‘Ilja, wat wás dat?’
‘Waar heb je het over?’ Ilja deed zijn jas uit en hing die aan de kapstok.
‘Over het werk!’ zei Svetlana en stapte op hem af. ‘Je vader zei dat ik na het huwelijk niet meer zal werken. Is dat waar?’
Ilja zuchtte en wreef over zijn neusbrug.
‘Sveta, mam en pap zeiden de waarheid. Bij ons gaat dat zo.’
‘Gaat dat zo?’ herhaalde het meisje ongelovig. ‘Ilja, meen je dit serieus?’
‘Absoluut,’ draaide de bruidegom zich naar haar toe. Zijn stem was kalm, vastberaden. ‘Na het huwelijk stop je met werken. Jij gaat voor het huis zorgen, voor de kinderen, voor het gezin.’
Svetlana deinsde achteruit, alsof ze een klap had gekregen.
‘Ilja, ik kán mijn werk niet opgeven. Dat is mijn carrière. Ik heb hier jaren voor gevochten.’
‘En dan?’ haalde de bruidegom zijn schouders op. ‘Een vrouw hoort thuis. Koken, schoonmaken, kinderen opvoeden. Niet je tijd verspillen aan zogenaamde projecten.’
‘Zogenaamde projecten?’ voelde de bruid het in haar opkoken. ‘Dat is mijn vak! Ik ben ontwerper, Ilja. Ik hou van wat ik doe!’
‘Die liefde voor je werk gaat wel over,’ zei hij terwijl hij op de bank ging zitten en de tv aanzette. ‘Als de kinderen komen, snap je vanzelf dat het gezin belangrijker is.’
‘Ilja, over twee maanden begint een grote opdracht,’ Svetlana kwam dichterbij en ging op de rand van de bank zitten. ‘Dat kan een keerpunt in mijn carrière worden. Ik kán dat niet zomaar opgeven.’
‘Je kunt het wel,’ zei de bruidegom zonder zijn blik van het scherm af te wenden. ‘En je zúlt het opgeven. Of het gezin, of het werk.’
‘Waarom moet ík kiezen?’ haar stem begon te trillen. ‘Mannen combineren carrière en gezin. Waarom kunnen vrouwen dat niet?’
‘Omdat dat niet juist is,’ Ilja keek haar eindelijk aan. Zijn ogen waren koud, vol zekerheid. ‘Een vrouw met een inkomen wordt arrogant, onafhankelijk. Begint rechten op te eisen. Zo’n vrouw wil ik niet als echtgenote.’
Svetlana verstijfde. Voor haar zat een vreemde. De man met wie ze een jaar had doorgebracht, was plotseling veranderd in iemand anders. In iemand angstaanjagends.
‘Wil je een opdracht?’ Ilja grijnsde. ‘Dan kun je mij vergeten!’
De woorden bleven in de lucht hangen. Een ultimatum. Koud, hard, zonder ruimte voor discussie. Svetlana keek naar haar verloofde en herkende hem niet meer. Waar was de tederheid? Waar de steun?
‘Ilja, werk is voor mij niet alleen geld,’ zei de bruid zachter, hopend hem te bereiken. ‘Het is iets waarin ik mezelf heb gevonden. Wat me betekenis geeft, zekerheid.’
‘Betekenis moet van het gezin komen,’ wuifde de bruidegom weg. ‘En zekerheid — van de man. Waarom heeft een vrouw eigen geld nodig? Ik voorzie in alles. Jij blijft thuis, klaar.’
‘Je begrijpt het niet,’ Svetlana stond op. ‘Ik wil zelfstandig zijn. Mijn eigen inkomen hebben, van niemand afhankelijk zijn.’
‘Precies dát bedoel ik,’ Ilja kwam ook overeind. ‘Vrouwen met inkomen worden onafhankelijk. Houden op naar hun man te luisteren. Gaan denken dat ze gelijkwaardig zijn.’
‘We zijn gelijkwaardig,’ zei ze en deed een stap naar hem toe. ‘Ilja, dit is de middeleeuwen. Moet een vrouw gehoorzamen?’
‘Dat moet,’ zei de bruidegom vastberaden. ‘De man is het hoofd van het gezin. De vrouw is zijn steun. Jij blijft thuis, je luistert, je zorgt voor de kinderen. Punt.’
Met elk woord voelde Svetlana een groeiende weerzin. Geen woede. Geen gekwetstheid. Walging. Voor haar stond geen liefhebbende man, maar een tiran. Iemand die haar wilde breken naar zijn regels.
‘Wist je dit al vanaf het begin?’ vroeg ze zacht.
‘Natuurlijk,’ haalde Ilja zijn schouders op. ‘Ik dacht dat het vanzelfsprekend was. Je bent toch slim, je had het moeten begrijpen.’
‘Begrijpen wat?’ Svetlana voelde hoe haar handen zich tot vuisten balden. ‘Dat je me thuis wil opsluiten? Mij tot huismeid maken?’
‘Geen huismeid, maar vrouw,’ verbeterde hij. ‘Een normale vrouw, zoals mijn moeder. Ljoedmila Viktorovna heeft haar hele leven voor het huis gezorgd, en zie — helemaal gelukkig.’
‘Gelukkig?’ ze lachte bitter. ‘Ilja, je moeder ís niet gelukkig. Ze zit gevangen in angst, afhankelijk van je vader. Ze heeft niet eens eigen geld!’
‘Maar wel een man die voor alles zorgt,’ kruiste de bruidegom zijn armen. ‘Sveta, ik zeg het voor het laatst. Of je stopt met werken, of er komt geen huwelijk.’
Svetlana keek hem lang aan. Ze zag de koude zekerheid in zijn ogen. Ze zag dat hij niet blufte. Dat hij werkelijk bereid was alles te beëindigen als zij niet toegaf.
De angst kneep haar keel dicht. Maar niet de angst om hem kwijt te raken. De angst om te beseffen — dat ze bijna haar leven had verbonden aan een tiran. Bijna zichzelf had uitgeleverd aan iemand die haar als dienstmeid zag, niet als partner.
Ze deed langzaam haar ring af. Liep naar de tafel. Legde de ring op het blad. Het geluid klonk dof, definitief.
‘Er komt geen bruiloft,’ zei Svetlana vast. ‘Pak je spullen. Dit is mijn appartement.’
Ilja verstijfde, overrompeld.
‘Meen je dit echt?’ hij deed een stap naar haar toe. ‘Sveta, je zult er spijt van krijgen. Je laat een kans op een normaal leven lopen.’
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
