‘Wat dacht je dan, dat hij zomaar met je getrouwd is?’ glimlachte zijn schoonmoeder spottend, terwijl ze eiste dat ze het appartement zouden verkopen voor hun familiebedrijf.
Anna draaide een gebakken ei om in de pan toen achter haar de scherpe stem van Dmitri klonk.
‘Welke uitstel nog meer?’ Haar man hield de telefoon tegen zijn oor en liep nerveus door de keuken. ‘Ik zei toch: tegen het einde van de maand… Nee, eerder lukt niet!’
Anna verstijfde met de spatel in haar hand. Dmitri verhief zelden zijn stem.
‘Oké, oké,’ zei hij uiteindelijk, legde de telefoon op tafel en wreef met beide handen over zijn gezicht.
‘Wat is er gebeurd?’ Anna draaide het fornuis uit en wendde zich tot haar man.
‘De bank,’ Dmitri zakte neer op een stoel. ‘Mam en ik hebben serieuze problemen. Het café… de schulden groeien daar met de dag. De bank dreigt alles wat onder pand staat af te nemen.’
Anna ging tegenover hem zitten. In drie jaar huwelijk had Dmitri er nog nooit zo verloren uitgezien.
‘Hoe ernstig zijn de problemen?’
‘Zo ernstig dat we alles kunnen verliezen,’ hij pakte haar hand in de zijne. ‘Anja, ik moet weten hoeveel spaargeld je hebt. Misschien kunnen we iets doen.’
Anna trok langzaam haar hand terug en stond op om het ontbijt op de borden te leggen. Spaargeld… Vijf jaar had ze gespaard, telkens iets opzij gezet van haar salaris.
‘Dim, laten we het vanavond bespreken,’ zei ze, zijn blik ontwijkend. ‘Ik moet naar mijn werk.’
Op kantoor probeerde Anna zich op de rapporten te concentreren, maar haar gedachten gingen steeds terug naar het gesprek van die ochtend. Dmitri had altijd zelfvertrouwen uitgestraald. Maar die ochtend had ze hem voor het eerst echt bang gezien.
‘Anja, waarom kijk je zo bezorgd?’ vroeg collega Sveta, terwijl ze over het tussenschot gluurde.
‘Ach, gewoon, familiegedoe,’ antwoordde Anna, haar ogen weer op het scherm gericht.
‘Ik heb gisteren met een vriendin afgesproken,’ Sveta ging op de rand van het bureau zitten. ‘Stel je voor, ze raakte verstrikt in de schulden van haar man, verloor haar appartement. Nu woont ze bij haar moeder met twee kinderen.’
‘Echt waar?’
‘Ja. Hij vertelde haar over tijdelijke moeilijkheden, maar ondertussen liet hij het geld verdwijnen. Ze geloofde hem, hielp hem, en bleef uiteindelijk met lege handen achter.’
Anna knikte, maar Sveta’s woorden bleven als een pijnlijke splinter in haar hoofd steken.
Om zes uur ging de telefoon.
‘Anja, ga even langs bij mama, alsjeblieft,’ vroeg Dmitri. ‘Ze wil met ons praten.’
Valentina Petrovna’s ogen waren rood van de tranen. De schoonmoeder zat aan de keukentafel met een stapel papieren voor zich.
‘Anetsjka, lieverd,’ snikte de vrouw. ‘De bank heeft een definitief ultimatum gesteld. Over een maand nemen ze het café af wegens de schulden.’
‘Mama, kalmeer,’ Dmitri ging naast haar zitten.
‘Hoe kan ik kalmeren?’ Valentina Petrovna greep een servet. ‘Dit is mijn levenswerk! Ik run dat café al twintig jaar! En die bankiers willen alles afpakken!’
Anna luisterde naar de klaagzang van haar schoonmoeder en keek naar Dmitri. Hij zat er somber bij en klopte zijn moeder troostend op de schouder.
‘De concurrentie heeft ons erin geluisd! En de crisis… wie had dat kunnen voorspellen?’ vervolgde Valentina Petrovna. ‘Anetsjka, je bent toch deel van onze familie. We rekenen erg op je.’
Dmitri wierp zijn vrouw een veelbetekenende blik toe.
Op weg naar huis bleef haar man zwijgend achter het stuur.
‘Mama maakt zich veel zorgen,’ zei hij uiteindelijk. ‘Ze kan het familiebedrijf verliezen.’
Anna bleef zwijgen.
Thuis, al in bed, begon Dmitri rechtstreeks te praten:
‘Anja, ik heb je hulp nodig. Leen geld om het café te redden.’
‘Hoeveel is er nodig?’
‘Het is tijdelijk, we betalen alles terug zodra het beter gaat,’ hij sloeg zijn armen om haar heen. ‘Maar het gaat om een groot bedrag. We kunnen een lening nemen met het appartement als onderpand.’
Anna ging abrupt rechtop zitten.
‘Dim, meen je dat? Je stelt voor om het appartement op het spel te zetten?’
‘Het is geen risico, het is een investering in onze gezamenlijke toekomst,’ zei hij terwijl hij ook overeind kwam.
‘Geef me tijd om na te denken,’ zei Anna, draaide zich weer om en keek naar de muur.
De volgende ochtend was Dmitri overdreven teder — hij bracht koffie op bed en kuste haar op het hoofd.
‘Anja, ik begrijp dat ik veel vraag,’ zei hij zacht. ‘Maar we zijn een gezin. We betalen alles zeker terug.’
Anna knikte, maar vanbinnen trok alles samen. Het appartement betekende veiligheid, het resultaat van jaren werk. Haar moeder had altijd gezegd: riskeer nooit je woning.
‘Ik zal erover nadenken,’ herhaalde ze. ‘Maar voorlopig ben ik niet bereid het appartement te riskeren.’
Een week ging voorbij in stilte. Op vrijdag stormde Dmitri somber het huis binnen.
‘Het is voorbij, Anja,’ hij smeet zijn tas op de grond. ‘De bank heeft de inning versneld. Er is geen tijd meer.’
‘Wat bedoel je?’
‘Over twee weken nemen ze het café af,’ hij zakte zwaar neer. ‘Mama is in paniek.’
Anna verstijfde bij het fornuis.
‘Anja, het appartement is de enige manier om snel geld te krijgen,’ zei hij direct. ‘Er zijn geen andere opties.’
‘Misschien kunnen we investeerders vinden? Of met de bank onderhandelen?’
‘Anja, je leeft in een droomwereld! We hebben alles al geprobeerd!’
Die nacht werd Anna wakker van haar man die fluisterend bij het raam sprak.
‘Mam, wat kan ik doen? Ze houdt voet bij stuk… Ja, ik zal het nog eens proberen…’
Op zaterdag nodigde de schoonmoeder hen uit voor de lunch. De hele familie zat aan tafel.
‘Anetsjka, lieverd,’ Valentina Petrovna schonk borsjt in. ‘Een echte vrouw moet haar man vertrouwen. In moeilijke tijden moet de familie één front vormen…’
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
