Vader vertrok naar een huurwoning, ontmoette later een alleenstaande vrouw en trok bij haar in. Hij betaalde trouw alimentatie voor de meisjes, maar normaal contact met hen lukte niet.
Na een mislukte poging om haar privéleven op te bouwen, en waarschijnlijk beseffend dat het met Valerij makkelijker was geweest, probeerde Ljoedmila Petrovna haar ex-man weer terug te winnen. Maar tevergeefs.
Valerij Ivanovitsj weigerde pertinent om daarover met zijn ex-vrouw te praten. Hij wilde haar niet zien, laat staan terugkeren.
— Valer, denk er nou eens goed over na, — probeerde Ljoedmila hem over te halen via de telefoon. — De kinderen missen je. En ik… ik heb mijn fouten begrepen.
— Te laat, Ljoeda, — antwoordde hij rustig. — Ik heb nu een ander leven.
— Dus een of andere vrouw is jou dierbaarder dan je eigen kinderen?!…
— Ik laat niet toe dat je zo praat. Het gesprek is afgelopen.
Toen werd Ljoedmila Petrovna boos en begon ze de kinderen tegen hem op te zetten.
— Zie je wel, meisjes, wat voor vader jullie hebben? Hij heeft ons verlaten voor de eerste de beste die hij tegenkwam! — zei ze giftig. — En wij zitten hier te zwoegen, maar hem kan het niets schelen!
Ondertussen werd Lida vijftien en behoorlijk zelfstandig. Niets kon haar ervan weerhouden haar vader te zien, in tegenstelling tot Anja, die moeders kant gemakkelijk had aangenomen en haar vader overal de schuld van gaf.
— Papa, waarom zegt mama dat je ons verlaten hebt? — vroeg Lida toen ze elkaar ontmoetten.
— Omdat dat voor haar het handigst is, dochter, — antwoordde Valerij Ivanovitsj droevig. — Ik heb jullie niet verlaten. Ik kan alleen niet meer met je moeder samenleven.
— Maar mag ik bij jou op bezoek komen?
— Natuurlijk. Altijd.
Thuisgekomen vroeg moeder:
— Nou? Waarmee heeft je dierbare papa je deze keer gevoed? Met een soepje zonder smaak of aangebrande aardappelen? Hij heeft nooit leren koken! Of wie kookt er tegenwoordig voor hem? — plaagde ze Lida vaak. — Verrader ben je, Lida. Misschien wil je wel bij je vader gaan wonen? Wat? Nodigt hij je niet uit? Zie je wel! Hij moet je daar niet hebben. Je moeder voedt je, geeft je te drinken, kleedt je, en jij loopt daar maar heen, ondankbare…
— Mam, ik ga gewoon bij papa op bezoek. Dat is toch normaal, — antwoordde Lida zacht.
— Normaal? Ik zeg toch dat hij ons verlaten heeft! En jij rent daarheen als een trouwe hond! — ergerde zich Ljoedmila Petrovna. — En wat geeft hij je? Zielige centjes en loze beloftes!
Lida zweeg, beseffend dat het zinloos was te discussiëren. Moeder had inmiddels ook haar jongere zus Anja tegen haar opgezet.
— Lida is weer naar papa geweest, — verklapte Anja na elke afwezigheid van haar zus. — Gisteren zag ik hoe ze in de bus stapte. En vandaag kwam ze vrolijk thuis.
— Wat een kreng! — siste Ljoedmila Petrovna. — Daar wordt ze vermaakt, en hier trekt ze haar neus op voor alles!
Lida begon haar bezoekjes aan vader te verbergen, maar haar jongere zus luisterde vaak stiekem mee of loerde, en vertelde het daarna aan moeder. Beiden waren boos en spraken kwaad over Lida. Langzaam maar zeker werd de oudste dochter een buitenstaander in het gezin. Er werd op haar neergekeken zoals eerder op haar vader.
— Lida, waarom ben je zo geheimzinnig geworden? — vroeg Anja eens, toen ze alleen waren. — We zijn toch zussen.
— Zussen verraden elkaar niet, — antwoordde Lida rustig.
— Ik vertel mama alleen wat ik zie.
— Precies. En jij ziet alleen wat je wílt zien, — zei Lida bedroefd, terwijl ze haar zus aankeek. — Jammer…
Bij haar vader wonen kon Lida inderdaad niet, hoewel ze erover dacht. Maar de nieuwe echtgenote van haar vader (want hij was officieel hertrouwd) was daar fel op tegen.
— Valera, ik heb er geen bezwaar tegen dat je je dochter ziet, maar ze kan niet bij ons wonen, — zei de nieuwe vrouw beslist. — Mijn zenuwen houden die familiedrama’s niet vol.
— Zina, ze is nog maar een kind, — probeerde Valerij Ivanovitsj zijn vrouw tot bedaren te brengen.
— Een kind met het karakter van je ex-vrouw! Nee hoor, reken daar niet op. Ontmoet haar waar je wilt, maar niet thuis.
Bovendien was het in hun eenkamerflatje echt te krap.
Vader gaf Lida cadeaus, die soms moeilijk verborgen waren voor haar zus en moeder. Een klein zilveren ringetje met amethist wist Lida nog weg te stoppen, maar een mooie jas die ze op haar verjaardag kreeg, was lastig te verbergen — en ze wilde dat ook niet, zo prachtig stond hij haar.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
