netjes in koffers gelegd.
Toen ze klaar was met de kleding, opende Arina de ladekast. Oorbellen die haar man haar voor hun jubileum had gegeven, gouden armbanden, een ketting met saffieren — alles ging in een speciale doos.
— Eerst de kleding, nu de sieraden, — mompelde Arina terwijl ze antieke beeldjes verzamelde. — Wat is het volgende? Het appartement?
Vazen, figuurtjes en andere decoraties werden zorgvuldig inhanddoeken gewikkeld en in dozen gelegd. Alles waar Maria ooit naar had gekeken, verdween van de planken.
Tegen de lunch stonden drie grote koffers en enkele dozen in de hal opgesteld. Arina belde een taxi.
— Mam, hallo, — omhelsde ze de vrouw die de deur opende. — Sorry voor het plotselinge bezoek.
Lyudmila Sergeyevna wierp een blik op de taxi bij de ingang, volgeladen met spullen.
— Arisha, wat is er gebeurd? — haar ogen vulden zich met bezorgdheid.
— Lang verhaal, — zuchtte Arina. — Help me de spullen binnen te zetten, dan vertel ik het later.
Haar moeder hielp stilletjes haar dochter de koffers en dozen in de vrije kamer te plaatsen. Arina trok haar jas uit en zakte op een keukenstoel.
— Ben je bij je man weggegaan? — vroeg Lyudmila Sergeyevna rechtuit. — Maar het appartement is toch van jou.
— Nee, mama. Ik red alleen wat ik met mijn eigen werk heb verdiend, — vertelde Arina over de invallen van Maria en de passiviteit van haar man.
— Echt waar, — schudde haar moeder haar hoofd. — Maar je hebt het probleem nog niet opgelost, dochter.
— Ik weet het, — knikte Arina. — Maar nu heb ik ruimte nodig om te manoeuvreren.
Thuisgekomen liep ze door het ongewoon lege appartement. De lege planken staarden haar zwijgend aan, maar van binnen voelde Arina een vreemd gevoel van opluchting.
— Mijn territorium, — zakte ze in de stoel met een kopje thee.
Plotseling ging de deurbel. Op de drempel stond Maria met haar vertrouwde brede glimlach.
— Arish, hallo! Ik liep hier langs…
— Zoals gewoonlijk, — merkte Arina droog op en stapte opzij.
— Oh, ik kom van een sollicitatiegesprek, — ratelde Maria terwijl ze het appartement binnenliep. — Zo moe, zo hongerig! Heb je niks om te snacken?
— Er is wel iets, — knikte Arina terwijl ze naar de keuken liep.
Terwijl de gastvrouw een kant-en-klare ovenschotel in de magnetron opwarmde, verdween Maria onder het mom van “even poederen” dieper het appartement in.
Een minuut later klonk er een verontwaardigde kreet uit de slaapkamer:
— Arish! Waar heb je alles gelaten?! — Maria stormde de keuken binnen met een boos vertrokken gezicht. — Waar zijn je jurken? En waarom heb je de sieraden verstopt?
Arina legde kalm de opgewarmde ovenschotel op een bord.
— Waar heb je het over? — trok ze een wenkbrauw op.
— Doe niet alsof! — verhief Maria haar stem. — Ik heb je Chanel-collectie gezien! En die broches met stenen!
— Ik weet van geen enkele broche, — haalde Arina haar schouders op terwijl ze het bord op tafel zette.
Op dat moment klikte het slot van de voordeur. Konstantin verscheen op de drempel, en achter hem torende het imposante figuur van Tamara Pavlovna op.
— Verrassing! — glimlachte Kostya breed. — Mama kwam langs voor het diner!
— Heel onverwacht, — dacht Arina glimlachend bij zichzelf. «De hele clan is opgedaagd.»
Tamara Pavlovna nam onmiddellijk de leiding. De forse vrouw liep naar de keuken en wierp een minachtende blik op het sobere avondmaal.
— En dit is alles waarmee je mijn zoon voedt? — schudde haar hoofd de schoonmoeder. — Konstantin werkt hard, en jij trakteert hem op een ovenschotel?
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
