‘Oh, dat…’ Ze aarzelde even. ‘Ik heb een kopie laten maken. Voor het gemak.’
‘Voor wiens gemak?’
‘Nou, het mijne… ik bedoel, het onze!’ verbeterde ze zich snel. ‘Stel dat jij later thuiskomt en ik moet…’
Ik liep de woonkamer in zonder haar uit te laten praten. Op de bank lagen een paar papieren.
‘Wat is dit?’
‘Oh, dat zijn formulieren voor een tijdelijke inschrijving,’ zei Galina achteloos terwijl ze langsliep.
‘Inschrijving? Wat voor inschrijving?’
‘Nou, tijdelijk. Nodig voor werk…’
‘Galina!’ Ik voelde hoe het in mij begon te koken. ‘Ben je van plan je op mijn adres in te schrijven?’
‘Tijdelijk!’ Ze sloeg met haar handen. ‘Gewoon tijdelijk!’
‘En je dacht niet om dat eerst te vragen?’
‘Ach, wat maakt het uit? Je woont toch alleen!’
Daar was het. Je woont toch alleen. Dus mag ze mij gebruiken als kosthuis. Mijn mening telt niet.
‘Weet je,’ zei ik, terwijl ik op de bank ging zitten en voelde hoe mijn benen slap werden, ‘laten we eerlijk zijn.’
‘Waarover?’
‘Jij hebt helemaal niet het plan om weg te gaan, hè?’
Galina verstijfde. Toen ging ze langzaam in de stoel tegenover me zitten.
‘Ira…’
‘Geen “Ira”. Zeg het gewoon eerlijk.’
Ze zweeg een minuut, zuchtte toen:
‘Waarom zou ik weggaan? Ik heb het hier goed. Jij hebt ruimte genoeg…’
‘En mij vragen hoe ík dat vind?’
‘Ik dacht dat je het zelfs fijn vond! Alleen is toch saai…’
‘Ik verveel me niet!’ riep ik, opspringend. ‘Ik vond het heerlijk om alleen te zijn! Eindelijk kon ik leven zoals ík wilde!’
‘Sorry dat ik besta!’ beet ze terug.
‘Dat bedoel ik niet! Maar je gedraagt je alsof dit jouw huis is! Je verplaatst meubels, nodigt mensen uit zonder iets te zeggen!’
‘Welke mensen?’
‘Nou, die Ljenka van jou? Die gister tot twee uur ’s nachts in de keuken zat?’
‘Ze kwam alleen even langs!’
‘Even! Zes uur! En met een fles wijn – míjn wijn trouwens!’
‘Maar één fles…’ mompelde Galina.
‘Gal,’ ik ging weer zitten en probeerde kalm te blijven, ‘je wilt hier niet tijdelijk wonen. Je wilt dat ik voor je zorg. Maar ik heb daar geen kracht of zin voor.’
Haar gezicht verstarde.
‘Hoe bedoel je dat?’
‘Zoals ik het zeg. Jij wilt hier wonen, mijn eten gebruiken, mijn spullen, en ondertussen niets teruggeven. Zelfs gen fatsoenlijk dankjewel.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
