Ze opende de deur van het appartement van haar schoonmoeder met haar eigen sleutel en verstijfde van wat ze hoorde…
Tatjana en Boris waren er een week geleden eindelijk in geslaagd om in hun eigen appartement te trekken. Ze waren een jaar eerder getrouwd en hadden tot dan bij zijn moeder gewoond, maar wilden zo snel mogelijk op zichzelf wonen. Eindelijk was het gelukt om een hypotheek met gunstige voorwaarden te krijgen.
Na een kleine opknapbeurt in één van de kamers waren ze haastig verhuisd naar hun nieuwe woning, al hadden ze nog niet alle spullen bij zijn moeder opgehaald. Ze waren stap voor stap bezig de renovatie af te ronden. Het appartement was degelijk, maar ze wilden toch het een en ander aanpassen aan hun smaak.
Omdat ze wist dat Valentina Nikolaevna aan het werk was, opende Tanya zonder nadenken de deur met haar sleutel en liep meteen door naar de kamer. Ze begon spullen te verzamelen toen ze de telefoon in de woonkamer hoorde overgaan. Haar hart sloeg onregelmatig over.
Tanya was er zeker van dat ze alleen in het appartement was, maar toen ze de stem van haar schoonmoeder hoorde, voelde ze hoe haar wangen rood werden. Niet alleen was ze het huis binnengekomen met haar sleutel, ze had haar schoonmoeder niet eens begroet.
Waarschijnlijk had Valentina Nikolaevna ook niet gehoord dat haar schoondochter binnenkwam. Tatjana bewoog zich meestal geluidloos – een gewoonte uit haar jeugd. Ze wilde daar niet aan denken, maar onwillekeurig kwamen gefragmenteerde beelden boven en voelde ze zich ongemakkelijk. Tatjana was opgevoed door haar oom en tante.
Haar moeder was gestorven bij de bevalling, en over haar vader wist het meisje niets. Terwijl haar tante probeerde haar met zorg te omringen, was haar oom een streng man. Deed ze iets verkeerd of maakte ze een geluidje, dan volgde straf. Meestal betekende dat urenlang in de hoek knielen.
Bij die kwelling hoorde ook nog boekweit die over de vloer was uitgestrooid – het meisje herinnerde zich de pijn nog goed. Ze had niets slechts gedaan, maar elke, zelfs de kleinste misstap werd bestraft. Als ze per ongeluk haar oom wakker maakte, moest ze uren in de hoek staan.
Tanya probeerde zo min mogelijk haar kamer uit te komen, en toen ze ouder werd, bracht ze steeds meer tijd buitenshuis door, zogenaamd omdat ze in de bibliotheek moest studeren. Zodra ze naar de universiteit ging, vroeg ze meteen om een kamer in het studentenhuis en vluchtte weg.
Ze kon die behandeling niet langer verdragen. Nu had ze nog maar zelden contact met haar tante en bezocht haar nooit meer, omdat ze haar verleden wilde vergeten. Besluitend dat ze haar schoonmoeder toch maar moest begroeten en zich verontschuldigen dat ze zich niet meteen had laten zien, liep Tanya naar de woonkamer, maar bleef in de gang staan.
— O, Natasja, alles is nog steeds hetzelfde, ik weet niet meer wat ik moet doen! Boris heeft nu zelf spijt dat hij zich destijds met haar heeft ingelaten, hij bijt zich in de vingers, maar wat kan hij doen? Zodra wij onze mening geven, zijn wij de slechteriken, onze kinderen willen niet luisteren, maar als het erop aankomt, komen ze voor raad. Wat kan ik hem adviseren?
Wat was er gebeurd met Boris? De laatste tijd zag haar man er inderdaad vreemd uit, hij raakte vaak in gedachten verzonken en antwoordde geïrriteerd op haar vragen dat alles in orde was en dat ze niet zo kritisch moest zijn.
Was het werkelijk haar schuld? De vrouw probeerde aandachtig te luisteren naar de woorden van haar schoonmoeder. Misschien kon ze begrijpen wat er met haar man aan de hand was? Had hij spijt dat hij met haar getrouwd was? Of had hij iemand anders gevonden?
Was hij uitgegleden en had hij daar nu spijt van? Haar hart begon hevig te bonzen. Af te luisteren was niet netjes, maar hoe kon ze anders de nodige informatie krijgen?
— Ik heb nooit gewild dat zij mijn schoondochter werd, eigenlijk überhaupt niet dat ze in de buurt van mijn zoon kwam. Het was vanaf het begin duidelijk dat ze geen enkele huishoudelijke aanleg had. Ze heeft nooit een poot uitgestoken, en in het appartement was het altijd een troep.
En hoe ze kookte, dat was gewoon verschrikkelijk. Zelfs varkens zou je dat niet voeren. En nu doet ze alsof ze rechten heeft, speelt een of ander rolletje. Ik weet niet hoe mijn zoon zo’n pech heeft kunnen hebben.
Toen ik haar voor het eerst zag, was alles meteen duidelijk. Ik zei hem dat hij er niet eens aan moest denken om met haar iets te beginnen! En nu kleeft ze aan hem als een badlaken. Zo heeft de liefde zijn ogen verblind. Weet je nog hoe hij haar in het begin aankeek? Hij was bereid ruzie met mij te maken, alleen maar om bij haar te kunnen zijn, en nu weet hij niet hoe hij van haar af moet komen.
Ik heb hem gezegd dat het niet makkelijk zou zijn om van zo iemand af te komen. Ze is zonder moederliefde opgegroeid, helemaal niet teder, maar heeft wel geleerd mensen om de tuin te leiden en voor haar eigen doelen te gebruiken. Zelfs nu weet mijn arme zoon niet hoe hij juist moet handelen om haar kwijt te raken.
Een strakke knoop trok haar keel dicht. Ging dit echt over háár, sprak haar schoonmoeder zo slecht over haar? Was zij de slechte huisvrouw? Had ze haar man niet tevreden kunnen stellen en had hij al spijt dat hij met haar getrouwd was? Waarom zei hij het haar dan niet recht in het gezicht?
Waarom achter haar rug praten? Als er iets niet bevalt, is het dan niet eenvoudiger om het te bespreken? Tatjana hield haar man niet aan de ketting. Ze begreep helemaal niet wat er mis was. Als hij moe was en besefte dat het gezinsleven niets voor hem was, waarom hield hij dan zijn mond?
— Kortom, ik weet niet wat ik in deze situatie moet doen. Ik ben zo uitgeput dat ik geen krachten meer heb. Over haar trouw wil ik het niet eens hebben. Ze bedriegt hem, en daarna zweert ze eeuwige liefde. Nee, begrijp jij dat, Natasja? Hoe krijgt ze het over haar lippen zulke woorden te zeggen?
Hoorntjes?.. Tatjana werd helemaal misselijk. Ze had nog nooit zelfs maar naar andere mannen gekeken. Sinds ze met Boris begon te daten, had ze besloten zich volledig aan hem te wijden. Waarom zou ze dat doen? Ze had al nauwelijks tijd voor haar eigen man – over andere mannen viel helemaal niets te zeggen. Haar ogen prikten van gekwetstheid.
Ze wilde niet dat haar schoonmoeder erachter kwam dat Tanya haar gesprek had afgeluisterd. De vrouw besloot stilletjes haar appartement te verlaten zonder iets te laten merken, en later pas te bedenken wat ze moest doen. Als het haar man werkelijk zo zwaar viel om met haar te leven, was het beter nu te scheiden.
— Ik heb er al over gedacht om haar geld aan te bieden, zodat ze hem met rust laat en uit het leven van mijn zoon verdwijnt. Genoeg al dat ze hem kwelt en hem geen stap in vrede laat zetten. Hij is ook maar een mens, zijn zenuwen zijn niet van staal. Als hij doorslaat, wil ik niet eens bedenken hoe dat kan eindigen. Waarschijnlijk zal ik het precies zo doen: ik zal naar haar toe gaan en haar geld aanbieden. We zullen zien wat ze zegt.
Ze hadden nooit ruzie, Tatjana drong zich nooit op en zeurde hem niet. Wat had ze dan verkeerd gedaan, dat haar schoonmoeder nu bij haar vriendin over haar klaagde? Het was niet duidelijk. Ze moest eerlijk met Boris praten en vragen wat hem niet beviel. Als hij echt wilde scheiden, dan zij het zo.
Ze hadden nog maar een klein deel van de hypotheek afbetaald, kinderen waren er niet. Ze konden alles rustig regelen. Maar hoe iets rustig bespreken, als haar hart in stukken scheurde en ze van verdriet hardop wilde huilen? Tatjana hield van haar man. Het deed haar pijn dat dit gevoel niet wederzijds leek, en haar schoonmoeder…
…Tanya had de vrouw juist als een moeder beschouwd. Ze vertrouwde haar, was blij dat haar schoonmoeder haar had geaccepteerd en in alles gesteund. Nooit had ze kunnen denken dat diezelfde schoonmoeder zulke dingen achter haar rug zou zeggen.
Diep in haar hart had ze gehoopt dat ze eindelijk een echte familie had gevonden, waar men van haar hield, maar nu waren al die gedachten vervlogen. Kon je in zo’n situatie nog wel spreken over familiebanden?
Zachtjes verliet ze het appartement van haar schoonmoeder, helemaal vergetend de spullen mee te nemen die ze eigenlijk had willen ophalen, en ging naar huis. Alleen twijfelde ze nu – kon ze dat huis nog wel haar thuis noemen? Als haar man al bij zijn moeder over haar klaagde, dacht hij waarschijnlijk al na over hoe hij van zijn vrouw af kon komen. Tatjana moest zich gewoon voorbereiden op het onvermijdelijke.
Toen Boris thuiskwam van zijn werk, haastte de vrouw zich om te vragen hoe zijn dag was geweest, of alles in orde was, maar de man wuifde haar alleen weg, klaagde over vermoeidheid en zei dat hij wilde slapen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
