‘Anetsjka, een klein risico kan niemand kwaad,’ voegde Dmitri’s zus eraan toe. ‘Zo red je tenminste het familiebedrijf.’
‘Investeringen in een zaak betalen zich altijd terug,’ steunde haar man haar.
‘Weet je, Anja,’ Dmitri legde zijn hand op haar schouder, ‘we moeten het appartement verkopen. Dat is de enige uitweg.’
‘Verkopen? Eerst had je het over verpanden.’
‘Een hypotheek geeft niet het bedrag dat we nodig hebben,’ antwoordde Dmitri rustig.
Anna stond van tafel op.
‘Sorry, ik moet even naar het toilet.’
In de badkamer belde Anna haar vriendin Olga.
‘Olja, kunnen we afspreken? Ik moet praten.’
De volgende dag luisterde Olga aandachtig in het café.
‘Anja, en als het café niet gered kan worden?’ vroeg de vriendin. ‘Weet je nog, Lena van de bank? Haar man vroeg haar het appartement te verkopen voor zijn bedrijf. Ze ging akkoord. De zaak ging failliet, het appartement raakte ze kwijt. Anja, niemand heeft het recht je te dwingen je huis te riskeren. Zelfs je man niet.’
’s Avonds kwam Anna thuis met een vast besluit.
‘Dim, ik ga het appartement niet verkopen,’ zei ze beslist.
‘Hoezo niet?’ De stem van haar man werd hard.
‘Gewoon niet. Dat is mijn definitieve beslissing.’
‘Anja, besef je wel wat je doet?’ Dmitri sprong op. ‘Je maakt het gezin kapot! Puur egoïsme!’
‘Ik bescherm ons huis!’
‘Je denkt alleen aan jezelf! De familie kan je niets schelen!’
‘Dat is niet waar! Ik wil helpen, maar niet ten koste van een dak boven ons hoofd!’
‘Een echte vrouw vertrouwt haar man!’ riep hij. ‘Jij bent niet eens een vrouw! Gewoon een egoïste!’
Dmitri greep zijn jas en liep naar de deur.
‘Waar ga je heen?’
‘Naar mensen die begrijpen wat familie is!’ riep hij en sloeg de deur dicht.
Drie dagen kwam Dmitri niet thuis. Donderdag keerde hij terug met rozen.
‘Sorry,’ zei hij zacht. ‘Ik had ongelijk. De stress vreet aan me, ik kan mezelf niet beheersen.’
Anna nam de bloemen aan, maar de spanning bleef.
‘Dim, ik wil ook je moeder helpen, maar…’
‘Ik weet het,’ omhelsde hij haar. ‘We bedenken wel iets. Belangrijk is dat we samen zijn.’
De volgende dag belde Valentina Petrovna.
‘Anetsjka, kom vanavond langs,’ klonk haar officiële stem. ‘We moeten praten.’
Met een zwaar voorgevoel reed Anna naar haar schoonmoeder. Valentina Petrovna stond haar met een strak gezicht op te wachten bij de deur.
‘Kom binnen, ga zitten,’ wees ze naar de bank waar Dmitri al zat.
Op tafel lag een stapel documenten met bankzegels.
‘Anetsjka, kijk zelf maar,’ zei Valentina Petrovna en pakte het bovenste blad. ‘Het duurt niet lang meer voor de inventarisatie begint. Daarna nemen ze alles af.’
Anna bekeek zwijgend de papieren. De cijfers van de schuld knepen haar keel dicht.
‘Wij eisen dat je het appartement verkoopt en het geld geeft om het café te redden,’ ging de schoonmoeder streng verder. ‘Dat is je plicht tegenover de familie.’
‘Mama heeft gelijk,’ zei Dmitri zacht. ‘Je moet de familie redden.’
Anna hief haar hoofd en keek hen beiden aan: twee gezichten vol vastberadenheid.
‘Geef me tijd om na te denken,’ zei ze en stond op.
‘Er is geen tijd!’ riep Valentina Petrovna. ‘Beslis nu!’
‘Morgen,’ antwoordde Anna vastberaden en liep weg.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
