„Waarom zou ík jouw dochter moeten onderhouden? Ze heeft een biologische vader — híj moet alimentatie betalen! Ik heb al een fortuin aan haar uitgegeven!”
Nikita stond lange tijd bij het raam en keek naar de regendruppels die langs het glas gleden. Alles leek wazig — de stad, de gebouwen, de mensen. Hij voelde hoe de spanning zijn borstkas samenkneep. Alles wat hij weken, misschien maandenlang had opgekropt, barstte in één uitbarsting van woede — luid, scherp en bijna meedogenloos.
Hij liet zich op de bank vallen en staarde voor zich uit, luisterend naar de stilte. Het appartement zonder Nastja en hun zoon voelde ineens vreemd aan. Diep vanbinnen voelde hij wroeging. Hij wist dat hij haar niet zo had moeten aanspreken. Niet met de hardheid die hij in haar ogen had gezien. Ze was immers niet zijn vijand. Maar hij ook niet. Hij was gewoon moe. Moe van alles. Van het constante gevoel dat iedereen iets van hem verwachtte, dat hij altijd maar moest blijven geven.
Hij dacht terug aan het moment dat hij Vadim voor het eerst in zijn armen hield. Hoe zijn handen toen trilden, hoe zijn hart zich vulde met liefde en angst tegelijk. Toen had hij zichzelf beloofd een goede vader te zijn. En nu… wat was er gebeurd?
Zijn telefoon ging over. Nikita schrok op. Op het scherm verscheen de naam van Nastja.
— Hallo? — zei hij aarzelend.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
