Drie dagen later
De regen tikte zachtjes tegen het raam terwijl Rosa in haar keuken zat.
De vaste telefoon ging.
“Mevrouw Rosa Delgado?”
“Dit is de facturatieafdeling van het Centraal Ziekenhuis.”
De stem klonk gehaast.
“U staat als contactpersoon voor noodgevallen en financieel garantsteller vermeld in het dossier van uw zoon. De verzekering dekte een deel van de bevalling, maar er waren complicaties en de privékamer is niet gedekt. Het openstaande bedrag is $10.000. We hebben vandaag nog betaling nodig.”
Rosa sloot haar ogen.
Ze herinnerde zich de twaalf uur durende reis.
De gesloten deur.
De trillende stem van haar zoon: « Ze wilde je nooit hebben. »
Toen antwoordde ze kalm:
« Mevrouw, als de vrouw van mijn zoon alleen haar familie bij de festiviteiten wil hebben, dan zal haar familie vast ook graag de rekening betalen.
Ik hoor niet bij de familie – ik ben een ongewenste gast.
Ik betaal niets. »
Stilte.
De winkelbediende was verbijsterd.
“Mevrouw, maar u bent—”
‘Verwijder mijn naam uit het dossier,’ zei Rosa vastberaden. ‘Bel Victoria’s ouders. Goedemiddag.’
Ze hing op.
Haar handen trilden – niet van angst, maar van de onbekende kracht van het eindelijk trekken van een grens.
Rosa had jarenlang het leven van Daniel en Victoria gefinancierd:
de aanbetaling voor het appartement,
de bruiloft toen Victoria’s ouders « weinig geld hadden »,
de maandelijkse « giften » die hen financieel overeind hielden.
Ze had zich ingekocht in momenten waarvan ze dacht dat het liefde was.
Maar de gang van het ziekenhuis leerde haar de waarheid:
haar geld was welkom, maar
haar aanwezigheid niet.
Een uur later
Haar mobiele telefoon ging maar door, tot ze eindelijk opnam.
‘Mam, wat heb je nou gedaan?!’ riep Daniel bijna uit.
‘Ze zeggen dat je weigerde te betalen! We kunnen niet weg voordat de rekening betaald is! Mijn schoonouders zijn hier, het is vernederend!’
Rosa haalde langzaam adem.
“Ik heb ze verteld met welke familie ze contact moesten opnemen. De familie die jullie boven mij verkozen.”
“Mam, alsjeblieft! Je weet dat we het geld niet hebben! Hij is je kleinzoon!”
‘Dat klopt,’ beaamde Rosa.
‘Het is dezelfde kleinzoon die ik niet mocht zien.’
Daniël zweeg.
‘Als ik niet welkom ben voor de vreugde,’ vervolgde Rosa, ‘dan ben ik ook niet verantwoordelijk voor de rekening. Handelingen hebben gevolgen.’
‘Dat is wraak!’ snauwde hij.
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie 
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
