— Wat bedoel je met “koop eten voor je familie”? — vroeg de vrouw van haar man koel en keek naar de lege koelkast.
— Spullen achter de deur, sleutels op de tafel, en zorg dat jij hier geen spoor van jezelf achterlaat! — Evelina’s stem trilde van woede terwijl ze weer een tas met de spullen van de ongewenste gasten in de gang smeet.
— Eva, ben je helemaal gek geworden? Het zijn toch mijn familieleden! — Ignat probeerde haar tegen te houden, maar zijn vrouw duwde hem weg met haar schouder.
— Precies! JOUW familieleden! En ik dan? Gratis bediende?
— Evelina, kom tot jezelf! Wat zullen de buren denken?
— Het kan me niets schelen wat de buren denken! Daar had je eerder aan moeten denken toen je hen hier toestond een puinhoop te maken!
Ignat keek verward toe hoe zijn vrouw methodisch de spullen van zijn familie in tassen en zakken stopte. Achter de deur klonken verontwaardigde stemmen van Tamara en Petr.
— Eva, zullen we misschien even gaan zitten en rustig praten?
— Praten? Over wat? Over hoe ik drie weken lang werd vernederd onder jouw nauwlettende toezicht?
Drie weken voor dit incident heerste er in het appartement van de Kozhemyakin-familie een gewone avondrust. Evelina bereidde het avondeten voor, sneed groenten voor de salade en dacht na over de plannen voor het weekend. Ignat kwam de keuken binnen met een schuldbewuste blik — ze wist meteen dat er iets vervelends was gebeurd.
— Evka, het zit zo… Tante Tamara belde. Hun verbouwing loopt uit, ze hebben echt nergens om te verblijven. Ik zei dat ze een weekje of twee bij ons konden logeren.
Evelina bevroor met het mes in haar hand en draaide langzaam naar haar man:
— Wat zei je? Zonder mij te vragen?
— Ach kom, het is familie! Tante Tamara, oom Petr en Marinka. Ze zijn rustig, je zult ze niet eens opmerken.
— Ignat, even ter herinnering — we hebben een appartement met twee kamers! Waar denk je dat je drie volwassenen wilt laten slapen?
— Nou, Marinka kan op het uitklapbed in de woonkamer slapen, en tante en oom… — hij aarzelde, keek zijn vrouw ontwijkend aan — misschien geven we hen onze slaapkamer? Wij zijn jong, we slapen wel op de bank.
Evelina legde het mes neer en veegde langzaam haar handen af met een handdoek:
— Je stelt serieus voor dat ik op de bank slaap in mijn eigen appartement? Misschien ook nog in de keuken?
— Eva, waarom meteen zo defensief! Maximaal twee weken! Mensen zitten in de problemen, en wat moeten wij doen — nee zeggen?
— Kon je me niet eerder vragen?
— Wat is er te vragen? Natuurlijk zou je akkoord zijn! Je bent immers aardig.
— Dus de beslissing is genomen. Geweldig.
— Perfect! Ze komen morgen.
De volgende dag, nauwelijks dat Evelina van haar werk thuiskwam, werd er aangebeld. Ze opende de deur en zag het drietal met enorme koffers en tassen, alsof ze voor een maand kwamen in plaats van twee weken.
— Evotchka! — glimlachte Tamara Kozhemyakina, een stevige vrouw van rond de vijftig met felrood gestifte lippen en gouden tanden die bij elk woord glansden. — Oh, wat ben je mager geworden! Krijg je van Ignatik te weinig te eten?
— Hallo tante Tamara, — probeerde Evelina gastvrij te zijn. — Welkom.
— Vertel, waar is het toilet? — vroeg Petr zonder inleiding, een man met een rood gezicht en de typische geur van alcohol, ondanks het vroege uur.
— Papa, niet zo dom doen! — snauwde Marinka, een jonge vrouw van vijfentwintig in fel luipaardprintlegging en opvallende make-up. — Het is toch duidelijk dat de deur in de gang zit. En waar is onze kamer, tante Eva? Onze slaapkamer wordt toch de hoofdslaapkamer?
— Eigenlijk dachten we… — begon Evelina, maar Tamara was al naar binnen gegaan en bekeek het appartement.
— Ignatik, zoon! — schreeuwde ze door het hele appartement. — Kom naar buiten en begroet de familie!
Ignat rende de woonkamer uit, glimlachte breed:
— Tante Toma! Oom Petya! Marinka! Hoe was de reis?
— Goed, maar we zijn ontzettend moe, — zei Marinka. — Waar kunnen we even liggen?
— Oh, wat leuk! — Tamara bekeek al de slaapkamer. — De behang is wat somber, maar voor twee weken is het prima. Petrusha, breng de koffers binnen!
— Tante Tamara, zullen we misschien eerst bespreken wie waar slaapt? — stelde Evelina voorzichtig voor.
— Wat valt er te bespreken? We zijn volwassenen, we hebben een normaal bed nodig. Ik heb ischias, ik lig niet op de bank. Toch, Ignatik?
— Natuurlijk, tante Toma! Eva, wij regelen het in de woonkamer. Toch, lieverd?
Evelina knikte zwijgend, beseffend dat protesteren nutteloos was.
De eerste week werd een ware nachtmerrie. Tamara vestigde zich als de echte gastvrouw, doorzocht alle keukenkasten, herschikte de serviesgoed zoals zij het wilde en verorberde alle strategische voorraden ingeblikt voedsel en granen.
— Evotchka, lieverd, wat voor karig eten heb jij hier? — klaagde ze om zeven uur ’s ochtends, terwijl ze met pannen en kommen rammelde. — Alleen boekweit en rijst! Waar is de parelgort? Waar zijn de erwten? Waar is normaal blikvoer?
— Tante Tamara, wij kopen wat we eten… En misschien wat rustiger? Het is zaterdag…
— En wat dan nog? Normale mensen staan vroeg op en liggen niet tot de lunch te niksen! Petrusha, opstaan, het is tijd voor ontbijt!
Petr kwam uit de slaapkamer in alleen zijn onderbroek, met een blote harige buik, zich krabbend en geeuwend:
— Waarom zo vroeg al dat geschreeuw? Mijn hoofd knalt, laat me slapen.
— Oom Petr, wilt u zich misschien aankleden? — vroeg Evelina, terwijl ze haar blik afwendde van het onaantrekkelijke schouwspel.
— Waarom zou ik? Ik doe hier wat ik wil! Het is warm!
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
