“Ik eis de sleutels van jullie datsja!” bleef Larisa krijsen.
“Welke datsja?” Misha begreep niet meteen waar het over ging. “Ah! Je bedoelt het huisje op het platteland?”
“Ja, precies dat,” bevestigde Larisa ontevreden, terwijl ze haar lippen in een pruillip trok. “Ik heb al gepland hoe ik Oud en Nieuw ga vieren! Dus jij moet met je vrouw praten en de sleutels van haar afpakken,” zei ze terwijl ze haar armen over elkaar sloeg, duidelijk niet van plan om zich terug te trekken.
“Zelfs al kón ik dat, dan nog zou ik het niet doen. Hoe durf je zoiets te bedenken en ook nog eisen te stellen?” vroeg Mikhail verontwaardigd. “Het is vandaag al vijfentwintig december, normale mensen laten hun plannen van tevoren weten!”
“Ga me niet vertellen hoe ik moet leven, kleintje!” snauwde zijn zus.
“Er zit maar vijf jaar tussen ons! Als kind merkte je dat misschien nog, maar nu niet meer,” probeerde Mikhail haar tot rede te brengen. “Mijn pauze is voorbij, tijd voor jou om naar huis te gaan.”
Larisa vertrok nog ontevredener dan ze gekomen was. Maar ze was niet van plan zich gewonnen te geven.
Op de ochtend van 31 december rende Lera gehaast door de winkels, terwijl Misha zijn laatste werkdag van het jaar afrondde. Hij verzekerde haar dat hij na de lunch vrij zou zijn en dat ze alles op tijd zouden redden, maar zijn vrouw bleef toch ongerust.
Gelukkig verliep alles volgens plan en tegen zes uur ’s avonds arriveerden de jonge mensen in het dorp. Ze moesten even aanpoten om het huis warm te stoken. Om negen uur zouden de gasten langzaamaan binnenstromen om samen de tafel te dekken, shashlik te grillen en het oude jaar waardig uit te zwaaien.
“Mish, volgens mij komt er iemand aan,” merkte Lera op. “Vast Irina en Petja, die komen altijd als eersten om te helpen. Het zijn de meest punctuele van ons!” voegde ze lachend toe.
“Ik ga ze opvangen en helpen met de spullen,” antwoordde Misha.
“Natuurlijk,” zei het meisje, overmand door blijdschap. Eindelijk zou ze Oud en Nieuw vieren zoals ze altijd had gedroomd: in de frisse buitenlucht, omringd door geliefde vrienden.
Misha trok haastig zijn donsjas aan en ging de tuin in. Toen hij het hek opende, verstijfde hij van schrik.
“Gelukkig nieuwjaar, broertje!” riep Larisa en ze stormde op hem af om hem op beide wangen te kussen. “Met de beste wensen!”
Misha had tijd nodig om van de schok te bekomen. Terwijl Grisha de spullen uit de auto haalde, ratelde Larisa iets over het feest, maar Misha luisterde niet. Hij was nog steeds aan het beseffen dat zijn zus op de drempel van hun datsja stond.
Eindelijk schudde hij zijn hoofd en zei:
“Wat doen jullie hier? We hebben alles een week geleden besproken!”
“Nou ja,” Larisa trok haar wenkbrauwen op. “Jij hebt besloten, ik heb nooit gezegd dat ik het ermee eens was.”
“Mish, waarom staan jullie hier nou stil?” Lera kwam naar buiten. “Larisa?” vroeg ze verbaasd toen ze de oudere zus van haar man zag.
“Ja!” verklaarde die trots. “Niet alles gebeurt zoals jíj het wil,” voegde Larisa zelfgenoegzaam toe.
Zodra Grisha de eerste tassen het huis in wilde dragen, greep Misha hem ruw bij de arm.
“Jij komt dit huis niet binnen,” zei hij hard.
Terwijl Larisa de kinderen hielp hun gordels los te maken, hoorde ze hoe onbeleefd tegen haar man gesproken werd en vloog ze Misha meteen aan.
“Laat Grisha onmiddellijk los!” snauwde ze.
“Dat doe ik niet. Pak jullie spullen en vertrek meteen!” verhief Mikhail zijn stem.
“Wat zei je?” vroeg Larisa minachtend terwijl ze haar arm lostrok.
“Je hebt het gehoord!”
“Wij gaan nergens heen,” zei de vrouw hautain. “We hebben een hele auto vol kinderen.”
“Ik hou zielsveel van mijn neefjes en nichtjes, maar vanavond zullen ze ergens anders Oud en Nieuw moeten vieren,” legde Mikhail uit. “Jullie komen het huis niet binnen,” voegde hij dreigend toe.
“Zou je misschien ook nog de politie bellen?” vroeg Larisa spottend.
“Ik zou het doen als het geen feestdag was,” mengde Lera zich erin. “Ga nu maar netjes weg, anders komt zo mijn vriendin met haar man — een bokser. Die laat jullie zeker niet voorbij,” glimlachte ze.
“Dreig je me nu?” sneerde Larisa.
“Nee, ik dreig niet. Ik dreig écht. Vertrek!” commandeerde Lera.
Samen met Misha sloten ze het hek zonder de ongenode gasten binnen te laten. Larisa en Grisha konden niets anders dan terug naar huis rijden. Onderweg gaf Larisa Grisha een flinke uitbrander.
“Kon je hem niet gewoon opzij duwen?” schreeuwde ze. “Wat ben jij voor watje!”
Ze moesten terug naar huis, waar ze al jaren woonden. Samen met hen woonde daar ook de moeder van Larisa en Mikhail — Jevgenia Lvovna, die al bijna vijf jaar geen contact meer had met haar zoon sinds zijn huwelijk.
“Dan verbreek ik nu ook het contact met Misha,” zei Larisa terwijl ze haar bontjas in een hoek smeet.
“Wat?” vroeg Jevgenia Lvovna met samengeknepen ogen.
“Hij heeft ons van de datsja weggejaagd. Kun je het je voorstellen?” antwoordde Larisa verontwaardigd. “Ongelofelijk! En die vrouw van hem is nog erger! Ze wilde de politie bellen, alsof we dieven waren.”
“Daarom spreek ik niet meer met hem. Weet je nog toen ik bij hen wilde intrekken, en ze begonnen te protesteren? ‘We hebben maar een éénkamerappartement, er is geen ruimte.’ Alsof wij in onze driekamerwoning met kinderen zeeën van ruimte hebben!”
“O, zeg het me, mam! Die Lera heeft onze Misha helemaal bedorven.”
De kinderen renden ondertussen door het huis en maakten overal een puinhoop, terwijl Larisa en Jevgenia Lvovna genoten van champagne en naar De Ironie van het Lot keken. Grisha stond ondertussen onafgebroken in de keuken te koken.
Ondertussen wachtten Lera en Misha hun vrienden op en maakten ze zich klaar voor het feest. Overal heerste vreugde, gelach en gelukkige gezichten. Lera trok Mikhail zachtjes even weg van het lawaai en fluisterde:
“Ik moet je iets vertellen.”
Ze gaf hem een echo-foto van de echo.
“Echt?” Mikhail keek verbaasd naar zijn vrouw. “We krijgen een baby?”
“Ja,” knikte Lera blij.
Misha sloeg zijn armen om haar heen en kuste haar.
“Dat is het beste cadeau ooit!” zei hij met een glimlach.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
