“Wil je het appartement terugnemen?” vroeg de schoonmoeder aan haar schoondochter, zonder te merken dat haar man achter haar stond.
— Denk je dat ik niet zie hoe je naar dit appartement kijkt? — Valentina’s stem trilde van nauwelijks ingehouden woede. — Je verstopt je oogjes! Zeker in gedachten de behangetjes al aan het vervangen?
— Valentina Petrovna, ik begrijp niet waar u het over heeft…
— Ze begrijpt het niet! — de vrouw liep om haar schoondochter heen, als een roofdier rond zijn prooi. — Ach, wat een onschuld! Net een lammetje! Alleen zijn lammetjes tegenwoordig wel met scherpe tandjes.
Twee uur vóór dit gesprek stond Lena bij het fornuis, terwijl ze de saus voor de kip doorroerde. In de oven borrelde en siste het — vlees met groenten werd langzaam gaar. De radio vulde de keuken met de melodieuze klanken van jazz, en het leek erop dat de dag heel gewoon zou verlopen.
Andrej was ’s ochtends vertrokken, met de belofte om voor het avondeten terug te zijn. Hij had een ontmoeting met nieuwe zakenpartners — een project waar hij al enkele maanden mee bezig was. Lena was blij met zijn successen, al wilde ze soms dat het werk niet zoveel van zijn tijd opslokte.
— Ben je weer aan het toveren bij het fornuis? — de schoonmoeder kwam, zoals altijd, zonder aankondiging binnen. In haar hand had ze haar eigen sleutel van het appartement, waar ze mee omging alsof het haar eigendom was. — Andrej zou ook met simpele macaroni tevreden zijn.
— Hij geeft de voorkeur aan eten dat thuis wordt klaargemaakt, — antwoordde Lena kalm, terwijl ze de groenten voor de salade bleef snijden.
— Hij geeft de voorkeur, — herhaalde de schoonmoeder spottend. — Nog maar een jaar getrouwd, en je vindt jezelf al een expert in zijn smaak? Ik heb hem dertig jaar opgevoed!
— Valentina Petrovna, laten we hier niet aan beginnen…
— Niet aan beginnen? — De vrouw ging aan tafel zitten en begon met haar vingers een ritme op het blad te tikken. — Gewoon zeggen hoe het echt zit, mag dat niet? Ik ben altijd recht voor z’n raap geweest. Als Andrej erbij is, ben je net een suikertje, maar wat spookt er in je hoofd rond?
— Ik denk eraan hoeveel ik van uw zoon houd.
— Van míjn zoon? — Valentina lachte kort. — Natuurlijk hou je van hem. En van dat driekamerappartement midden in de stad houd je vast ook heel veel, nietwaar?
Lena klemde haar kaken op elkaar en zweeg. Discussiëren had geen zin — de schoonmoeder zou haar woorden toch verdraaien.
Het dichtslaan van de deur kondigde de komst van Oleg aan, Andrej’s jongere broer.
— Mam, Len, hallo allemaal! — klonk zijn opgewekte stem vanuit de gang. — Hopelijk is er iets eetbaars?
— Olezja! — Valentina veranderde onmiddellijk, haar gezicht lichtte op in een moederlijke glimlach. — Kom snel, lieverd! Lena staat net in de keuken te toveren.
— Geweldig! — Oleg verscheen in de deuropening. — Het ruikt fantastisch. Len, jij bent echt een meesterkok!
— Dank je, — glimlachte Lena. — Over een minuut of twintig staat alles op tafel.
— En waar is mijn grote broer?
— Aan het werk, — antwoordde Valentina Petrovna. — Net als zijn vader vroeger. Die was ook voortdurend bezig met zaken.
— Ja, papa was echt geobsedeerd door werk, — stemde Oleg toe. — Trouwens, mam, ik wilde je nog vragen naar de papieren. Met de documenten van het appartement is alles toch in orde?
Valentina Petrovna verstijfde zichtbaar:
— Wat zou er mis mee moeten zijn?
— Ach, niks bijzonders, gewoon nieuwsgierig. Andrej zei dat vader kort voor zijn dood alles op zijn naam had gezet.
— Zei hij dat? — de stem van de moeder werd koud. — En wat heeft hij nog meer verteld?
— Mam, wat is er aan de hand? — vroeg Oleg verbaasd. — We praten gewoon.
Lena bleef in stilte koken, maar elk woord nestelde zich in haar geheugen. De schoonmoeder merkte haar aandacht voor het gesprek.
— Lena, loop even naar de winkel, — beval ze streng. — Er is geen brood meer.
— Maar gisteren heb ik nog twee broden gekocht…
— Dan zijn ze op! Kom op, geen tegenspraak tegen ouderen!
Oleg fronste:
— Mam, je hoeft niet zo bot te doen. Lena is bezig met koken, laat haar dat afmaken. Ik haal zelf wel brood.
— Waag het niet! — snauwde Valentina Petrovna. — Zij is jong en haar benen doen het prima!
Lena deed haar schort af:
— Goed, ik ga wel.
Toen ze het appartement verliet, ving ze nog net Oleg’s woorden op:
— Mam, je bent veel te hard voor haar.
— Ik weet beter hoe het hoort! — sneed Valentina Petrovna af.
In de supermarkt botste Lena onverwacht op haar zus Marina.
— Lena! — riep die blij. — Hoe gaat het met je? Je ziet er moe uit.
— Alles gaat goed, — antwoordde Lena ontwijkend. — Het is gewoon… een lastige periode.
— Zit je schoonmoeder je weer dwars?
— Mar, ze kan me gewoon niet uitstaan. Bij Andrej doet ze zich voor als de perfecte moeder, maar onder vier ogen… — Lena schudde haar hoofd. — Vandaag zei ze recht in mijn gezicht dat ik alleen met hem getrouwd ben omwille van het appartement.
— Wat een kreng! — brieste Marina. — Luister, misschien moeten we het mama vertellen? Zij zou met haar kunnen praten, van hart tot hart.
— Absoluut niet! Zeg het mam niet! Ze zou er zo’n drama van maken… Andrej zit nu al klem tussen ons in.
— En Andrej zelf? Heeft hij echt niets door?
— In zijn bijzijn verandert ze in een zorgzame moeder. En als ik me beklaag, lijk ik alleen maar een hysterica.
— Len, dit kan niet zo doorgaan. Je gaat jezelf compleet uitputten!
Toen Lena thuiskwam, trof ze in de woonkamer haar eigen moeder — Tamara Ivanovna. Ze zat naast Valentina Petrovna, en de twee vrouwen waren in een levendig gesprek verwikkeld.
— O, daar is onze gastvrouw! — riep Valentina met gemaakte enthousiasme. — Tamara Ivanovna, uw dochter is terug!
— Lenoesjka! — de moeder stond op om haar te begroeten. — Wat een geluk dat ik je nog tref. Ik was toevallig in de buurt en besloot even langs te komen.
— Dag, mama, — Lena omhelsde haar moeder. — Ik ga meteen de tafel dekken.
— We hebben hier zo’n ijverige huisvrouw! — zei de schoonmoeder met honingzoete stem. — Ze kookt voortdurend, doet vreselijk haar best. Soms lukt het niet zo goed, maar ach, wij hebben geduld.
Tamara Ivanovna kneep haar ogen samen:
— Hoezo “niet zo goed”? Lena kookt uitstekend!
— O, ik bedoelde er niks kwaads mee! — Valentina Petrovna begon met haar handen te zwaaien. — In elk gezin zijn er nu eenmaal eigenaardigheden, geheime recepten. Andrej is mijn keuken gewend.
— Andrej heeft nooit klachten geuit, — merkte Lena droog op.
— Dat zou hij ook nooit doen! Hij is goed opgevoed. Hij zal zijn vrouw niet kwetsen.
Tijdens het eten werd de sfeer nog gespannener. Oleg probeerde de stemming te verlichten met grappige verhalen, maar zonder succes.
— Trouwens, Len, — zei hij, — Andrej liet weten dat hij later komt. Belangrijke zaken.
— Altijd die zaken! — zuchtte Valentina Petrovna. — Zijn vader was precies zo… Alhoewel, waar heb ik het over. Mijn echtgenoot. De vader van onze jongens.
Tamara Ivanovna trok haar wenkbrauwen op:
— Bent u soms niet de biologische moeder van Andrej?
Er viel een stilte. Valentina verbleekte.
— Ik heb hem opgevoed alsof hij mijn eigen kind was! — riep ze uit. — Vanaf zijn vijfde! Maakt dat mij geen echte moeder?
— Natuurlijk wel, — antwoordde Tamara Ivanovna verzoenend. — Ik wist het gewoon niet.
— Wat valt daar te weten! Ik bén zijn echte moeder! De meest echte die er bestaat! Degene die hem baarde, is ervandoor gegaan toen het ventje drie was. En ik bleef! Ik heb hem grootgebracht!
Lena wisselde een blik met haar moeder. Dus dáár zat het hem in. Een stiefmoeder dus.
Na het vertrek van de gasten viel Valentina woedend over Lena heen:
— Jij hebt expres je mammie uitgenodigd?
— Ik heb haar niet uitgenodigd. Ze is zelf gekomen.
— Zelf! Vast en zeker heb je haar gebeld, lopen jammeren!
— Valentina Petrovna, ik klaag bij niemand over iets.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
