Wat moeten we doen, Bim? Hoe zullen we ons voeden? Moeten we gaan bedelen? – dacht oma na over hoe ze de week moesten doorkomen
Walentina Iwanowna werd vroeg wakker, zoals altijd. De tijd ging onverbiddelijk verder en ze moest opstaan, ondanks de vermoeidheid. Ze keek naar haar kleine appartement – vervaagde behang, een versleten bank en haar geliefde boekenplank die nog steeds bij het raam stond. In de hoek lag haar trouwe hond, Bim, opgerold en sliep vredig.
“Het is weer ochtend,” dacht Walentina Iwanowna, terwijl ze probeerde op te staan, maar onmiddellijk de zwaarte in haar lichaam voelde. Vandaag was er geen geld en geen energie om aan iets vrolijks te denken. Het pensioen – als een laatste draad die haar nog maar een week scheidde van het einde. En daarvoor – alleen maar lege zakken. Ze keek verdrietig naar Bim, die meteen haar stemming opvatte en haar aankeek met zijn warme, vertrouwende ogen. “Wat moet ik doen, Bim? Hoe moeten we het samen overleven, jij en ik? Hoe overleef ik deze week?” – haar gedachten waren somber. Toch kon ze niet toelaten dat de hond honger zou lijden. Bim was haar enige metgezel, haar enige troost na het overlijden van haar man. Hij was een deel van haar leven, een schakel naar het verleden, naar die gelukkige tijden toen haar man nog leefde.
Toen ze aan die tijden dacht, voelde Walentina Iwanowna hoe haar hart zich opnieuw samenkneep. Haar man was vijf jaar geleden overleden. Na zijn dood was alles veranderd. Haar zoon had aangedrongen op de verkoop van het appartement, ze verdeelden het geld, en hij verdween. Er was niets meer van haar af te halen. Walentina begreep niet hoe ze haar zoon verloren hadden, hoe hij zo geworden was. Hij dacht alleen aan zichzelf en aan geld, iets wat hij niet kon verdienen en ook niet wilde. Maar uitgeven deed hij met gemak. Hij leende voortdurend geld, en daarna moest zijn moeder zijn problemen oplossen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
