De busreis had twaalf eindeloze uren geduurd, maar Rosa trok zich niets aan van de pijn in haar rug of de stijfheid in haar zestigjarige benen.
Op haar schoot lag een klein stoffen tasje – daarin de zachte crèmekleurige deken die ze maandenlang had gebreid voor haar eerste kleinkind.
De opwinding overwon honger, dorst en uitputting.
Sinds haar zoon Daniel haar had verteld dat hij vader zou worden, had ze naar deze dag toegeleefd.
Toen ze eindelijk bij het stadsziekenhuis aankwam – een torenhoog, koud gebouw van glas en staal – bleef Rosa even staan bij de ingang, streek haar haar glad in de spiegel en liep met een bonzend hart naar de receptie.
Maar toen ze de gang van de kraamafdeling bereikte, verdween haar glimlach als sneeuw voor de zon.
Daniel stond niet met open armen te wachten.
Hij stond aan het einde van de gang, nerveus heen en weer te lopen en over zijn nek te wrijven, net zoals hij vroeger deed als hij als kind iets kapot had gemaakt.
‘Daniel!’ riep Rosa zachtjes, terwijl ze zijn gespannen houding negeerde. ‘Ik ben zo snel mogelijk gekomen. Hoe gaat het met Victoria? En met de baby? Mag ik hem zien?’
Daniel legde voorzichtig een hand op haar schouder – stevig genoeg om haar tegen te houden richting kamer 304, waar uitbarstingen van gelach en vrolijke stemmen de gang vulden.
‘Mam… wacht even,’ mompelde hij, terwijl zijn ogen naar de gesloten deur schoten.
‘Dit is moeilijk. Victoria heeft een zware bevalling gehad. Ze is emotioneel. En… ze wil nu alleen haar naaste familie bij zich hebben.’
Rosa knipperde verward met haar ogen.
‘Maar ik ben familie, Daniel. Ik ben de grootmoeder. Ik heb twaalf uur gereisd. Ik wil de baby maar één minuutje zien… hem de deken geven… en dan ga ik.’
Daniel liet zijn hoofd zakken.
« Haar ouders en zussen zijn daar al. Ze zegt dat ze zich bij hen prettiger voelt. »
Hij aarzelde. Zijn stem brak.
“Maak het alsjeblieft niet nog moeilijker, mam. De waarheid is… Victoria wilde je hier nooit hebben. Ze zegt dat je haar… nerveus maakt.”
De wereld stond stil.
Het gelach achter de gesloten deur voelde als een klap in het gezicht.
Rosa klemde haar vingers stevig om de stoffen tas terwijl een ijzige rilling over haar rug liep.
Toch huilde ze niet.
Ze knikte alleen maar, draaide zich met alle waardigheid die ze kon opbrengen om en fluisterde:
« Ik begrijp. »
Vervolgens verliet ze het ziekenhuis en legde ze de lange reis naar huis in absolute stilte af.
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie 
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
