Toen hij eindelijk de sleutel in het slot stak, was het al helemaal donker. In het appartement hing de geur van gebraden vlees en kruiden. Darja was in de keuken. Ze stormde niet op hem af met vragen, ze vroeg niet waarom hij zo laat was. Ze keek hem alleen aan toen hij binnenkwam, en in haar blik lag geen verwijt en geen ongerustheid. Alleen een stille, oplettende verwachting. Ze wist het. Niet de details, maar ze voelde dat er vandaag iets onherroepelijk gebroken was. Ze zag het aan zijn gezicht — het was veranderd. Niet moe, niet boos. Hard, alsof het uit koud ijzer was gesmeed.
— Ga je eten? — vroeg ze rustig, terwijl ze naar de tafel knikte, waar twee borden klaarstonden. Hij schudde zwijgend zijn hoofd en ging op de kruk tegenover haar zitten. Hij keek niet naar haar, maar ergens dwars door de muur heen.
— Ik heb met mijn moeder gesproken, — zei hij eindelijk, en zijn stem klonk net zo vlak en koud als zijn blik. — Ze wachtte op me bij de fabriekspoort.
Darja legde haar vork neer. Ze zei geen “ik zei het je toch” of “wat wilde ze nu weer?”. Ze wachtte gewoon, volledig veranderd in luisterend oor.
— Ze vindt dat jij van mij een watje hebt gemaakt, — ging hij verder, met dezelfde monotone stem, alsof hij een proces-verbaal voorlas. — Dat je me vergiftigt met je eten en haar uit ons huis verjaagt. Dat je haar expres kleineert.
Hij pauzeerde even, niet om de woorden te verzachten, maar om hun hele weerzinwekkendheid onverbloemd door te geven.
— Ze zei dat woorden op iemand zoals jij niet werken. Dat je kracht moet laten zien. Ze stelde voor dat ik je… een les zou leren. Dat ik je zou slaan.
Hij had uitgesproken en keek haar recht in de ogen. Hij zocht geen medelijden of steun. Hij bracht verslag uit. Hij deed melding van de situatie vóór de strijd. Darja slaakte geen kreet. Haar gezicht veranderde niet, alleen diep in haar ogen werd het even donkerder, alsof er een steen in een diepe put was gevallen. Haar vingers, die op tafel rustten, klemden zich iets steviger samen, de knokkels wit. Dat was de enige beweging.
— Ik wist dat het hierop zou uitdraaien, — zei ze zacht. In haar stem klonk geen angst. Alleen de bittere bevestiging van wat ze al lang vermoedde, maar niet hardop durfde uit te spreken. Het was geen openbaring. Het was een doodvonnis over hun vroegere leven.
— Dit is het einde, Dasha. Volledig, — zei Jevgeni. En in dat woord “einde” lag geen tragedie. Het was een vaststelling van een feit, zoals bij de constatering van een lijk. Hier was geen leven meer.
— Ze zal hier komen, — zei Darja even zacht, maar vastberaden. Het was geen vraag, maar een stelling.
— Na dit alles zal ze niet rusten. Ze komt om af te maken wat ze begonnen is.
— Laat haar komen, — antwoordde hij, en in zijn stem klonk voor het eerst die avond levend, fel metaal. — Alleen zal het gesprek anders zijn.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
