk. Ze nam contact op met de CNAOP, de nationale raad voor toegang tot afkomst. De procedure kon jaren duren.
Maar Anna wilde niet wachten.
Ze plaatste anoniem een bericht in een besloten Facebookgroep voor mensen geboren als X. Ze beschreef de foto, de vermoedelijke geboortedatum, en een naam die een oude nanny ooit had gefluisterd: “Lia”. Die naam had haar altijd achtervolgd.
Een vrouw reageerde. Claire, een gepensioneerde maatschappelijk werker. Ze wilden elkaar ontmoeten.
Claire herinnerde zich een jonge vrouw uit Marseille die in de jaren ’90 in een opvanghuis in Parijs verbleef. Ze beviel anoniem.
— Ze zei me dat ze haar dochter Anna zou noemen, naar haar grootmoeder.
Anna kon niets uitbrengen.
De tweede brief
Twee weken later viel opnieuw een envelop op de mat. Zelfde handschrift. Geen afzender.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
