Iedereen keek naar Irina. Maksim — nieuwsgierig, Sergej — verbaasd, Valentina — kalm en afwachtend.
— Toch, mama? — herhaalde de jongen.
Irina siste door haar tanden:
— Ja, dat klopt.
— Dan gaan we zelf naar zee? — vroeg Maksim opgetogen.
— Ja, — antwoordde Irina nauwelijks hoorbaar. — Zelf.
— Hoera! — Maksim sloeg zijn armen om zijn moeder. — En ik dacht al dat we niet zouden gaan!
Irina pakte de hand van haar zoon.
— Kom, Maksim. We moeten gaan.
Toen de deur achter hen dichtviel, bleef Sergej nog lang in de gang staan.
— Je begrijpt toch dat ze nu Maks tegen mij zal opzetten? — zei hij uiteindelijk.
— Misschien, — gaf Valentina toe. — Maar misschien ook niet. Maksim is een slimme jongen. Vroeg of laat zal hij begrijpen wie echt van hem houdt en wie hem gebruikt.
— En als hij het niet begrijpt?
Valentina liep naar haar man, nam zijn gezicht in haar handen.
— Sergej, je kunt niet bepalen wat Irina zegt of doet. Maar je kunt wel je eigen daden bepalen. Je kunt een eerlijke vader zijn, die de liefde van zijn zoon niet koopt maar verdient. Je kunt Maksim laten zien wat waardigheid en zelfrespect betekenen.
Sergej sloeg zijn armen om haar heen.
— Dank je, — fluisterde hij. — Omdat je er bent. Omdat je me helpt fouten te voorkomen.
Een week later belde Maksim zelf. Hij zei dat hij samen met mama naar oma’s datsja zou gaan, en dat dat ook goed was, want er was daar een rivier en je kon zwemmen. En hij wilde ook bij papa op bezoek komen en Valentina beter leren kennen, omdat zij hem heel slim leek.
Irina belde daarna niet meer om geld. In ieder geval niet in de eerstvolgende maanden. En Sergej en Valentina gingen toch nog naar de datsja van haar ouders en brachten daar twee heerlijke weken door, zwemmend in het meer en lezend onder de appelbomen.
Soms dacht Valentina ’s avonds terug aan dat gesprek. Aan hoe belangrijk het soms is gewoon de waarheid te zeggen — zonder agressie, zonder verwijten, gewoon door de feiten te benoemen. Irina was inderdaad een bekwame vrouw. Ze kon echt werken en geld verdienen. En ze had inderdaad begrepen wie de baas in dit huis was.
Niet omdat Valentina gemeen of hard was. Maar omdat ze weigerde zich te laten manipuleren. En dat had ze ook haar man geleerd.
Maksim kwam steeds vaker bij hen langs. Irina hield dat niet tegen — blijkbaar had ze begrepen dat het spel voorbij was. De jongen bleek inderdaad slim en gevoelig. Hij vroeg zijn vader nooit om geld, maar nam met plezier cadeautjes aan. En elke keer raakte hij meer gehecht aan Valentina.
— Waarom krijgen jullie eigenlijk geen kinderen? — vroeg hij eens.
— Wil jij een broertje of zusje? — glimlachte Valentina.
— Ja, — antwoordde Maksim ernstig. — Maar alleen als jullie goede ouders zullen zijn. Niet zoals mama.
Valentina vroeg niet verder wat hij daarmee bedoelde. Kinderen zien meer dan volwassenen denken. En Maksim zag duidelijk het verschil tussen een huis waar men van hem hield, en een huis waar men hem gebruikte.
Die avond, toen Sergej zijn zoon naar huis bracht, bleef Valentina lang bij het raam staan en keek naar de zomeravond. Het leven is ingewikkeld. Er bestaan geen strakke regels waarnaar je kunt leven. Maar er zijn wel principes die helpen je waardigheid te bewaren. En een van de belangrijkste is: je niet laten manipuleren, zelfs niet als dat gebeurt in naam van de liefde.
Een gezin is niet alleen gevoelens, maar ook verantwoordelijkheid. En grenzen. En het vermogen om “nee” te zeggen, wanneer dat nodig is. Zelfs als het moeilijk is. Vooral als het moeilijk is.
Valentina glimlachte, denkend aan Irina’s gezicht die dag. De vrouw had begrepen dat ze een waardige tegenstander had ontmoet. Geen vijand — een tegenstander. Iemand die niet volgens haar regels zou spelen, maar ook niet zou wreken. Iemand die gewoon zijn gezin zou beschermen. Kalm, bedachtzaam, zonder overtollige emoties.
En dat bleek de meest effectieve manier te zijn.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
