Het geluid van een sleutel die in het slot draaide, haalde haar uit haar gedachten. In de deuropening stond Ilja — ongeschoren, met rode ogen en een gekreukeld overhemd.
— Je ziet er vreselijk uit, — constateerde Vera.
— Jij bent ook niet op je best, — kaatste Ilja terug terwijl hij het appartement binnenliep. — Is er koffie?
Zwijgend schonk Vera een kop voor hem in. Ze gingen aan de keukentafel zitten en keken elkaar aan als twee vreemden.
— Mam heeft de hele nacht gehuild, — zei Ilja uiteindelijk. — Ze moest een arts laten komen, haar bloeddruk was omhooggeschoten.
Vera nam een slok koffie.
— En je verwacht dat ik me schuldig voel?
— Ik verwacht dat je op zijn minst een greintje medeleven toont! — Ilja sloeg met zijn hand op tafel, de kopjes sprongen op. — Ze is een oudere vrouw met een zwak hart!
— En ik heb een zieke ziel van haar constante vernederingen, — antwoordde Vera rustig. — Maar dat heeft jou blijkbaar nooit geïnteresseerd.
Ilja haalde diep adem en probeerde duidelijk zichzelf bij elkaar te rapen.
— Luister, ik begrijp dat het tussen jullie ingewikkeld is…
— Ingewikkeld? — Vera lachte schamper. — Ilja, jouw moeder haat me. Ze doet alles om me mentaal kapot te maken en jou voor zichzelf terug te winnen. Dat zijn geen ‘ingewikkelde verhoudingen’, dat is mishandeling.
— Doe niet zo dramatisch, — wuifde Ilja het weg. — Mam is gewoon… zo. Ze heeft haar eigen ideeën over hoe een vrouw moet zijn.
— En ik voldoe niet aan die ideeën en zal dat ook nooit doen, — maakte Vera zijn zin af. — Daarom vindt zij het geoorloofd mij te beledigen, te vernederen, en heeft ze me gisteren bijna in mijn gezicht gekrabd.
Ilja ging met zijn hand door zijn haar, waardoor het nog rommeliger werd.
— Vera, luister… Mam belde me vanmorgen toen ik bij haar wegging. Ze bleef huilen en zei dat ze jouw woorden nooit zal vergeven. Je moet je excuses aanbieden.
Vera keek hem aan, ongelovig.
— Excuses aanbieden? Ík?!
— Ja, jij, — Ilja ging rechter zitten. — Naar haar toe gaan en haar om vergiffenis vragen omdat je haar… Hoe noemde je haar ook alweer?
— Gestoorde psychopaat, — herinnerde Vera hem. — En dat is gewoon waar.
Ilja sprong van zijn stoel, zijn gezicht kleurde rood van woede.
— Dat is mijn moeder! Je hebt geen recht zo over haar te praten!
— En zij heeft wél het recht om zo met mij om te gaan? — Vera stond ook op en keek hem recht in de ogen. — Waarom bescherm jij mij nooit tegen haar, maar kies je altijd haar kant?
— Omdat zij mijn familie is! — schreeuwde Ilja.
— En wie ben ík dan? — vroeg Vera zacht.
Ilja zweeg en draaide zich naar het raam.
— Precies, — knikte Vera. — Dat dacht ik al.
— Laten we gewoon naar haar toe gaan, — zei Ilja vermoeid. — Jij biedt je excuses aan, zij doet dat ook, en dan vergeten we dit incident.
Vera keek naar zijn rug, naar zijn gebogen schouders, naar de man die ooit had gezworen haar te lief te hebben en te beschermen. Iets in haar brak definitief.
— Dus jij wilt dat ik naar jouw mammie ga, voor haar voeten neerkniel en spijt betuig omdat ik de waarheid heb gezegd over hoe gestoord ze is? Geen sprake van!
— Maar het moet!
— Ik ga geen excuses aanbieden omdat ik mezelf verdedigde tegen iemand die mij probeerde aan te vallen. Ik ga niet, punt. — Ze kruiste haar armen voor haar borst.
Ilja draaide zich langzaam om en kneep zijn ogen samen.
— Vera, dit staat niet ter discussie. Je hebt mijn moeder beledigd, dus je móét je verontschuldigen.
— Nee, — antwoordde ze vastberaden. — Ik ben het zat om het schietschijfje te zijn in jouw relatie met je moeder. Als jij je zó druk maakt om haar gevoelens, misschien moet jij dan maar bij háár gaan wonen?
Ilja deed een stap naar voren en boog dreigend over haar heen.
— Ben je soms vergeten van wie dit appartement is? Wie de hypotheek betaalt?
— Wij allebei, — kaatste Vera terug. — En ik blijf hier niet wonen met iemand die mij en mijn gevoelens niet respecteert.
— Dan pak je je spullen en vertrek, — zei Ilja kil. — Als je niet eens tot een simpele verontschuldiging in staat bent.
Vera keek naar de man voor haar en herkende hem niet meer. Waar was de Ilja van wie ze vijf jaar geleden verliefd was geworden? Waar was de man met wie ze over hun toekomst droomde?
— Geen denken aan, — zei ze zacht. — Ik ga nergens heen. Dit is óns appartement. Maar jij… — ze wees naar de voordeur, — jij kunt naar je moeder gaan. Als zij toch belangrijker is dan je vrouw.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
