Met haar man Denis kwam ze nooit mee, want die wilde geen contact met haar familie en onderhield alleen banden met de zijne.
— Waarom zou ik kennis maken met die vader van jou? — zei Denis geërgerd. — Ik heb al genoeg eigen familie. Bovendien heeft hij jullie toch in je jeugd in de steek gelaten.
— Hij heeft ons niet in de steek gelaten, ze zijn gescheiden, — probeerde Lida uit te leggen.
— Wat maakt het uit! Ik heb geen zin in dat circus.
En op een dag werd het contact met de familie van haar man veel te innig. Zó innig dat zijn moeder en zus bij hen introkken. Bij de familie van Denis was er een ramp gebeurd: een overstroming, waardoor hun huis beschadigd raakte. Terwijl de reparatie bezig was, moesten zijn moeder en zus, die samen woonden, een tijdelijk onderkomen zoeken.
— Lida, je begrijpt toch dat het tijdelijk is, — zei Denis, toen hij het nieuws bracht. — Waar moeten ze anders heen?
— Natuurlijk begrijp ik dat. Ze zitten in de problemen, — stemde Lida toe, zonder te vermoeden waartoe dit samenwonen zou leiden.
Met de schoonfamilie onder één dak kon Lida niet overweg. Er braken voortdurend ruzies uit.
— Lida, waarom is het hier zo’n rommel? — begon schoonmoeder Tamara Nikolajevna zodra ze binnenkwam. — Het kind is nog klein, en overal liggen speelgoedjes verspreid!
— Masja speelde, ik heb nog geen tijd gehad om op te ruimen, — verdedigde Lida zich.
— Je zit de hele dag thuis! — viel schoonzus Sveta bij. — Toen mijn kinderen klein waren, blonk mijn huis altijd!
— En wie gaat er koken? — viel Tamara opnieuw uit. — Denis komt hongerig thuis van zijn werk, en hier staan de pannen leeg!
— Maar ik werk ook, — probeerde Lida voorzichtig tegen te werpen.
— Werk is werk, maar het gezin komt op de eerste plaats! — sneed de schoonmoeder haar af. — Een vrouw moet gezelligheid in huis brengen!
Denis’ moeder uitte talloze verwijten, en zijn zus beaamde alles. Het ergste was dat haar man Lida niet verdedigde, maar zich juist bij zijn moeder aansloot en haar begon te bekritiseren.
— Mama heeft gelijk, Lida, — zei Denis. — Je bent echt ongeorganiseerd geworden. Vroeger was dat niet zo.
— Vroeger woonden er geen vreemde mensen in ons huis! — barstte Lida op een dag uit.
— Dat zijn mijn moeder en zus! Wat is daar vreemd aan?! — verontwaardigde Denis zich. — Je moet respect voor hen hebben!
— Ik heb respect, maar ik heb ook recht op mijn eigen mening in mijn eigen huis!
— In ons huis! En hier wonen mijn familieleden, dus pas je woorden! — snauwde haar man.
Het werd ondraaglijk, en Lida vluchtte met haar dochter naar Valerij Ivanovitsj.
— Pap, mogen we een tijdje bij jou wonen? — vroeg ze, terwijl ze met een koffer en een huilende Masja op de stoep stond.
— Natuurlijk, lieve dochter! Kom binnen, — zei Valerij Ivanovitsj verheugd. — Wat is er gebeurd?
— Dat vertel ik later. Ik ben heel moe.
Lida’s man had zich tijdens hun huwelijk al meermaals van zijn slechtste kant laten zien. Toen Lida met hun pasgeboren dochter Masja met zwangerschapsverlof was, moest ze zijn verwijten verdragen: dat ze te veel geld uitgaf, niet genoeg kookte en het huishouden slecht deed.
Dat een baby dag en nacht tijd en aandacht nodig heeft, overtuigde hem niet. Hij was er heilig van overtuigd dat vrouwen in zwangerschapsverlof rusten, alsof het vakantie was.
— Wat heb je nou eigenlijk te doen?! — foeterde Denis, terwijl hij door de kamer ijsbeerde. — Een baby is klein: eet en slaapt. Slaapt, en eet dan weer. Naar buiten wandelen — dat is toch puur vermaak. Lekker op een bankje zitten met de kinderwagen en in je telefoon turen.
En jij? Loop jij soms een marathon? Waarom krijg je niks voor elkaar? En waar gaat al het geld heen?! Waar geef je het aan uit?!
— Aan luiers, flesvoeding, medicijnen voor Masja, — antwoordde Lida zacht, terwijl ze haar huilerige dochter wiegde. — Je ziet toch hoeveel een baby nodig heeft…
— Ach, hou toch op! — wuifde Denis weg. — Luiers zijn toch geen goud waard? En flesvoeding, wat is dat nou — gemaakt van truffels zeker? Jij kan gewoon niet met geld omgaan! Mijn moeder heeft twee kinderen grootgebracht en die klaagde nooit!
— Jouw moeder leefde in een andere tijd, — waagde Lida te zeggen. — En je grootmoeder hielp haar. Ik sta hier alleen met een kind…
— Alleen?! — ontplofte Denis. — En ik dan, ben ik een geest? Ik werk van ’s ochtends tot ’s avonds om jullie te onderhouden! En jij zit hier als een dame en durft nog te klagen ook!
Lida voelde zich gekwetst, huilde, probeerde uit te leggen, maar had weinig tegenargumenten. Ze woonde in zijn huis, had een klein kind, en was volledig afhankelijk van zijn humeur en zijn portemonnee.
— Misschien kunnen we tijdelijk bij mijn ouders wonen? — stelde ze eens voorzichtig voor. — Papa zou kunnen helpen met de kinderkamer, of misschien kunnen we het bij mama proberen…
— Geen sprake van dat ik met jouw familie opgescheept word! — kapte Denis haar af. — Je woont hier, wees blij. Niet iedereen heeft zoveel geluk.
Zolang Lida nog werkte, waren er nauwelijks verwijten geweest — ze verdiende goed en droeg evenveel bij aan het gezinsbudget als hij. Maar zodra Denis de enige kostwinner werd, begon het echte terreur. Elk pak koekjes dat ze kocht was aanleiding voor een ruzie, elk niet opgeruimd speeltje het bewijs van haar luiheid.
— Weet je wat jouw probleem is? — zei Denis op een avond, terwijl hij naar de verspreide kinderspullen keek. — Jij bent verwend. Je was gewend dat alles vanzelf ging. En nu laat de werkelijkheid zien wie je echt bent.
Steeds vaker dacht Lida dat ze zich in haar keuze van levenspartner vergist had. Na het zwangerschapsverlof werd het echter iets makkelijker. Ze ging weer aan het werk, kleine Masja ging naar de crèche, en het gezinsleven leek enigszins in balans te komen. Maar Lida vergat de pesterijen van haar man niet, en de pijn bleef. Ze maakten vaak ruzie en sliepen al lang niet meer samen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
