— Ik jaag niemand weg! — protesteerde Evelina terwijl ze haar schoonmoeder naar de keuken leidde. — Ik wil gewoon rustig in mijn eigen appartement wonen en normaal kunnen ontspannen na mijn werk…
— Normaal is wanneer de familie op de eerste plaats komt! — onderbrak Klavdia scherp. — Niet jouw persoonlijke grillen! Ignat, zoon, kom hier!
Ignat verscheen uit de kamer, duidelijk aangevoeld dat er een vervelend gesprek aankwam.
— Luister goed naar mij, — vervolgde zijn moeder met een strenge blik. — Misschien moet je je vrouw maar wisselen? Voor een rustigere en meer gezinsgerichte vrouw?
— Mama, waarom zeg je zoiets… — begon Ignat, maar ze onderbrak hem.
— Wat is daar mis mee? Kijk hoe geweldig Marinka kookt! Ze runt het huis en haar karakter is perfect, echt goud waard!
Op dat moment verscheen Marinka zelf uit de slaapkamer, in Evelinas zijden badjas — een duur cadeau van haar man van haar vorige verjaardag.
— Oh, oma Klava! — riep het meisje blij, terwijl ze de oudere vrouw op beide wangen kuste. — Wat ben ik blij u te zien! Ik zet nu verse thee. Tante Eva, hebt u toevallig nog koekjes? Ah ja, ik heb gisteren het laatste opgegeten tijdens het kijken van een serie.
Evelina keek zwijgend toe, zich bewust dat ze van niemand steun hoefde te verwachten.
— Zie je? — zei Klavdia triomfantelijk. — Dat is een echte vrouw! Gastvrij en zorgzaam!
— Ach, oma Klava! — lachte Marinka verlegen, terwijl ze de theepot klaarmaakte. — Ik ben hier niet de baas, ik help alleen tante Eva. Hoewel, als dit mijn huis was, zou ik veel veranderen. Bijvoorbeeld die gordijnen — te somber. En de kleur van de muren…
— Dit is mijn huis, — zei Evelina zacht maar duidelijk.
— Voorlopig wel, — merkte Klavdia veelbetekenend op.
Op de twintigste dag van het verblijf van de “gasten” kwam Evelina eerder van haar werk terug — ze was vrijgelaten vanwege een waterleidingprobleem. Terwijl ze de trap opliep, hoorde ze op de tweede verdieping al luide muziek en gelach uit hun appartement.
Toen ze de deur opende, stond ze verstijfd van verbazing. In de woonkamer heerste totale chaos: overal lege wijn- en bierflessen, en op haar geliefde Perzische tapijt, dat ze had meegebracht van hun huwelijksreis naar Iran, zat een grote donkere vlek. De salontafel lag vol met peuken en etensresten.
Toen ze de slaapkamer in liep, ontdekte Evelina een onbekende jongeman, die zich met vieze schoenen op haar bed had genesteld en in haar persoonlijke dagboek bladerde.
— Sorry, wie bent u? — vroeg ze verbijsterd.
— Ik ben Vadik, een vriend van Marinka, — bromde de onbekende zonder op te kijken van het lezen. — En waarom kijk je zo gespannen?
— Ik ben de eigenaresse van dit appartement! En ik eis dat jullie onmiddellijk mijn huis verlaten!
— Doe niet zo gek, tante! — grinnikte Vadik en keek haar eindelijk aan. — Marinka heeft gezegd dat ik hier mag zitten. Zij is de baas, toch?
— NEE! Ik ben de baas! En jullie vertrekken NU!
— UIT MIJN HUIS! — schreeuwde Evelina met al haar kracht.
Op het geschreeuw stormden Tamara, Petr en Marinka meteen naar binnen.
— Wat een hysterie? — ergerde de tante van haar man zich. — Evelina, ben je helemaal gek geworden? Dit is een gast van onze lieve Marinka!
— Het kan me helemaal niets schelen! Ik wil iedereen buiten mijn appartement zien!
— Tante Eva, je reageert te fel, — mengde Marinka zich, met een betuttelende toon. — Vadik is hier gewoon om kennis te maken met de ouders. We hebben al zes maanden een relatie.
— In mijn slaapkamer? In mijn bed?
— Ignat! — schreeuwde Tamara. — Kom meteen hier! Je ongepaste vrouw maakt weer een circus!
Ignat verscheen langzaam uit de keuken, terwijl hij een broodje met rode kaviaar at — diezelfde die Evelina had bewaard voor een romantisch diner met haar man.
— Eva, wat is er aan de hand? — vroeg hij lui.
— Wat is er aan de hand?! WÁT IS ER AAN DE HAND?! — haar stem sloeg over in een gil. — Er ligt een dronken onbekende in onze slaapkamer, het appartement is een vuilnisbelt, en mijn man vraagt wat er aan de hand is!
— Vadik is een goede jongen, — verdedigde Marinka haar vriend. — Hij was gewoon zenuwachtig om kennis te maken, heeft een beetje gedronken voor de moed. En nu rust hij uit.
— IN MIJN BED! Met vieze schoenen! En hij leest MIJN dagboek!
— Ach, wat maakt het uit! — snauwde het meisje minachtend. — Beddengoed kun je wassen. En een dagboek… wie houdt er nu nog dagboeken bij? Dat is zo kinderachtig!
Evelina voelde iets in haar breken, iets wat haar de afgelopen drie weken binnen de grenzen van beleefdheid had gehouden.
— GENOEG! Het is voorbij! — Evelina opende breed alle ramen in het appartement. — Lucht door! ALLEMAAL WEG! Nu meteen!
Vastberaden liep ze naar de logeerkamer en begon de spullen van de ongewenste gasten in een grote reistas te gooien.
— Wat doe je, gekkie? — schreeuwde Petr terwijl hij probeerde zijn overhemd terug te pakken.
— Ik doe wat drie weken geleden al had moeten gebeuren! WEG! Iedereen, één voor één!
— Evelina! — riep Klavdia dreigend terwijl ze in de deuropening verscheen. — Stop onmiddellijk met deze chaos!
— Klavdia Petrovna, met het grootste respect voor u, maar ook u mag WEGGAAN, — antwoordde Evelina ononderbroken terwijl ze Marinka’s cosmetica in de tas stopte.
— Ignat! — gilde Tamara. — Houd je hysterische vrouw onder controle!
— Eva, stop! Het zijn mijn familieleden! — probeerde haar man in te grijpen.
— Perfect! — draaide Evelina zich naar hem toe, met de koffer van Tamara in haar handen. — Neem je kostbare familieleden en ga ACHTER hen AAN!
— Bedoel je dat ik mijn eigen huis moet verlaten?
— Ik stel je een keuze voor! — Evelina zette weer een tas in de hal. — Of je bent de MAN en de baas in dit huis, of een volgzame SUKKEL die zijn familie doorlaat als een doorloop! Je hebt precies zeven dagen om hierover na te denken!
— Tante Eva, u kunt ons toch niet wegsturen! — protesteerde Marinka. — Onze tickets zijn pas volgende week!
— VERANDER ZE! — kapte Evelina af en zette de laatste koffer buiten de deur. — Of neem de bus, of ga lopend. Het kan mij niet schelen!
Ze sloot resoluut de deur en draaide de sleutel twee keer om.
— Evelina! Doe meteen open! — bonkte Ignat tegen de deur. — Je hebt geen recht!
— Wel! Dit is MIJN appartement, ik heb het vóór ons huwelijk gekocht! — riep ze door de deur. — Zeven dagen, Ignat! Precies één week om je prioriteiten te bepalen!
— Gek! — schreeuwde Tamara buiten. — We zijn nog niet klaar met jou!
— Oh ja, dat zijn we! En laat je voeten hier nooit meer binnen! — antwoordde Evelina en zette demonstratief de muziek harder.
De volgende drie dagen waren de rustigste van de afgelopen maand. Evelina bracht langzaam het appartement op orde, genoot van de stilte, at wat ze wilde, keek haar favoriete films en hoefde de constante opmerkingen over haar “onvrouwelijkheid” en “egoïsme” niet meer aan te horen.
Op de vierde dag belde buurman Boris.
— Evelina, is alles daar wel goed? — vroeg hij bezorgd. — De Kozhemyakins zijn al twee uur ruzie aan het maken voor mijn deur. Klavdia Petrovna vertelt de hele trap hoe ondankbaar jij als schoondochter bent.
— Laat haar maar overal vertellen, Boris, — antwoordde Evelina kalm terwijl ze thee dronk bij haar favoriete citroenkoekjes. — Alleen niet in MIJN huis.
— En waar is Ignat? Hij is toch bij hen?
— Waarschijnlijk wel. Hij heeft zijn keuze gemaakt.
— Nou… — zuchtte de buurman. — Ik had nooit gedacht dat het zo slecht met jullie zou gaan.
— Het is niet slecht, Boris. Het is gewoon voorbij.
Een week later, op de dag zelf, kreeg Evelina een bericht van Ignat: “Eva, je had gelijk. Ze zijn echt ondraaglijk. Tamara heeft al ruzie gehad met mama, Marinka heeft mama’s favoriete vaas stukgemaakt en de buurvrouw beledigd. Mag ik terug naar huis?”
“Nee,” — antwoordde ze kort.
“Maar ik ben toch je man! We hebben een gezin!”
“Er was een gezin. De scheidingspapieren liggen al bij de advocaat. Morgen dien ik de aanvraag in.”
“Eva, doe geen domme dingen! We kunnen alles bespreken, een compromis vinden!”
“Dat kon drie weken geleden. Nu is het te laat.”
“Je zult nooit een man als ik vinden!”
“Wat een geweldig nieuws. Zo’n slappeling vind ik inderdaad niet terug.”
Een maand en een halve later kwam Boris langs voor een kop koffie en vertelde het laatste nieuws.
— Weet je wat er met je voormalige familieleden is gebeurd? — grinnikte hij in zijn stoel. — Tamara en de familie hebben Ignat aangeklaagd. Blijkbaar had hij ze allemaal tijdelijk bij zijn moeder ingeschreven om zijn “zorg voor de familie” te tonen. En nu kan hij ze niet uitschrijven — ze eisen gelijkwaardig woonruimte.
— Echt waar? — verbaasde Evelina zich.
— Absoluut! Klavdia Petrovna maakt nu elke dag ruzie, eist dat ze vertrekken. En die gasten? Die denken er niet eens aan. Marinka heeft haar vriend inmiddels ook hierheen gehaald, ze wonen met z’n allen in dat tweekamerappartement.
— Karma is een bitch, — glimlachte Evelina, terwijl ze koffie dronk in haar stille, schone appartement.
— Wat? — begreep Boris niet.
— Niets. Gewoon, rechtvaardigheid bestaat soms.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
