Eenmaal thuis viel Veronika uitgeput op het bed. Ze merkte niet eens hoe ze in slaap viel en werd pas wakker door het aanraken van iets zachts tegen haar lichaam.
— Sorry. Ik wilde je niet wakker maken, maar het leek alsof je het koud had, — verontschuldigde Maksim zich terwijl hij naast haar ging zitten.
— Het is al zo laat… Waarom heb je me niet eerder wakker gemaakt? — vroeg ze, terwijl ze met haar elleboog tegen het matras steunde en iets overeind kwam.
Haar hoofd tolde. Voor een moment leek het Veronika alsof alles wat ze in het kantoor had gehoord slechts een droom was, een dwaasheid om gewoon te vergeten en uit haar geheugen te wissen.
— Ik ben net terug. Het was een zware vergadering vandaag, en daarna moest ik naar de partner thuis om documenten te laten ondertekenen. Sorry. Ik heb je een bericht gestuurd, maar je lag waarschijnlijk te slapen.
Veronika balde haar handen tot vuisten. Ze ging rechtop zitten, leunde tegen het hoofdeinde van het bed en keek aandachtig naar haar man.
— En hoe was het bij haar thuis? — vroeg ze met een stem vol verdriet.
— Bij haar? Eigenlijk is het een man. We hebben gewoon het contract ondertekend, dat was alles.
— Ik heb alles gezien. Met mijn eigen ogen. Hoe jullie samen uit de vergaderzaal kwamen… hoe zij zich zo brutaal aan je vastklampte. En hoe moe je eruitzag. Het is opvallend dat niemand anders uit de zaal volgde. Was het zo moeilijk om alleen te onderhandelen? Of deden jullie daar iets anders?
Maksims gezicht kleurde rood. Hij hoestte even, haalde zijn keel schoon en schudde zijn hoofd.
— Ik wist niet dat je was gekomen.
— Ja? Dus de secretaresse heeft de lunch die ik voor je bracht niet aan je gegeven? Ze heeft die gehouden? Jullie zijn blijkbaar te close als ze zich zo brutaal kan gedragen.
— Lunch? — Maksim keek verbaasd en schudde zijn hoofd. — Nee, ze heeft me niets gegeven. Nadat ik Marina Andrejevna had uitgezwaaid, ben ik terug naar de vergaderzaal gegaan, en we hebben nog lang een ingewikkeld onderwerp met de aandeelhouders besproken. Zij is de vrouw van de partner bij wie ik de documenten moest laten ondertekenen.
Nu is hij niet in topvorm, hij revalideert na een operatie, dus stuurde hij zijn vrouw naar de vergadering met ons, en de documenten moest ik persoonlijk bij hem ondertekenen. Ik begrijp niet waarom je jaloers bent. Marina Andrejevna is natuurlijk een eigenaardig persoon, maar er is niets tussen ons, en dat zal ook nooit gebeuren. Ze is alleen tegen iedereen overdreven vriendelijk.
Veronika wilde alles uitspreken. Ze vertelde haar man over het gesprek van zijn secretaresse met haar vriendin. Maksim liep met zijn hand door zijn haar en schudde zijn hoofd.
— Ik had dit meteen moeten beëindigen, maar ik dacht dat mijn woorden genoeg zouden zijn. Maria werkt nog maar kort bij ons in het bedrijf. Toen ze begon aandachtsignalen naar mij te sturen, zei ik meteen dat ik een geliefde vrouw heb en dat ik niet tot de groep behoor die gebruikmaakt van de sympathie van jonge secretaresses.
Waarschijnlijk begreep ze me de eerste keer niet en stopte ze niet met proberen mij te charmeren. Elke keer gaf ik haar een strenge vermaning, maar gaf ik haar een kans. Ik dacht dat ze naïef en dom was en dat ze op een dag zou kalmeren. Ik had niet gedacht dat ze zo zou zinken en zoveel onzin over mij zou verspreiden. Morgen zal ik haar opdragen een ontslagbrief te schrijven en het bedrijf te verlaten.
Veronika luisterde naar haar man, keek hem in de ogen en begreep dat hij niet loog. Maksim was net zo geschokt door wat hij had gehoord. Hij werd boos omdat hij vriendelijk was geweest tegen het meisje, en zij durfde kwaadaardige geruchten over hem te verspreiden.
De man stelde zijn vrouw voor om het gesprek met Maria te beluisteren, zodat er geen twijfel over zijn oprechtheid bleef. De volgende ochtend belde hij zijn vrouw, legde de telefoon weg en riep de secretaresse bij zich.
Het meisje begon te huilen en smeekte om vergiffenis, vroeg haar niet te ontslaan en nog een kans te geven. Ze beweerde dat Veronika iets verkeerd had geïnterpreteerd wat ze over iemand anders hadden gezegd, en gaf daarna toe dat ze hoopte op deze manier de gunst van de man te winnen die haar bij het eerste gezicht had betoverd.
— Als je vrouw ruzie met je zou maken, zou je troost bij mij zoeken. Sorry. Ik begrijp het en zal dit nooit meer doen.
— Als ik ruzie zou hebben met mijn vrouw, zou ik een manier zoeken om het goed te maken en niet nogmaals tot zoiets te laten komen, maar ik zou nooit troost buiten het huwelijk zoeken. Je hebt je ernstig vergist over mij, Maria. Ik heb je genoeg kansen gegeven. Genoeg. Schrijf je ontslagbrief en vertrek. Vandaag nog zal ik een nieuwe secretaresse vinden.
Maria’s smeekbeden hielpen niet. Maksim had haar al kansen gegeven, maar ze had ze niet benut. Hij wilde niet op dezelfde fouten trappen en ruzie maken met zijn vrouw. Hij hield te veel van Veronika en wilde niet dat zij door domme mensen verdriet zou hebben. Hij beval een volwassen secretaresse te vinden, iemand met een gezin en kinderen, die hem niet zou proberen te charmeren, bezig zou zijn met werk en niet met allerlei onzin.
Toen Maksim thuiskwam, wachtte een heerlijke diner bij kaarslicht. Veronika verontschuldigde zich dat ze voor een moment had gedacht aan de ontrouw van haar man. Ze gaf toe dat ze gisteren de zwangerschap had ontdekt, maar nog niet durfde te vertellen. Haar man was dolblij met het nieuws.
Hij vroeg zijn vrouw voortaan niets voor zich te houden, geen dingen te verzinnen, maar alles direct te zeggen wat haar dwarszat. Natuurlijk was hij blij dat zijn vrouw geen scène had gemaakt en openlijk met hem had gesproken, maar als dat gesprek eerder had plaatsgevonden, zou ze zelf minder nerveus zijn geweest en zich niet zo hebben opgejaagd.
De echtelieden omhelsden elkaar stevig en beloofden elkaar dat ze voortaan alle onduidelijkheden op dezelfde manier zouden oplossen, zonder overhaast te handelen en ruzie te maken op basis van belachelijke geruchten verspreid door kwaadwillenden.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
