— Wanneer nodig je me uit naar je nieuwe woning, die je van je man hebt gekregen?
— Mijn man? Hij heeft mij helemaal geen woning cadeau gedaan…
“Wika, wat fijn om je weer te zien! Sinds je getrouwd bent, hebben we elkaar amper gesproken… Het lijkt alsof we alleen nog contact hebben via social media,” zei Alona terwijl ze langzaam van haar ijskoude smoothie nipte.
“Je hebt gelijk… Er is veel veranderd. Ik had niet gedacht dat mijn dansschool zóveel tijd in beslag zou nemen. Ik zie mijn man al zelden, laat staan vriendinnen,” glimlachte Wika terwijl ze een slok van haar koffie nam. Ze waren jeugdvriendinnen — ze groeiden samen op, zaten op dezelfde school, volgden dezelfde studie. Maar toen kwam het volwassen leven, en ieder ging zijn eigen weg. Wika had Stiepan ontmoet toen ze bij het bedrijf van haar vader begon. Hij was ambitieus, getalenteerd en stapelverliefd op haar. Hij klom snel op en werd uiteindelijk de rechterhand van haar vader. Drie jaar geleden trouwden ze in een groots opgezette ceremonie.
Haar vader wilde haar niet belasten met verantwoordelijkheden — hij schreef haar in voor zakelijke cursussen en zei dat ze van het leven moest genieten. Maar Wika was nooit het type vrouw geweest dat stil kon zitten. Ze hield altijd al van dansen, dus ze volgde een opleiding en begon haar eigen school. Die leverde niet veel op, maar gaf haar voldoening. Haar moeder steunde haar, haar vader zweeg — hopend dat het een fase was. Stiepan protesteerde niet. Hij zei dat hij van haar hield en wilde dat ze deed waar ze gelukkig van werd.
“Ik dacht eraan om me bij jouw lessen aan te sluiten. Een beetje bewegen, weer in vorm komen,” zei Alona glimlachend. “En dan zien we elkaar tenminste vaker.”
“Dat zou ik geweldig vinden! Jij hebt altijd graag met mij gedanst,” lachte Wika.
Alona glimlachte weemoedig. Ze dacht terug aan hun zorgeloze kindertijd, toen de kleinste dingen nog als wereldrampen voelden.
“Ja… ik ga er echt over nadenken.”
“Ik wacht op je!” zei Wika terwijl ze haar koffie opdronk.
“En wanneer nodig je me uit in dat nieuwe appartement dat je man voor jullie jubileum voor je heeft gekocht? Ik hoorde dat het een cadeau was. Gaan jullie er samen wonen, verhuren jullie het, of wordt het jouw studio?”
Wika keek Alona verbaasd aan. “Welk appartement? Hij heeft me niets gekocht. Voor ons jubileum kreeg ik parfum en een gouden ketting…”
Alona verstijfde. “Maar… hij zei zelf dat het appartement een cadeau was ‘voor de vrouw van wie hij houdt’. Ik was degene die de papieren daarvoor regelde op kantoor. Ik weet het zeker…”
Wika slikte moeizaam. “Weet je zeker dat je je niet vergist? Drie weken geleden vroeg ik hem nog geld voor het huren van een danszaal en toen zei hij dat hij niets had…”
Ze werd lijkbleek en stond abrupt op.
“Sorry, ik moet gaan. Ik moet weten wat hier speelt.”
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
