We adopteerden een meisje van 4 jaar – een maand later kwam ze naar me toe en zei: “Mama, vertrouw papa niet.”

— Goed dan, iets lekkers komt eraan!

Tijdens de wandeling liet Zhenya mijn hand niet los. Oleg liep voor ons uit en draaide zich af en toe om, sprak vrolijk tegen haar, maar telkens als hij dat deed, kneep ze harder in mijn hand.

In het café ging Oleg naar de toonbank.

— Chocolade of aardbei? Wat kies je? — vroeg hij opgewekt.

Zhenya keek hem aan, daarna weer naar mij, en fluisterde bijna onhoorbaar:

— Vanille, alsjeblieft.

Oleg was verrast, maar glimlachte:

— Vanille, dat wordt het dan.

Ze leek tevreden, maar haar blik bleef op mij gericht. Ze zei weinig, observeerde veel.

’s Avonds, toen ik haar naar bed bracht, greep ze ineens mijn hand vast.

— Mama? — fluisterde ze onzeker.

— Ja, lieverd?

Ze keek me ernstig aan, keek toen weg.

— Vertrouw papa niet.

Ik verstijfde. Mijn hart begon sneller te kloppen. Ik ging bij haar bed zitten en streek haar haar uit haar gezicht.

— Waarom zeg je dat, Zhenya?

Ze haalde haar schouders op, haar lippen trilden.

— Hij doet raar. Alsof hij iets verbergt.

Ik wist niet wat ik moest zeggen. Uiteindelijk fluisterde ik:

— Papa houdt heel veel van je. Hij wil dat je je veilig voelt. Dat weet je toch?

Ze zei niets. Kroop onder de dekens. Ik bleef nog even bij haar zitten, hield haar hand vast, en vroeg me af: is dit gewoon angst? Of meer?

Toen ik haar kamer verliet, stond Oleg bij de deur.

— Slaapt ze al? — vroeg hij zacht.

— Ja — antwoordde ik, terwijl ik zijn gezicht probeerde te lezen.

— Mooi zo. Ik weet dat dit voor haar moeilijk is. Voor ons ook. Maar ik geloof dat het met de tijd beter wordt. Toch?

Ik knikte, al bleven Zhenya’s woorden in mijn hoofd rondzingen.

De volgende avond, terwijl ik het avondeten klaarmaakte, hoorde ik Oleg in de woonkamer met iemand praten. Zijn stem was gedempt, haast fluisterend:

— Het is moeilijker dan ik dacht… Ze merkt alles op. Zhenya begrijpt het. Ik ben bang dat ze het Marina gaat vertellen.

Ik verstijfde. Ik leunde tegen het aanrecht. Wat mocht ik niet te weten komen?

— Het is lastig om alles te verbergen — ging hij verder. — Ze mag het nu nog niet weten… het is nog te vroeg.

Hij kwam de keuken binnen met een glimlach.

— Wat ruikt het hier heerlijk! — zei hij, terwijl hij me omhelsde.

Ik glimlachte, maar het voelde niet echt.

Later die avond, toen Zhenya sliep, kon ik het niet langer voor me houden.

— Oleg — begon ik. — Ik hoorde je praten.

Hij keek verbaasd op.

— Wat precies?

— Dat Zhenya me iets zou kunnen vertellen. Dat het moeilijk is om iets te verbergen. Wat verberg je voor mij?

Oleg pakte mijn hand, zijn stem werd zachter:

— Marina, het is niet wat je denkt.

Hij zweeg even, en toen zei hij:

— Ik wilde je verrassen. Mijn broer en ik waren iets aan het plannen voor Zhenya’s verjaardag.

— Een verrassing?

— Ja. Ik wil dat ze zich echt thuis voelt, dat ze weet dat ze erbij hoort.

Ik zuchtte opgelucht. De spanning zakte weg.

— Oleg… ik was zo bang.

Hij glimlachte en kneep in mijn hand.

— Alles komt goed. We hebben gewoon tijd nodig om elkaar echt te leren vertrouwen.

De volgende ochtend keek ik toe hoe hij Zhenya hielp met haar ontbijt. Hij keek op en glimlachte naar mij — voor het eerst sinds lang leek het oprecht.

Misschien begint ze zich eindelijk echt thuis te voelen.