Thuis liep ze door het appartement, haar hand glijdend over de vertrouwde dingen. Deze muren hadden haar tranen gezien na moeilijke dagen, haar vreugde bij de eerste successen op het werk. Het appartement was niet zomaar een woning — het was haar onafhankelijkheid, het resultaat van jaren arbeid.
De telefoon ging.
‘Anja, wat heb je besloten?’ Dmitri’s stem klonk gespannen.
‘Morgen zeg ik het,’ antwoordde ze en hing op. ‘Blijf vanavond maar bij je moeder.’
De volgende dag kwam Anna met een vast besluit bij haar schoonmoeder. Valentina Petrovna en Dmitri wachtten haar op in de woonkamer.
‘Ik ga het appartement niet verkopen,’ zei Anna meteen bij de deur.
‘Hoe bedoel je, niet verkopen?’ de schoonmoeder sprong op. ‘Je bent verplicht de familie te helpen!’
‘Dat is niet mijn plicht,’ antwoordde Anna rustig.
‘Anja, alsjeblieft,’ Dmitri kwam dichterbij. ‘We houden toch van elkaar…’
Anna keek hem aandachtig aan.
‘Hou van elkaar? Jij houdt van mijn appartement.’
Valentina Petrovna slaakte een gil:
‘Ondankbare! Als je het appartement niet verkoopt, waar ben je dan nog goed voor!’ De schoonmoeder zag de schok op het gezicht van haar schoondochter. ‘Wat dacht je dan, dat hij zomaar met je getrouwd is?’
De stilte hing zwaar in de kamer. Dmitri verbleekte en keek naar zijn moeder.
‘Mama, waarom zei je dat?’ fluisterde hij.
Anna ademde langzaam uit.
‘Herhaal wat u zei,’ vroeg ze zacht.
‘Ik zei de waarheid!’ Valentina Petrovna was buiten zichzelf. ‘Wat denkt ze wel! Hij is met je getrouwd om dat appartement!’
Anna knikte en liep naar de deur. Dmitri probeerde haar tegen te houden.
‘Anja, luister niet naar haar! Ze zegt dat uit wanhoop!’
‘Ga opzij,’ zei Anna en verliet het huis.
Laat op de avond kwam Dmitri thuis met een schuldbewust gezicht.
‘Sorry, mama is doorgedraaid,’ begon hij voorzichtig. ‘Je weet toch dat ik van je hou…’
Anna zat in de keuken met een kop thee en keek naar haar man alsof hij een vreemde was.
‘Dim, ben je werkelijk met mij getrouwd vanwege het appartement?’ vroeg ze zacht.
‘Anja, wat zeg je nu?’ Hij wendde zijn blik af. ‘Ik hou van je…’
‘Kijk me in de ogen en zeg dat,’ zei Anna en stond op.
Dmitri zweeg en keek naar de grond.
‘Morgen vraag ik een scheiding aan,’ zei ze kalm.
Een maand later ondertekende Anna de laatste documenten op het kantoor van de advocaat. Het appartement bleef van haar — Dmitri had zijn rechten erop niet kunnen bewijzen.
‘Gefeliciteerd, u bent vrij,’ zei de advocaat met een glimlach.
Thuis belde Anna haar vriendin Olga.
‘Olja, zullen we in het weekend afspreken?’ stelde ze voor. ‘We hebben elkaar al lang niet meer gezien.’
‘Natuurlijk!’ reageerde Olga enthousiast. ‘Hoe gaat het verder met je?’
‘Prima,’ glimlachte Anna. ‘Voor het eerst in lange tijd voel ik me echt vrij.’
Na het gesprek pakte Anna de eigendomsdocumenten van het appartement. Op de titelpagina stond alleen haar naam. Anna maakte plannen — misschien een interessantere baan zoeken, of eindelijk die vakantie maken waar ze al zo lang van droomde. Het belangrijkste was dat ze het meest waardevolle had behouden: zichzelf en haar onafhankelijkheid.
Ze glimlachte terwijl ze naar de documenten keek. Vrij.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
