In een kleine kleedkamer van weeshuis nr. 7 zat een jongetje van ongeveer vier jaar op een laag bankje.
Naast hem waren twee volwassenen bezig: een jonge vrouw en een iets oudere man.
Ze trokken zenuwachtig de natte laarsjes, het pakje en het gebreide mutsje van het kind uit. Daarna wurmde de vrouw hem behendig in een piepklein spijkerbroekje, en de man probeerde sandalen aan te trekken.
Maar steeds zaten ze aan de verkeerde voet. Het jongetje liet zich geduldig helpen, telkens de ene dan weer de andere voet aanbieden…
“Nou, daar heb je het, Thema!” ratelde de vrouw onvermoeibaar. “Kijk, je vriendjes zitten al aan het eten! Kom op, snel…!”
Het jongetje hief langzaam zijn hoofd op en keek haar recht in de ogen:
“Le-na!” fluisterde hij, nauwelijks zijn lippen bewegend. “Wanneer komen ze me halen? Hè…? Na het slapen…?”
“Nou ja… jij weer!” zei de man terwijl hij eindelijk de sandalen vastmaakte. “Hoe vaak moet ik het zeggen! Het lukt vandaag niet. We zijn niet in de stad.”
“En wanneer dan!” wierp het jongetje hem een blik toe. “Wanneer lukt het dan?”
“De auto moet verzet worden!” zei de man gehaast en verdween bij de deur. “Lena! Schiet op, godverdomme! Het vliegtuig wacht niet!” riep hij vanaf de drempel.
Een moment daarvoor was de onrustige vrouw plotseling slap geworden en ging zitten alsof ze haar kracht had verloren. Haar handen vielen doelloos op haar knieën. Het jongetje drukte zich met zijn warme kleine lijfje tegen haar aan en sloeg haar handen om zijn rug.
Er gingen enkele minuten voorbij.
“Ik hou van je!” fluisterde hij.
“Ach, Thema, wat zeg je nou…” zei de vrouw en drukte het jongetje tegen zich aan terwijl ze zacht zijn magere rug streelde.
“We zijn maar even weg! Jij blijft hier drie, vier dagen bij de kinderen! En wij bellen je…!”
“En het cadeau!” keek het jongetje haar weer in de ogen. “Vergeet het cadeau niet, als alles goed gaat.”
“Het cadeau, natuurlijk het cadeau!” zei de vrouw en trok hem nog steviger tegen zich aan. Er gleed traag een traan over haar wang.
“Wat is er met je, Lena?” begon het jongetje de dunne tranen te drogen. “Drie dagen toch…!”
“Drie dagen! Drie dagen!” schudde de vrouw haar hoofd en duwde het jongetje de gemeenschappelijke kamer in.
Hij liep rustig naar binnen, steunde licht op zijn rechterbeen, keek rond en ging aan een vrij tafeltje zitten. Alle zestien kinderen stopten met het rammelen van hun lepels en keken tegelijk naar hem.
Een oudere vrouw in een witte jas zette een bord soep voor hem neer. Als hoofdgerecht was er macaroni op zeemanswijze. Naast het bord stond een glas sap klaar.
“Ben je terug, Stepa?” streelde ze zachtjes zijn zijdezachte lichtbruine haar.
“Maar voor drie dagen alleen!” mompelde het jongetje met volle mond. “Over drie dagen komen ze me halen!”
Hij dook met zijn lepel in de soep.
“Ja, ja, natuurlijk! Drie dagen…” fluisterde de oppas, liep naar de kleedkamer en deed de deur dicht.
Uit de gang kwam de man van eerder tevoorschijn. Naast hem stond een grote koffer op wielen.
“Kijk!” zei de man en wees naar de koffer. “Diverse spullen…!”
“Kijk!” herhaalde de vrouw achter hem aan. “We hebben van alles gekocht! Waar moeten ze heen?”
“Kastjes hebben we…” mompelde de oppas zonder hen aan te kijken. “Het noodzakelijke erin, de rest moet je meenemen!”
“Waar naartoe dan?!” vroeg de man verward. “Wat moeten wij er nu mee?”
“Weet ik niet! Je had moeten nadenken! Voor je gaat kopen…”
De man legde de koffer op het bankje en deed de rits open. De vrouw begon haastig, verward in de kinderkleding, de spullen in het kastje te stoppen. Dat raakte snel vol, de deur kon niet dicht.
“Nou… gaan we dan?!?” zei de man schor. “Ons vliegtuig!”
“Vliegen maar!” zwaaide de oppas. “…Vliegertjes…!”
Het stel haastte zich naar de deur. Bij het vertrek draaide de vrouw zich om:
“Niet doen! Zo moet het niet! Een jaar van ziekenhuizen, slapeloze nachten, injecties, infusen… die vreselijke aanvallen! We hebben geprobeerd! Niet iedereen kan het aan!”
En toen de man naar buiten was, fluisterde ze:
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
