Kristina begon het terrein op te ruimen. Ze verzamelde het afval, zette de tafels recht, veegde de as van het bankje. Het werk kalmeerde haar. Met elke opgeveegde beker, met elke weggeveegde vlek voelde Kristina dat ze de controle over deze plek langzaam terugkreeg.
Toen het grootste deel van het afval was opgeruimd, ging Kristina het huisje binnen. Het was relatief schoon — blijkbaar had het feest zich vooral buiten afgespeeld. Op de tafel lag een foto van haar vader, die ze bij haar vorige bezoek had achtergelaten. Kristina pakte het fotolijstje en veegde het stof eraf met haar mouw.
– Sorry, papa, – zei ze zacht. – Ik heb je niet kunnen beschermen.
Ze zette de foto terug op zijn plek en liep naar het raam. De schemering was al ingevallen, de bomen buiten waren donkere silhouetten geworden. Ze besloot hier te overnachten, hoewel ze oorspronkelijk van plan was om ’s avonds terug naar de stad te gaan.
’s Ochtends vroeg werd Kristina wakker met een buitengewoon heldere geest. Ze wist wat er moest gebeuren. De volgende ochtend liet ze een slotenmaker komen en liet de sloten vervangen. Ze installeerde camera’s en deed aangifte bij de politie — met foto’s, een lijst van de spullen van anderen en een duidelijke formulering: “illegaal binnendringen”.
De politieagent die de aangifte opnam keek sceptisch naar Kristina.
– Weet u het zeker? Het zijn toch uw familieleden, – zei hij terwijl hij de documenten bekeek.
– Ex-familie, – corrigeerde Kristina. – En ja, ik weet het zeker. Dit is mijn eigendom en ik wil het beschermen.
De agent knikte en nam de aangifte aan. Kristina verwachtte geen groot onderzoek, maar ze wilde een officieel spoor achterlaten voor het geval dit nog eens zou gebeuren.
Diezelfde avond kreeg Kristina een bericht van Denis:
“Mama vroeg me door te geven dat je een verschrikkelijk mens bent en dat ze je nooit zal vergeven voor de vernedering voor haar vrienden. En ik… ik wil gewoon zeggen dat je gelijk hebt. Sorry dat we zo binnendrongen. Het zal niet meer gebeuren.”
Kristina antwoordde niet. Ze wist dat woorden weinig waarde hadden, vooral van iemand die zeven jaar lang het ene beloofde en iets anders deed.
Een week later registreerden de camera’s bij het buitenverblijf beweging. Kristina kreeg een melding op haar telefoon en opende met spanning de app. Op het scherm zag ze Tamara Nikolaevna bij het poortje staan, die aan de klink trok en probeerde naar binnen te gluren. Na een paar minuten vertrok de schoonmoeder, maar dit incident bevestigde alleen maar dat Kristina de juiste maatregelen had genomen.
De zomer kwam op gang. Kristina begon vaker naar het buitenverblijf te gaan. Ze plantte nieuwe bloemen, repareerde de krakende trede, vernieuwde het meubilair op het terras. Elk bezoek was een kleine stap richting het omvormen van deze plek tot een echt huis — zoals het was toen haar vader nog leefde.
Op een dag, terwijl ze op het terras zat met een boek, zag Kristina een bekende gestalte bij het hek. Denis stond daar, niet durvend dichterbij te komen. Kristina legde haar boek neer en liep naar het poortje.
– Wat doe je hier? – vroeg ze.
– Ik wilde persoonlijk mijn excuses aanbieden, – antwoordde Denis. – En dit teruggeven.
Hij hield een klein doosje omhoog. Kristina opende het en zag oude foto’s — van haar vader, hun buitenverblijf, en van haarzelf als kind.
– Ik vond ze toen ik mijn spullen opruimde, – legde Denis uit. – Ik dacht dat ze voor jou belangrijker waren.
Kristina knikte en nam het doosje aan.
– Dank je, – zei ze.
– Nodig je me niet uit? – vroeg Denis onzeker glimlachend.
– Nee, – schudde Kristina haar hoofd. – Maar bedankt voor de foto’s.
Denis knikte en liep, na een korte aarzeling, naar zijn auto.
Haar leven werd weer van haar. Zonder onverwachte gasten, zonder exen, zonder hun vrolijke bijeenkomsten op andermans terrein. Een huis is niet alleen muren. Het is een grens die niet overschreden mag worden.
En Kristina voelde zich niet langer schuldig over het beschermen van haar terrein. Haar herinneringen. Haar vrijheid. Het buitenverblijf, nagelaten door haar vader, was de fysieke belichaming van dat deel van haar leven dat ze niet langer wilde afstaan — noch aan haar ex, noch aan zijn moeder, noch aan wie dan ook.
Zittend op het terras met het album met oude foto’s, realiseerde Kristina zich dat ze voor het eerst in lange tijd volledige rust voelde. Niet de gespannen stilte tussen ruzies, maar echte, diepe innerlijke vrede.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
