Ze miauwde zachtjes en smekend, maar de mensen hoorden haar smeekbede niet, of ze hoorden haar wel, maar keerden zich af.

Haar been en zij deden geen pijn meer. Helemaal niet.

Ze voelde het kloppen van levens die haar vertrouwden. En voor het eerst in lange tijd — glimlachte ze.

En uit de steeg keek de straatveger toe en bromde boos:

— Vast heeft ze de politie gebeld… Rot op… — en spuugde met walging.

Vijf huizenblokken. Ze hoefde nog maar vijf huizenblokken.

Vijf stappen naar een nieuw leven.

Een leven met warmte, mededogen en de onschatbare seconden van ware menselijkheid.

En de regen bleef maar vallen. Alsof engelen huilden. Om ons. Om onze haast. Om onze kilheid.