Ze zuchtte en stond langzaam op. De pijn in haar lichaam was iets geworden waar ze zich aan had aangepast. Ze ging naar de keuken, waar het laatste stuk brood en wat droog voer voor de hond op haar wachtte. Ze sneed het doormidden en gaf de helft aan Bim. De hond kwispelde dankbaar, en ze pakte een kopje warm water en zette het voor zich neer, alsof het thee was.
“Wat moeten we doen, Bim? Misschien naar de markt. Misschien vind ik daar een werkje. Iemand helpen met boodschappen, of iets verkopen. Ik kan niet altijd bedelen – ik moet iets verdienen.” Bim keek haar aan, alsof hij haar woorden begreep.
Ze trok haar versleten jas aan, zette haar hoofddoek op en opende de deur. Buiten waaide een koude wind, en sneeuwvlokken smolten op de straat. Mensen haastten zich voorbij, niemand keek naar haar en haar hond. Ze stopte op de hoek van de markt en keek naar de kraampjes. Een oudere vrouw verkocht bloemen – drie sneeuwklokjes gewikkeld in plastic. Walentina stapte naar haar toe en vroeg of ze hulp nodig had.
“Ik moet een uur weg. Als je mijn bloemen wilt bewaken, kunnen we de opbrengst delen,” zei de vrouw.
Walentina knikte instemmend. Ze ging zitten op een klein krukje, zette de bloemen voor zich neer. Bim zat naast haar, als een trouwe metgezel.
De dag ging langzaam voorbij, maar ze slaagde erin een paar boeketten te verkopen. Mensen glimlachten naar haar, een man bedankte haar zelfs voor de herinnering aan zijn moeder. Tegen het einde van de dag had ze een paar munten verzameld. Het was weinig, maar het was iets. Terwijl ze naar huis terugkeerde, voelde Walentina dat ze een beetje hoop mee naar huis bracht.
Thuis deelde ze weer het eten met Bim. Deze keer maakte ze wat warm water met pap. De hond at tevreden. Walentina voelde zich voor het eerst in dagen dankbaar. Niet voor het geld, maar voor het feit dat ze nog iets te geven had. Of het nu bloemen, een glimlach of een stukje eten was.
‘s Avonds, voordat ze naar bed ging, schreef ze op een klein stukje papier: “Goede daden hangen niet af van geld. Ze hangen af van het hart.” Ze legde het naast een foto van haar man op de boekenplank. Naast haar, keek Bim naar haar. Zijn ogen straalden warmte uit.
En Walentina Iwanowna, hoewel de wereld niet gemakkelijker was geworden, wist dat ze nog steeds een mens kon blijven.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
