– Natuurlijk! – riep zijn dochter uit. – Mama en ik zijn al een half jaar naar hem aan het zoeken. Papa, dacht je echt dat ik het niet doorhad dat ik een broer heb? We lijken zo erg op hem! Ik heb je oude foto’s gezien.
Op de achtergrond was lawaai te horen.
– Ik heb ook een boodschappenlijstje gemaakt. Misschien kunnen we hem inschrijven op onze school? Die is goed en dichtbij, dan kan ik voor hem zorgen.
Viktor luisterde naar zijn dochter en voelde een brok in zijn keel. Larisa ging achter hem staan en sloeg haar arm om hem heen.
– Alles komt goed – fluisterde ze. – Je zult zien.
Drie uur later waren ze onderweg. Katinka sliep op de achterbank en hield haar lijst stevig vast. Larisa las documenten – ze bereidde zich altijd grondig voor op belangrijke ontmoetingen.
– Denk je dat hij in het echt ook zo zal zijn?
– Dat zullen we snel ontdekken — zei ze terwijl ze zijn hand vasthield. — Het belangrijkste is om geen haast te maken. Hij heeft tijd nodig om eraan te wennen.
– En als… – begon Viktor.
– Er is geen “als” — onderbrak Larisa resoluut. — Hij is jouw zoon. Onze zoon. Hij heeft gewoon tijd nodig om het te begrijpen.
Viktor knikte en concentreerde zich op de weg. Herinneringen begonnen zich te verbinden: de laatste ontmoeting met Natia, haar berichten, zeldzame foto’s van zijn zoon. Hoe had hij zo laf kunnen zijn? Waarom had hij niet aangedrongen om zijn zoon vaker te zien? Waarom had hij hem laten opgroeien zonder vader?
Vijf uur later kwamen ze aan in Nizjni Novgorod. Het zoeken naar het tehuis duurde een uur – een oud, twee verdiepingen tellend gebouw aan de rand van de stad.
– Ben je klaar? — vroeg Larisa toen ze stopten.
– Nee — gaf hij eerlijk toe. — Maar nu maakt het niet meer uit, toch?
Katinka stapte als eerste uit de auto:
– Waar wachten jullie op? Ik kan niet wachten om mijn broer te ontmoeten!
In het kantoor van de directrice hing de geur van koffie en bloemen. Een oudere vrouw zat achter haar bureau en glimlachte vriendelijk.
– Welkom — zei ze rustig. — Kirill is een stil en slim kind. Hij heeft het moeilijk gehad, maar hij heeft een groot hart.
– Dank u dat u ons ontvangt — zei Larisa.
De jongen verscheen snel. Hij was wat verlegen, maar toen hij zijn broer en zus zag, gingen zijn ogen stralen. Katinka rende als eerste naar hem toe, daarna Viktor, die zijn hand pakte alsof hij zeker wilde zijn dat het echt was.
Die dag was een nieuw begin. Een dag waarop de schaduwen van het verleden begonnen te verdwijnen en de familie, ondanks zijn gebroken stukken, weer één werd.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
