Twee korte woorden, zo zacht uitgesproken dat Lena ze amper hoorde. Maar hun kracht was oorverdovend.
— Wat? — stamelde Valentina Petrovna, terwijl het masker van zorgzame moeder definitief van haar gezicht viel. — Androesja, wat zeg je?
— Ik zei: ga weg uit mijn huis. Meteen.
— Uit jóuw huis? Dit is óók mijn huis! Ik woon hier al dertig jaar! — Haar stem sloeg over in hysterie.
— Dit is het appartement van mijn vader. Hij liet het na aan mij. En aan mijn gezin. En mijn gezin, dat is Lena. Jij niet.
Lena voelde een warme golf in haar borst. Voor het eerst in hun huwelijk hoorde ze deze woorden. Ze voelde bijna lichamelijk hun gewicht.
— Hoe kun je dit doen? — hijgde Valentina, zich vastklemmend aan de tafelrand. — Ik heb zoveel voor je gedaan!
— Wat heb je gedaan? Met mijn vader trouwen? Is dat je heldendaad?
— Ik heb je grootgebracht!
— En ik ben je dankbaar. Maar dat geeft je niet het recht mijn vrouw te vernederen. Pak je spullen. Je hebt een uur.
Valentina Petrovna stormde naar voren, maar Andrej week geen millimeter.
— Androesja, kom bij zinnen! Zij heeft je hersens vergiftigd!
— Nee. Jij hebt al die jaren mijn hoofd vergiftigd. Je speelde de liefhebbende moeder. In werkelijkheid… Ik vermoedde al lang dat je Lena slecht behandelde. Maar ik dacht dat ik overdreef. En jij… jij bent een monster.
— Waag het niet zo tegen mij te praten! Ik ben je niet vreemd! — Valentina Petrovna richtte zich op, en in dat moment zag Lena geen zielige hysterische vrouw, maar een echte tegenstander.
— Nu ben je vreemd. Ga weg.
Valentina Petrovna draaide langzaam haar hoofd naar Lena, die onwillekeurig een stap achteruitdeed. In de ogen van de stiefmoeder flitste pure, onverdunde haat.
— Je zult spijt krijgen! Wacht maar, je zult spijt krijgen! Ze zal je verlaten zodra het geld op is!
— Ga weg, voordat ik de politie bel.
— De politie? Voor mij? — De vrouw barstte in hysterisch gelach uit, haar hoofd achterover werpend. — Jij ondankbare snotaap!
Ze draaide zich om en stormde naar haar kamer. Het lawaai van schuivende laden, krakende kasten en doffe klappen drong door de gesloten deur.
Andrej liep naar Lena toe en raakte voorzichtig haar schouder aan.
— Gaat het?
Lena knikte, zonder haar stem te durven gebruiken.
Een half uur later sloeg de kamerdeur open. Valentina Petrovna kwam naar buiten met een versleten koffer in haar hand. Haar gezicht was bleek, maar beheerst. Ze bleef voor Andrej staan en sprak met ijzige kalmte:
— Onthoud deze dag, Andrej. Onthoud hoe je je moeder hebt weggejaagd.
— Jij bent mijn moeder niet. — Andrej’s stem beefde niet. — Een moeder zou zoiets nooit doen. En mijn echte moeder is niet gevlucht, ze is gestorven, dat zei vader.
Een ogenblik leek het alsof Valentina Petrovna iets wilde zeggen. Maar ze perste alleen haar lippen samen en liep naar de deur.
De deur sloeg dicht.
Andrej draaide zich langzaam naar Lena om. Ze stond daar, haar armen om zichzelf heen geslagen, trillend — niet van de kou, maar van alles wat ze had meegemaakt.
— Vergeef me, — zei hij zacht, terwijl hij dichterbij kwam. — Vergeef me dat ik het niet zag. Dat ik je eerder niet beschermd heb.
— Het is niet jouw schuld… — fluisterde Lena, terwijl ze toeliet dat haar man haar in zijn armen sloot.
— Het ís mijn schuld. Ik had het moeten begrijpen. Ze is altijd zo geweest. Ook met vader. Ze deed alsof ze liefhad, maar in werkelijkheid… Daarom heeft vader alles op mij overgeschreven. Hij vertrouwde haar niet.
Lena hief haar hoofd op en keek hem in de ogen. Daar was geen twijfel, geen spijt. Alleen vastberadenheid, en nog iets anders — iets dat ze al lang niet meer gezien had. Liefde. Echte, onvoorwaardelijke liefde.
— Wat gebeurt er nu? — vroeg ze.
— Nu gaan we leven. Samen. Rustig en gelukkig. Zonder gif en zonder leugens.
Lena dacht aan Andrej’s jongere broer.
— En Oleg? Hij houdt toch van haar.
— Oleg zal het begrijpen. Hij vermoedde al langer veel, maar wilde het niet geloven.
Een week ging voorbij. Valentina belde Oleg, klaagde, huilde, vertelde haar versie van de gebeurtenissen. Maar toen de jongere broer bij Andrej en Lena kwam en de hele waarheid hoorde — alle details van die scènes, waarvan de oudste broer getuige was geweest — bekoelde zijn relatie met de stiefmoeder sterk.
— Weet je, — zei hij tegen Andrej bij zijn vertrek, — ik dacht altijd dat je te streng voor haar was. Maar nu blijkt…
— Blijkt dat jij haar gesprekken met Lena nooit hebt gehoord, — maakte Andrej de zin af.
Valentina verhuisde naar haar zus in Jekaterinenburg. Af en toe belde ze nog, probeerde zich te verzoenen, maar Andrej bleef onwrikbaar. Lena hoorde die korte, kille gesprekken en verwonderde zich telkens over de standvastigheid van haar man.
En toen hielden zelfs de telefoontjes op.
Eindelijk kon Lena in haar eigen huis vrij ademhalen. Ze liep door de kamers zonder zich om te draaien, kookte wat ze wilde, ontving vrienden zonder angst voor veroordeling. Het huis vulde zich met haar lach, haar muziek, haar leven.
En voor het eerst in lange tijd voelde ze zich werkelijk thuis.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
