Er zit vijf jaar leeftijdsverschil tussen ons. Niet zo groot als vijftien natuurlijk, maar je merkt het toch niet. Toch? En met hem voelde ik dat verschil ook niet… Als ik bij hem was, voelde ik me gelukkig. Die aantrekkingskracht bleek wederzijds. Ik verweet mezelf en haatte mezelf, maar ik kon er niets aan doen.
Voor het eerst in mijn leven heb ik iemand zo oprecht en intens liefgehad. Dima weet nog niet dat ik een kind van hem verwacht. Ik wist niet of ik het moest vertellen. Ik was bang. Ook hij verweet zichzelf onze relatie. We beloofden elkaar niets, omdat we begrepen dat onze relatie eerder gedoemd was dan mogelijk.
Lena zuchtte diep en ging op een stoel naast het bed van haar vriendin zitten. Haar hart bloedde. Ze hield ook van haar verloofde… hield van hem met heel haar hart. Maar nu kon ze niet meer met hem trouwen, wetend dat hij haar had bedrogen, dat hij binnenkort een kind zou krijgen.
— Waarom heb je het zo ver laten komen? De voorbereidingen voor de bruiloft kostten zoveel energie… Waarom wilde je zien hoe ik blij was? Om daarna mijn huwelijksgeluk te vertroebelen met zo’n nieuws? Ik begrijp het niet.
Anna veegde de tranen van haar wangen. Ze voelde zich schuldig en wist niet hoe ze zich moest verantwoorden, ze kon de juiste woorden niet vinden.
— Ik dacht dat, als jij eenmaal de geneugten van het gezinsgeluk zou leren kennen, je misschien onze relatie zou kunnen accepteren en er niet tegen zou zijn. Ik begrijp dat het moeilijk voor je zal zijn om ons kind te aanvaarden, maar… ik hou van hem.
Lena lachte bitter. De tranen stroomden over haar wangen. Maakte haar vriendin zich nog steeds vrolijk over haar? Sprak ze in deze situatie werkelijk over acceptatie?…
— Wilde je dat mijn gezinsleven op een harem zou lijken? Is dat het? Dacht je dat ik het niet erg zou vinden dat mijn man zo nu en dan naar een ander gaat en daar samen met haar een zoon opvoedt?
Anna werd lijkbleek en schudde heftig haar hoofd. Rode vlekken verspreidden zich over haar wangen. Ze hapte naar adem en probeerde de juiste woorden te vinden, maar die leken ineens allemaal verdwenen. Een muur van misverstand rees tussen de vriendinnen op.
— Ik ga. Zoek het verder zelf maar uit. Ik heb gezegd dat hij zich nooit meer aan mij mag vertonen. Als je wilt, neem mijn jurk maar. Leef zoals je wilt, maar ik zet een punt achter onze relatie.
Lena stond op en liep naar de deur, maar in de deuropening hield de stem van haar vriendin haar tegen.
— Je hebt het helemaal verkeerd begrepen. Ik had het niet over je verloofde. Al die tijd sprak ik over je vader.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
