“Waarom zouden jullie naar de datsja gaan? Met z’n tweeën kunnen jullie ook prima thuis het nieuwe jaar vieren. En wij hebben een groot gezin: drie kinderen. Die moeten tijdens de vakantie ergens mee beziggehouden worden!” riep Larisa, zonder haar ergernis te verbergen. “Heb je überhaupt enig idee hoe het is om met drie kinderen te leven?”
“Nee, dat kan ik me niet voorstellen,” antwoordde Lera kalm. “Misha en ik hebben nog niet nagedacht over kinderen. Eerst moeten we een eigen woning en een stabiele baan hebben, en dán pas plannen we een gezin.”
“Tss! Grisha en ik hebben helemaal niets gepland!” wierp Larisa tegen.
“Nou ja, jullie leven van kinderbijslag,” merkte Lera op. “Grisha springt van de ene baan naar de andere, geen greintje stabiliteit. Zo wil ik niet leven!”
“Dat is onze zaak. Je hoeft andermans geld niet te tellen!” snauwde Larisa. “Dus, geef je nu die sleutels van de datsja?”
“Nee,” antwoordde Lera resoluut. “We hebben al gepland om daar Oud en Nieuw met vrienden te vieren.”
“Dan regel je dat maar om! Als je me die sleutels niet gewoon geeft, bel ik Misha en vertel ik hem hoe onbeschoft je tegen me doet,” zei Larisa dreigend.
“Ga je gang, zo veel je wilt,” glimlachte Lera spottend.
Larisa trok een misnoegd gezicht en verliet het appartement.
De datsja waar haar schoonzus haar oog op had laten vallen, had Lera van haar oma geërfd. Omdat zij al op leeftijd was, hadden Lera’s ouders erop aangedrongen dat Valentina Ivanovna het hele jaar in de stad zou wonen, onder hun toezicht.
“Datsja” was eigenlijk slechts een naam — in werkelijkheid was het een echt dorpshuis met alle voorzieningen. Vijf jaar geleden hadden Lera’s ouders een aanbouw laten plaatsen om een badkamer voor Valentina Ivanovna te maken, en ook hadden ze er airconditioning laten installeren.
Oma Valja had lange tijd geweigerd naar de stad te verhuizen, maar toen haar benen haar steeds vaker in de steek begonnen te laten, begon ze erover na te denken. Ze had streng opgedragen het huis niet te verkopen en goed voor de tuin te zorgen, zodat geen enkel boompje zou lijden onder kou en vorst.
Lera had haar ouders gevraagd haar het toezicht over het huis toe te vertrouwen. Ze herinnerde zich nog goed hoe ze als kind haar zomervakanties bij haar oma doorbracht. Die herinneringen waren enkele van de helderste en gelukkigste momenten van haar jeugd.
In overleg met haar man wilde Lera een kleine opknapbeurt uitvoeren in het huis: nieuw behang, de plafonds schilderen, de kroonluchters vervangen en wat meubels vervangen door modernere exemplaren.
Er was heel wat tijd en geld ingestoken. Maar nu konden ze in het huis comfortabel de weekenden doorbrengen, ongeacht het seizoen. Daarom hadden de jonge mensen zonder aarzelen hun vrienden uitgenodigd om daar het nieuwe jaar te vieren.
Maar toen verscheen Larisa, die eiste dat Lera haar het huis zou afstaan. Wat een brutaliteit! Haar argument was dat Misha jonger was en dus moest toegeven aan zijn oudere zus. Maar Lera begreep niet wat dit met het huis van haar oma te maken had en voelde zich totaal niet schuldig over haar felle weigering.
Larisa werd rood van boosheid en verontwaardiging. In plaats van haar jongere broer te bellen, besloot ze naar zijn werk te komen. Misha begreep eerst niet wat er gebeurde toen hij midden op de werkdag zag hoe zijn zus zijn afdeling binnenstormde.
“Misha!” riep ze luid, waardoor ze direct de aandacht van zijn collega’s trok. “We moeten dringend praten!”
“Rustig!” onderbrak haar broer. “Hier zijn mensen aan het werk. Al betwijfel ik of jij weet wat dat is. Kom, we gaan naar de rookruimte.”
Misha stak een sigaret op, al aanvoelend dat het bezoek van zijn zus niets goeds voorspelde.
“Wat wil je?” vroeg hij kortaf.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
