„Waarom zou ík jouw dochter moeten onderhouden? Ze heeft een biologische vader — híj moet alimentatie betalen! Ik heb al een fortuin aan haar uitgegeven!”

— Het spijt me dat ik schreeuwde, — zei Nastja zacht. — Ik ben gewoon… moe. Moe van het uitleggen, vragen, mezelf verantwoorden. Ik wil niet dat je je verplicht voelt om te helpen. Maar ik red het gewoon niet alleen.

Nikita antwoordde niet meteen. In de achtergrond hoorde hij hun zoontje brabbelen. Zijn keel kneep dicht.

— Ik was ook niet eerlijk, — zuchtte hij. — Er knapte iets in me. Ik ben moe. Werk, rekeningen, druk. Misschien ben ik gewoon bang. Dat dit alles ons kapotmaakt.

Nastja zweeg even, toen zei ze:

— Ik ben bij mijn moeder. Maak je geen zorgen. De kleine heeft gegeten en slaapt nu. Ik wilde alleen even praten. Zonder geschreeuw.

— Kom terug, — zei Nikita. — Of laten we elkaar morgen ergens ontmoeten. Rustig, eerlijk. Jij bent belangrijk voor me. Jij én Ola. Geef me gewoon wat tijd om te leren omgaan met alles.

Nastja zuchtte, alsof ze haar tranen probeerde in te houden.

— Goed. Morgen dan. Maar sluit je alsjeblieft niet voor me af, Nikita. Ik trek dat niet. We zijn een gezin. Zelfs als het niet perfect is.

Nikita verbrak de verbinding en ging weer bij het raam zitten. De regen viel nu harder. En toch voelde hij een soort warmte opkomen, midden in dit grijze uitzicht. Misschien was nog niet alles verloren. Misschien, als ze het samen probeerden — ondanks alle moeilijkheden — konden ze iets echts opbouwen.

De volgende dag kwam hij naar het café waar ze hadden afgesproken. Nastja was er al. Ola zat naast haar en kleurde een tekening in. Toen Nikita naderde, keek het meisje op en glimlachte zacht.

Hij ging zitten en legde een envelop voor Nastja neer.

— Niet alleen voor de sportschoenen. Gewoon… ik wil dat het voor jou wat makkelijker wordt. En dat je ziet dat ik mijn best doe. Op mijn manier.

Nastja keek hem aan zonder boosheid. Alleen vermoeidheid en dankbaarheid.

— Dank je. Dat betekent veel voor me.

Plotseling kwam Ola naar Nikita toe en omhelsde hem. Hij was verrast, maar omhelsde haar terug.

— Dank u, meneer Kieta, — fluisterde het meisje.

Op dat moment begreep Nikita dat er iets veranderde. Misschien niet meteen. Maar het veranderde. En dat was — een begin.