— Goed, — zei ze zacht, maar haar stem sneed door de gespannen lucht als een scalpel. — Ik heb jullie gehoord. De schuld opeisen ga ik niet doen. Dat zou niet efficiënt zijn. Je hebt gelijk, Pavlik — ik ben geen incassobureau.
Ik ben een investeerder. En zoals iedere verstandige investeerder, neem ik — zodra ik zie dat een asset uitzichtloos en toxisch is — het besluit om hem uit mijn portefeuille te liquideren.
Ljoedmila en Pavlik zwegen, terwijl ze probeerden haar woorden te bevatten.
— Jullie wilden dat ik mijn broer zou helpen. Ik zal helpen. Ik stel jullie de herstructurering van mijn familiale verplichtingen voor. Vanaf dit moment beëindig ik elke vorm van deelname aan jullie leven. Financieel, fysiek, emotioneel — volledig.
Ik kom niet meer in het weekend langs, ik koop geen medicijnen meer voor mama, ik geef geen cadeaus meer op feestdagen. En al helemaal ga ik geen bijdrage leveren aan een appartement.
Ze stond op, soepel en zonder haast. Haar kalmte was beangstigend.
— Jullie kunnen ervan uitgaan dat ik al geholpen heb. Vooruitlopend. Al het geld dat ik in de toekomst aan jullie had kunnen uitgeven — mijn hulp op jouw oude dag, mama, mijn toekomstige cadeaus voor jou, Pavlik, mijn tijd, mijn zenuwen — dat schrijf ik nu af ter compensatie van jullie huidige uitgaven. Blijven jullie in hem investeren? Prima.
Beschouw het dan alsof jullie dat doen met mijn toekomstige bijdragen. Jullie nemen ze gewoon nu alvast. Dus geniet van jullie investeringen. En wanneer ze op zijn — kom dan niet naar mij. De rekening wordt gesloten.
Ze pakte haar handtas van de stoel. Ljoedmila keek haar aan met wijd opengesperde ogen, waarin het besef langzaam oversloeg in angst. Ze begreep dat dit geen dreigement was. Het was een vonnis.
— En wat betreft de bruiloft, — voegde Anja eraan toe terwijl ze al in de deuropening van de keuken stond, — dat is een privégelegenheid. Uitnodigingen worden alleen naar de allernaaste gestuurd. En zoals we zojuist hebben vastgesteld, zijn jullie vreemden voor mij.
Ze draaide zich om en vertrok. Zonder de deur dicht te slaan, zonder zich om te draaien. Ze verdween simpelweg uit hun leven, even methodisch als ze de cijfers in de rekenmachine had ingevoerd. Ljoedmila en Pavlik bleven alleen achter in de keuken, tussen de brokstukken van hun vertrouwde universum.
Hij bleef staan, rood aangelopen en verward, terwijl zij langzaam op een stoel neerzonk en naar het donkere scherm van haar dochters telefoon keek, die die op tafel had laten liggen. Voor het eerst in haar leven had haar manipulatie niet alleen gefaald — ze had zich tegen haar gekeerd met verwoestende, definitieve kracht…
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
